Ένας χρόνος νίκης

 Του  Γιώργου Καρατέγου

Κάμποσο καιρό τώρα είχα αρχίσει να πιστεύω όλο και περισσότερο ότι τα εφηβικά
μου όνειρα για παγκόσμια χειραφέτηση ή όπως αλλιώς το είχα τότε στο μυαλό μου δεν επρόκειτο να γίνουν πραγματικότητα παρά μόνο στο φαντασιακό μου. Μετά από αλλεπάλληλα "χαστούκια" άρχισα να συμβιβάζομαι με την ιδέα της ήττας, να την ενσωματώνω ως αφετηρία της σκέψης μου και της καθημερινής μου στάσης προς τη ζωή και εν τέλει να την αποδέχομαι ως κάτι το αναπόφευκτο. Μετά από κάθε μικρή ή μεγάλη ήττα έλεγα στον εαυτό μου ότι "το ήξερες από πριν φίλε, θα είσαι αξιοπρεπής αλλά πάντα χαμένος", αυτό που έλεγε ο Χρόνης Μίσσιος: "πάντα με τις μειοψηφίες, έκθετος πάντα, ποτέ ένθετος".

Ταυτόχρονα έβλεπα ανθρώπους 60 και 70 χρόνων να τρέχουνε μία ζωή σαν έφηβοι για να κρατήσουν όρθια την κοινωνία και την Αριστερά και σιγοψιθύριζα από μέσα μου, "Ντροπή σου αν τους παρατήσεις μόνους τους". Με τα πολλά, μετά από κάποιο καιρό, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι μπορεί να χάσουμε, αλλά τουλάχιστον θα έχουμε κάνει ό,τι μπορούμε, δεν θα είμαστε αυτοί που είδαν τη ζωή τους να καταστρέφεται, καθισμένοι σε έναν καναπέ μπροστά από την τηλεόραση. Και ύστερα ήρθε αυτή η φοβερή εντροπία της Ιστορίας να τα αλλάξει όλα και να φέρει τα πάνω κάτω και τους κάτω πάνω.


Τρεις μικρές ιστορίες νίκης:

28-29 Ιούνη 2011. Στάση Σύνταγμα

Ο κόσμος στους δρόμους (Επιτέλους διάολε!). Συνελεύσεις χιλιάδων στις πλατείες όλης της χώρας. Όλης της Ευρώπης. Όλου του κόσμου. 48 ώρες στον δρόμο, το Μεσοπρόθεσμο δεν θα περάσει.

Σκέφτομαι τώρα αυτές τις μέρες, μέρες ελευθερίας, μέρες αλληλεγγύης και αξιοπρέπειας και νιώθω χαζός που έλεγα κάποτε "τι να κάνουμε, θα χάσουμε". Σκέφτομαι ακόμα πως είμαι κομμάτι μίας γενιάς που είδε την Ιστορία να γράφεται, την έγραψε η ίδια και δεν το κατάλαβε καλά καλά. Γιατί στο Σύνταγμα είδαμε την πρώτη ηλιαχτίδα ελπίδας να φτάνει στα μάτια μας, αλλά μαθημένοι τόσο καιρό στο σκοτάδι ήταν δύσκολο να συνηθίσουμε έστω και σε αυτό το λιγοστό φως.

Αλλά εκείνη η εικόνα της κατάμεστης από χαμογελαστούς ανθρώπους πλατείας στις 30 Ιούνη, μία μέρα μετά τη σκληρότερη καταστολή της τελευταίας 30ετίας, άνοιγε τα μάτια και στον πιο απαισιόδοξο. Ο δρόμος της ελπίδας, που στη συνέχεια πέρασε μέσα από τις μεγάλες απεργίες του Οκτώβρη και του Φλεβάρη και τελικά μας έφερε μέχρι τη 17η Ιούνη και συνεχίζεται, είχε αρχίσει να αχνοφαίνεται κάπου ανάμεσα στα χημικά και το ξύλο. Και η σκέψη «μπορούμε», που λίγο - πολύ άρχισε να περνάει από το μυαλό όλων μας, άρχισε να γίνεται αποφασιστικότητα και στη συνέχεια δύναμη.

6 Μαΐου 2012. Προπύλαια, κεντρικό περίπτερο ΣΥΡΙΖΑ


Θυμάμαι όταν, μερικά λεπτά πριν δημοσιευτεί το exit poll, μάθαμε τα αποτελέσματα, δεν το πιστεύαμε. Σαν κάποιος από μηχανής θεός να απαγόρευε στην Αριστερά να διεκδικεί την εξουσία, μέχρι να δούμε το exit poll στην τηλεόραση, ο καθένας από εμάς πρέπει να μην είχε αφήσει νύχι στα χέρια του που να μην το έφαγε. Θυμάμαι ακόμα ότι τα πρώτα 5 λεπτά ο κόσμος που βρισκόταν εκεί φαινόταν να μην έχει καταλάβει τι συνέβη, όλοι βρισκόντουσαν σε μία κατάσταση σαν να τους είχε χτυπήσει κεραυνός ένα πράγμα.

Μετά από κάποια ώρα και αφού ξεπεράσαμε όλοι το πρώτο σοκ, ήρθε και το δεύτερο. Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ δεν είχαν την πλειοψηφία των εδρών της Βουλής. Σιγά σιγά άρχισαν όλοι να καταλαβαίνουν ότι οι δεύτερες εκλογές ήτανε προ των πυλών. Και σαν τα παιδάκια που πάνε την πρώτη μέρα σχολείο και ρωτάνε τους καθηγητές για τα πάντα, έτσι αρχίσαμε όλοι να ρωτάμε ο ένας τον άλλον για να το πιστέψουμε: «Μπορούμε να τα καταφέρουμε; Μπορούμε να κερδίσουμε;».

17 Ιούνη 2012. Προπύλαια, κεντρικό περίπτερο του ΣΥΡΙΖΑ (ξανά)

Θα θυμάμαι για καιρό τη στιγμή που βγήκε το τελικό exit poll και έδινε τη νίκη στη Ν.Δ. Κοιτάζοντας γύρω μου να βρω κάποιο οικείο πρόσωπο να δώσουμε κουράγιο ο ένας στον άλλο, παρατηρούσα τους ανθρώπους που βρισκόντουσαν στο περίπτερο. Κεφάλια σκυμμένα, σφιχτές γροθιές και ένα κλίμα βαθιάς απογοήτευσης που δεν το συναντάς συχνά. «Και τώρα τι κάνουμε;» ήταν το ερώτημα. Την απάντηση μου την έδωσε μία γυναίκα τουλάχιστον 70 χρόνων που βρέθηκα να συζητάω: «Ότι κάναμε πάντα αγόρι μου, παλεύουμε, κοίτα πόσα καταφέραμε σε ένα χρόνο, εδώ περιμέναμε μια ζωή».

Πράγματι! Ας θυμηθούμε πού ήμασταν και πού βρισκόμαστε, πόσα βήματα κάναμε και πόσο δρόμο έχουμε ακόμα να διανύσουμε, από πού αρχίσαμε και πού θέλουμε να πάμε και θα καταλάβουμε ότι ζήσαμε ένα χρόνο νίκης. Κάτι που έμαθα από διάφορες προσωπικές δυσκολίες τον τελευταίο χρόνο είναι ότι η «σφαλιάρα» μπορεί να γίνει το πιο χρήσιμο πράγμα του κόσμου όταν καταφέρνεις να τη μετουσιώνεις σε πείσμα. Λοιπόν, ναι, μπορεί να ήτανε δυνατή η «σφαλιάρα» και να πόνεσε αρκετά, αλλά ας θυμηθούμε τους Στέρεο Νόβα:

«Στην ουσία μισούν τον εαυτό τους κι αυτά που κάνουν
αυτά που μέσα τους ποθούν και τα καταδικάζουν
από παιδί αναρωτιόμουν ποιος έχει τη δύναμη
αυτός που χτυπάει ή αυτός που πονάει
βαθιά μέσα τους θα γελούν αν πεθάνεις
γιατί μισούν αυτό που είσαι κι αυτό που κάνεις».

Ας συνεχίσουμε λοιπόν με πείσμα αυτό που κάνουμε. Ας τους δώσουμε χίλιους ακόμα λόγους να μας μισούνε. Ας γεμίσουμε τις πλατείες ξανά με κόσμο. Ας στήσουμε δίκτυα αλληλεγγύης σε κάθε χώρο που η κοινωνία αναστενάζει. Ας φέρουμε την Αριστερά πιο κοντά στον κόσμο και τον κόσμο πιο κοντά στην Αριστερά. Μόνο να νικήσουμε μπορούμε. Ας το κάνουμε!


avgi.gr