Αυτό είναι λοιπόν το ερώτημα;
Αν θα πέσει ο Αντώνης;
Ή αν θα πέσει, με τα μέτρα
που θα πάρει ο κ. Σαμαράς, η Ελλάδα;
Διότι θα πέσει!
Και αυτό ο κ. Σαμαράς το γνωρίζει! Είναι ο ίδιος που έλεγε ότι η «συνταγή αυτή είναι λάθος!», είναι ο ίδιος που έλεγε ότι «χρειάζεται άλλο μείγμα πολιτικής». Και δεν έλεγε τότε ψέματα. Τώρα λέει. Το αποδεικνύει η πραγματικότης. Τα μέτρα που έχουν ήδη εφαρμοσθεί κι αυτά που επέρχονται είναι του ζουρλομανδύα. Και ο κ. Σαμαράς το γνωρίζει. Ήταν απ’ τους πρώτους που χαρακτήριζαν αυτήν την πολιτική «σπιράλ θανάτου».
Γιατί λοιπόν τώρα επιμένει να λάβει τέτοια μέτρα «απειλώντας» μάλιστα με την πτώση του; Γιατί εκβιάζει του Έλληνες, αντί να «εκβιάσει» τους Ευρωπαίους;
Γιατί ο κ. Σαμαράς το σθένος που έλεγε ότι θα δείξει απέναντι στους Εταίρους μας, το δείχνει εναντίον των συνταξιούχων αλλά και της ίδιας της ανάκαμψης κι ανάπτυξης της χώρας;
Τι συνέβη και ο φίλτατος (σε προσωπικό επίπεδο) Αντώνης, από αντιμνημονιακός μετελλάχθη σε μνημονιακόν;
Στο ερώτημα αυτό, δεν μπορεί κανείς να απαντήσει επαγωγικώς, χωρίς να κινδυνεύσει να κάμει δίκη προθέσεων.
Παρατηρώντας λοιπόν μόνον τα γεγονότα ( κι ας βοούν οι διαπιστώσεις και τα συμπεράσματα) βλέπουμε η μεταστροφή αυτή να οδηγεί τον κ. Σαμαρά στη διάσπαση του κόμματος του, στη συγκυβέρνηση με τον ολετήρα της πατρίδας το ΠΑΣΟΚ και στην πλήρη υποταγή στα ξενικά Διευθυντήρια και των δύο ακτών του Ατλαντικού.
Πολύ ακριβό τίμημα για να γίνει κανείς Πρωθυπουργός, πόσο μάλιστα πρωθυπουργός – μαριονέτα! Κι ακόμα περισσότερο: με δεδομένο τον χαρακτήρα του κ. Σαμαρά και το δείγμα γραφής που έχει δώσει στο παρελθόν, τέτοια ευτέλεια θα ήταν αδιανόητη.
Όμως τα μέτρα λαμβάνονται.
Και λαμβάνονται από τον κ. Σαμαρά ή έστω από μια τριανδρία της ελεεινής μορφής που, όσον οι ημέρες αποσυντίθεται (διότι ακριβώς αυτό που κάνει είναι παράλογο, καταστροφικό και ανήθικο με επαίσχυντα αποτελέσματα).
Η απλή απάντηση ότι: αυτό είναι το σύστημα, αυτά τα μέτρα θέλει, αυτά τα μέτρα θα παρθούν, είναι η πιο πιθανή, ή μάλλον για να είμαι σαφής, η μόνη αληθινή.
Διότι, στην Ελλάδα η κρίση χρησιμοποιείται ως εργαλείο, όπως χρησιμοποιείται και αλλού, για τη μετατροπή της χώρας σε Ειδική Οικονομική Ζώνη. Η Ευρώπη, βλέπετε, αποφάσισε να δημιουργήσει πολλές μικρές «Κίνες» στο εσωτερικό της, έτσι ώστε ο διευθυνόμενος στην πραγματικότητα καπιταλισμός της ελεύθερης αγοράς να φτάσει στο μάξιμουμ της παραγωγικότητάς του – δεξιότερα μόνον ο φασισμός. Αν δεν είναι ήδη φασισμός αυτό που συμβαίνει, μεταλλάζοντας τη Γηραιά Ήπειρο σε μία Οργουελιανή φρίκη.
Τα μέτρα λοιπόν θα παρθούν!
Κι αν ως εκ θαύματος ο πρόθυμος κ. Στουρνάρας βρει τα 11,7 δις που απαιτούνται τώρα, «α, όχι! 12,8 σας είχαμε ζητήσει να βρείτε», θα του πει η Τρόικα – και, η κωμωδία, με συγχωρείτε, η τραγωδία, θα συνεχίζεται ώσπου να....πέσει ο κ. Σαμαράς.
Διότι θα πέσει!
Όπως έπεσε πριν καν το καταλάβει ο Γιωργάκης.
Και η πτώση αυτή είναι αναπόφευκτη, όχι μόνον διότι τα μέτρα αυτά είναι θανατηφόρα, όπως έλεγε και ο κ. Σαμαράς πριν να αρχίσει να τα χορηγεί ο ίδιος, αλλά διότι η πολιτική που τα συνοδεύει είναι (λόγω ακριβώς της εφαρμογής των μέτρων) γκροτέσκ και γελοία.
Ουδέν απ’ την παθολογία της Ελλάδας (ανεξαρτήτως του Μνημονίου) έχει αλλάξει. Η ίδια Διαπλοκή κυβερνάει, η ίδια σπατάλη, η ίδια φοροδιαφυγή, η ίδια μιντιακή τυραννίδα, οι ίδιες κομματικές πελατείες τρώνε και πίνουν εις υγείαν των κορόιδων.
Όχι μόνον δεν έγινε κάθαρση εις ουδένα τομέα, αλλά στην ίδια πεπατημένη των χυδαίων αντιπερισπασμών (έπιασαν έναν φοροφυγάδαρο στην Ύδρα), των ιταμών εκβιασμών και της εξίσωσης των πάντων προς τα κάτω, εξακολουθεί να πολιτεύεται αυτή η κυβέρνηση των υπόλογων στη Διαπλοκή και στην Τρόικα.
«Θα πάρω αυτά τα μέτρα κι ας πέσω».
Καθόλου ηρωικό κι εξόχως πένθιμο.
Αν τέτοια μέτρα ήταν για να σώσουν την πατρίδα, οι Έλληνες απ’ το φιλότιμό τους θα έδιναν και τα δαχτυλίδια των γονέων τους.
Όμως τα μέτρα αυτά σκοτώνουν την Ελλάδα. Και οι Έλληνες το ξέρουν. Ο κ. Σαμαράς το ξέρει. Οι Ευρωπαίοι το ξέρουν.
Άρα, άλλος είναι ο στόχος! Όχι ο σωσμός αλλά η κατασκλάβωση της πατρίδας.
Αλλά, όπως έλεγε ο Γκαλμπρέιθ στην «Κοινωνία της Αφθονίας» ήδη απ’ το 1950: «οι πλούσιοι συνήθως πράττουν αφρόνως». Αν στη σκέψη του Γκαλμπρέιθ προσθέσουμε ότι τώρα πια κουμάντο στη διεθνή οικονομία κάνουν εκείνοι που κατά πρώτον δοκίμασαν τις δυνάμεις τους με το πραξικόπημα στη Χιλή εναντίον το Αλιέντε,
αν επίσης προσθέσουμε ότι τώρα πλέον αυτοί οι ίδιοι «τρέχουν» τον πλανήτη με τρεις πολέμους το εξάμηνο, τότε οι πλούσιοι δεν πράττουν συνήθως αφρόνως αλλά πολύ συχνά κι εν τέλει μονίμως, παραφρόνως...
ΣΤΑΘΗΣ
enikos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου