Πρόσφατα δόθηκε στη δημοσιότητα το κείμενο της
προγραμματικής σύγκλισης των τριών πολιτικών αρχηγών, στο οποίο περιγράφεται το πλαίσιο στο οποίο σκοπεύει (ή ελπίζει!) να κινηθεί η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ σε ορίζοντα τετραετίας. Το κείμενο αυτό, που έχει σαφή μνημονιακό προσανατολισμό, πέρα από γενικόλογο και χωρίς χρονοδιάγραμμα, δεσμεύσεις και κόκκινες γραμμές, όπως ορθά υπογράμμισε ο ΣΥΡΙΖΑ, ξέχασε να μας αναφέρει ένα ιδιαίτερα σημαντικό στοιχείο: ότι όλα όσα οι κ.κ. Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης συμφώνησαν τελούν υπό την αίρεση της έγκρισης της Τρόικας! Η δε Τρόικα έχει κάνει σαφείς τις προθέσεις της, καλώντας σε κάθε ευκαιρία την κυβέρνηση να τηρήσει τις δεσμεύσεις που ανέλαβε τόσο η προηγούμενη κυβέρνηση όσο και οι κ.κ. Σαμαράς και Βενιζέλος με τις επιστολές τους.
Το γεγονός ότι η προγραμματική συμφωνία της τρικομματικής συγκυβέρνησης δεν έχει ούτε μία κόκκινη γραμμή, παρά τελεί υπό την έγκριση της Τρόικας, δημιουργεί πληθώρα αναπάντητων ερωτημάτων σε σχέση με την πολιτική που θα ακολουθήσει τελικά η κυβέρνηση σε μια σειρά από ζητήματα κεφαλαιώδους σημασίας για την κοινωνία.
Καταρχάς, αναφορικά με το ζήτημα των μισθών στον ιδιωτικό τομέα, η προγραμματική συμφωνία ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ αναφέρει γενικόλογα ότι, "η συλλογική αυτονομία και η ισχύς των συλλογικών συμβάσεων εργασίας επανέρχεται στο επίπεδο που προσδιορίζουν το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Δίκαιο και το ευρωπαϊκό κεκτημένο, σύμφωνα με το οποίο το ύψος του μισθού στον ιδιωτικό τομέα συμφωνείται μεταξύ των κοινωνικών εταίρων. Αυτό περιλαμβάνει και τη ρύθμιση του κατώτατου μισθού που προβλέπεται στη ρύθμιση της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας".
Αυτό που δεν απαντούν τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, οι οποίοι εργάζονται υπό καθεστώς πλήρους ανασφάλειας και βλέπουν καθημερινά τους μισθούς τους να μειώνονται, είναι αν θα ακυρωθεί η πράξη υπουργικού συμβουλίου με την οποία μειώθηκε ο κατώτατος μισθός κατά 22% και των νέων κατά 32% και αν θα προχωρήσουν σε νέα μείωση του κατώτατου μισθού τον Ιούλιο, όπως προβλέπει το δεύτερο Μνημόνιο, για την εφαρμογή του οποίου έχουν δεσμευτεί προσωπικά με τις επιστολές τους οι κ.κ. Σαμαράς και Βενιζέλος. Νωπές είναι, εξάλλου, οι δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου, βάσει των οποίων η κυβέρνηση θα διαπραγματευτεί "σε δεύτερο ή τρίτο στάδιο" τα εργασιακά ζητήματα ...
Προκειμένου για τις συντάξεις, τα κόμματα της συγκυβέρνησης διαπίστωσαν ότι "ο τελικός δημοσιονομικός στόχος μπορεί να επιτευχθεί χωρίς επιπλέον περικοπή μισθών και συντάξεων ή του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων, αλλά με την περιστολή της σπατάλης και την στοχευμένη καταπολέμηση της διαφθοράς, της φοροδιαφυγής και της παραοικονομίας" και συμφώνησαν να διεκδικήσουν "αποκατάσταση αδικιών (χαμηλοσυνταξιούχοι, πολυτεκνικά επιδόματα κλπ.) με άμεσα δημοσιονομικά ισοδύναμα".
Ενδιαφέρον θα είχε οι κ.κ. Σαμαράς και Βενιζέλος να μας εξηγήσουν γιατί τον Φεβρουάριου που συμφωνήθηκε και ψηφίστηκε το δεύτερο Μνημόνιο δεν βρέθηκαν (ούτε καν αναζητήθηκαν!) ισοδύναμα δημοσιονομικά μέτρα παρά οι περικοπές επικεντρώθηκαν, μεταξύ άλλων, στις συντάξεις, την συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους (ενδεικτικό το κλείσιμο της εργατικής εστίας) και το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων.
Επίσης, μόνο ως ευχή μπορεί να θεωρηθεί η προγραμματική συμφωνία πώς η κυβέρνηση θα προχωρήσει στη δημοσιονομική προσαρμογή χωρίς να θιγούν περαιτέρω μισθοί και συντάξεις, αφού ως γνωστόν το Μνημόνιο, για την εφαρμογή του οποίου δεσμεύτηκαν οι κ.κ. Σαμαράς και Βενιζέλος, αναφέρει αυτολεξεί ότι "δεδομένου του υψηλού μεριδίου συντάξεων στις δαπάνες της ελληνικής κυβέρνησης, η μεγάλη εναπομείνασα δημοσιονομική προσαρμογή θα πρέπει κατʼ ανάγκη να περιλαμβάνει περαιτέρω προσαρμογές των συντάξεων".
Συνεπώς, είναι προφανές ότι η επαναδιαπραγμάτευση που συμφώνησαν ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ ( η οποία, μάλιστα, πρόσφατα έγινε "σταδιακή αναδιαπραγμάτευση", σύμφωνα με δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου, Σ. Κεδίκογλου), συνιστά απλώς ένα σύνολο ιδεών που θα υποβάλουν προς έγκριση στην Τρόικα. Δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση για λοξοδρόμηση από τον καταστροφικό και αδιέξοδο δρόμο του Μνημονίου που έχουν επιλέξει και δεν απαντά στο επιτακτικό αίτημα του κόσμου μετά τις εκλογές της 17ης Ιουνίου για αλλαγή της πολιτικής λιτότητας που εξαθλιώνει την κοινωνία. Η τρικομματική κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να αφήσει άθικτο τον σκληρό πυρήνα της οικονομικής πολιτικής, με τη λιτότητα, την ανεργία και τη φτώχεια. Ο λαός θα κληθεί και πάλι μέσα από τους αγώνες του να πει το μεγάλο "όχι".
Αναφορικά με το βασικό στοιχείο της προγραμματικής συμφωνίας της τρικομματικής κυβέρνησης που δεν είναι άλλο από την επιμήκυνση της δημοσιονομικής προσαρμογής κατά δύο έτη, αξίζει να διαβάσετε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Γιάννη Μηλιού που θα βρείτε εδώ.
left.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου