Φωλιές φιδιών…

Ο ρατσισμός σηκώνει κεφάλι (και κόβει κεφάλια).

Και είναι το κεφάλι
του σαν της Λερναίας Υδρας.

Αλλα λέει το ένα, άλλα λένε τα άλλα. Αλλα του λες κι άλλα σου λέει.

Δεν «πιάνεται πουθενά».

Και είναι αυτό ένα γνώρισμα του αταβισμού και της αμορφωσιάς, των ρατσιστών. Το να μην έχει, δηλαδή, κάποιος κάποια μεθοδολογία στη σκέψη του, έναν κώδικα αρχών, μιαν ιδεολογία, αλλά αντιθέτως να λέει (και συχνά να κάνει) ό,τι του καπνίσει.

Για αυτό (εκτός των άλλων) ο ρατσισμός είναι φασισμός.

Και είναι κατά τούτο ο φασισμός το απαύγασμα του μεταμοντερνισμού, έχει «τη δική του αλήθεια» για όλα, άνευ της αποδείξεώς της, έχει τη δική του «αφήγηση»


και τρέχα γύρευε να βγάλεις άκρη.

Ομως τώρα, ο ρατσισμός (συνεπώς κι ο φασισμός) έχουν σηκώσει το αποτρόπαιο κεφάλι τους, ένα κεφάλι σαν της Γοργώς, που όποιος το κοιτάζει, μαρμαρώνει - διότι το πρόβλημα που τροφοδοτεί την παρουσία τους είναι μεγάλο και σοβαρό. Και ως τώρα άλυτο! Το Μεταναστευτικό!

Ομως, όταν υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα και με τη λύση του ανακατεύονται δυνάμεις ανίερες το πρόβλημα μιαίνεται. Κι όταν μιαίνεται ένα πρόβλημα, γίνεται ακόμα πιο δυσεπίλυτο.

Το αν είναι ανίερες οι δυνάμεις που εμπλέκονται με το πρόβλημα, κρίνεται απ’ τις λύσεις που προτείνουν, αλλά και απ’ τις αιτίες που παράγουν αυτές τις προτεινόμενες λύσεις.

Εν προκειμένω η Χρυσή Αυγή, ως λύση για το Μεταναστευτικό προτείνει την ξενηλασία, τις διώξεις και τα πογκρόμ (περίπου ό,τι και το κράτος), ενώ η ίδια επιφυλάσσει στον εαυτόν της επιπροσθέτως το «δικαίωμα» στις μεθόδους της αυτοδικίας, της απειλής και της χρήσης βίας.

Ετσι το πρόβλημα μιαίνεται, διότι η λύση του καθίσταται ανίερη, δηλαδή απάνθρωπη και (λογικώς) ατελέσφορη. Το πρόβλημα μιαίνεται, διότι ο διάλογος για τη λύση του εκπίπτει σε επίπεδο βόθρου - εκεί δηλαδή που κινείται η φασιστική και ρατσιστική «σκέψη».

Τι σημαίνει όμως (και ιστορικά) η μίανση ενός προβλήματος; ας δούμε ένα παράδειγμα: ο Χίτλερ έλυσε (όντως έλυσε) το πρόβλημα της ανεργίας δημιουργώντας μιαν πολεμική οικονομία, η οποία με τη σειρά της οδήγησε στον θάνατο (μαζί με εκατομμύρια άλλους) όσους δούλεψαν και προσωρινώς ωφελήθηκαν απ’ αυτήν.

Ηγουν, το πρόβλημα είχε μιανθεί απ’ αυτούς που το έλυσαν με λύση χειρότερη απ’ το ίδιο.

Τα ίδια κάνει ο φασισμός και σήμερα.

Τα ίδια βδελύγματα που έκαναν εμετό οι ναζί εναντίον των κομουνιστών, των Εβραίων κι όλων των «κατώτερων» τότε,

τα ίδια εμέσουν και σήμερα οι ιδεολογικοί τους απόγονοι κατά των Μουσουλμάνων, των μεταναστών κι όλων των «κατώτερων».

Βρωμίζουν «τζαμιά» (δηλαδή φαβέλες που χρησιμοποιούνται απ’ τους απόκληρους ως τόποι λατρείας και προσευχής στην κατά τα άλλα φιλόξενη χώρα μας), βεβηλώνουν Εβραϊκούς τάφους, προπηλακίζουν μετανάστες στους δρόμους, απειλούν και δέρνουν όποιον προγράφουν -Ελληνα ή ξένον- βρίζουν

σαν αμόρφωτα μουλάρια που είναι την πολιτική, τον κοινοβουλευτισμό, τους αριστερούς, τη γενιά του Πολυτεχνείου, το «σύστημα» (που βεβαίως τους χρησιμοποιεί) τα μίντια (που βεβαίως τους έμαθαν να σκέφτονται έτσι), θεωρούν τους πάντες ίδιους και το ίδιο υπεύθυνους για την παρακμή της χώρας,

ενώ στις τάξεις τους ανθίζουν μπράβοι, σμπίροι Ελληνάρες (ανελλήνιστες του κερατά), ξερόλες (λόγω κτηνώδους αγνοίας), λούμπεν και θρασύδειλοι.

Αυτά εις ό,τι αφορά τους «λαϊκούς» φασίστες, μιαν καρικατούρα δηλαδή του πραγματικού φασισμού, ο οποίος γελάει με όλους αυτούς τους «αναλώσιμους» (όπως αναλώσιμα υπήρξαν και τα Τάγματα Εφόδου), ενώ ο ίδιος (ο ελίτ φασισμός) παίζει με τους αστούς το παιχνίδι του «υπερανθρώπου», ποιος δηλαδή εκ των δύο είναι περισσότερο θηρίο ή θεός - αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Το ερώτημα όμως είναι, γιατί ένα μέρος των πολιτών τείνει ευήκοον ους στα φασιστικά ρεκάσματα και τους ρατσιστικούς κρωγμούς;

Διότι -να το ξαναπούμε, είναι απαραίτητο- όσοι πολίτες ψήφισαν Χρυσή Αυγή, δεν σημαίνει ότι είναι φασίστες.

Αντιθέτως! πολλοί είναι καλοί άνθρωποι, απελπισμένοι πιθανόν, απαυδισμένοι, εξαγριωμένοι, αλλά καλοί άνθρωποι.

Πώς γίνεται λοιπόν ένας καλός άνθρωπος να στήνει αυτί στο κέλευσμα του Κακού;

Διότι το Κακό είναι απλό, είναι η sancta simplicitas, η «αγία απλότης» που έχει για όλα μια λύση - συνήθως μια εύκολη λύση.

Οσο πιο σύνθετο είναι ένα πρόβλημα (όπως το εν λόγω Μεταναστευτικό) τόσον πιο πολύ οι απλές λύσεις το περιπλέκουν. Και το μιαίνουν.

Οταν το ίδιο το κράτος (με τον σατανικό μάλιστα ευφημισμό «Ξένιος Ζευς») πάει να «λύσει» με επιχείρηση-σκούπα (σήμερα, και αύριο πογκρόμ) το Μεταναστευτικό, είναι φυσικό επακόλουθο το παρακράτος (η Χρυσή Αυγή κι όλα τα καλά παιδιά που έχουν εθιστεί στον μιλιταρισμό και την εκτέλεση διαταγών) να υπερακοντίζει σε «λύσεις» με τη μανία και τον φανατισμό που χαρακτηρίζει τους παράλογους και τους ανήθικους.

Πάνω στο Μεταναστευτικό έχουν παιχθεί και παίζονται πολλά παιχνίδια (κρατικά, διακρατικά, οικονομικά, γεωπολιτικά). Το Μεταναστευτικό είναι πολύ σοβαρό πρόβλημα για να το αφήσουμε στα χέρια του Μεγάλου Αδερφού,

στα χέρια δηλαδή εκείνων που ελέγχουν τους ανθρώπους και δεν ελέγχονται από τους ανθρώπους.

Τα πολυπολιτισμικά κλισέ κι άλλες πολιτικώς ορθές μεταμοντερνιές ου μην κι αμερικανιές που επηρέασαν κι ένα μέρος της Αριστεράς τα τελευταία 20 χρόνια, έχουν χρεωκοπήσει.

Η Αριστερά καλείται να προτείνει έναν νέον τρόπο για να λυθεί αυτό το πρόβλημα, πειστικόν για τον λαό, ανθρωπιστικόν και λυσιτελή.

ΣΤΑΘΗΣ

enikos.gr