Υπαρκτά διλήμματα

O,τι είπε ο Γιώργος Παπανδρέου στη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ, σε μια απόπειρα κατευνασμού των βουλευτών του, τα έχει ξαναπεί: «Κανένα νέο μέτρο. Τα δύσκολα σε σχέση με τις αλλαγές πέρασαν». Υπάρχει όμως πράγματι κάποιος που να πιστεύει κάτι τέτοιο;


Είτε το πιστεύει είτε όχι, σημασία έχει πως οι εξελίξεις τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα και ελάχιστοι εκ των βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος διαθέτουν την απαραίτητη επάρκεια να τις παρακολουθήσουν – πόσο μάλλον να προτείνουν κάτι και να τις επηρεάσουν. Είναι σαφές εδώ και αρκετό καιρό πως «το παιχνίδι γίνεται ερήμην τους» και η μόνη ουσιαστική αρμοδιότητα που τους απέμεινε είναι αυτή της απλής επικύρωσης ειλημμένων αποφάσεων...

Iσως αυτός είναι και ο λόγος που οι βουλευτές βρίσκονται σε αναβρασμό. Δεν γνωρίζουν τι υπογράφουν, γιατί το υπογράφουν και αφού το υπογράφουν, πώς το υπερασπίζονται. Ιδιαίτερα η υπεράσπιση της κυβερνητικής πολιτικής είναι ένα φορτίο ασήκωτο – τις επόμενες μέρες που θα βρεθούν στις εκλογικές τους περιφέρειες. Πόσο μάλλον που το κλίμα στην κοινωνία είναι βαρύ και, όπως φάνηκε με τον προπηλακισμό του Κωστή Χατζηδάκη, εγκυμονεί κινδύνους ακόμα και για την ατομική τους ακεραιότητα...

Στο πλαίσιο αυτό το πρόβλημά τους γίνεται ακόμα μεγαλύτερο όταν εμμέσως πλην σαφώς θα βρεθούν αντιμέτωποι με το δίλημμα που θα επιχειρήσει να τους θέσει ο πρωθυπουργός: «Σταθερότητα ή περιπέτειες», με το οποίο θα εκφράσει την αποφασιστικότητά του να προσφύγει σε πρόωρες εκλογές αν υπάρξουν περαιτέρω διαρροές κατά την ψήφιση του προϋπολογισμού.

Ο Βαγγέλης Παπαχρήστος θα πρέπει να αισθάνεται ευνοημένος, υπό την έννοια ότι πρόλαβε να διαφοροποιηθεί προτού τα περιθώρια στενέψουν. Στο εξής όποιος κυβερνητικός βουλευτής αποπειραθεί να διαφοροποιηθεί ή να καταψηφίσει κάποιο κυβερνητικό νομοσχέδιο –πόσο μάλλον τον προϋπολογισμό, που λογίζεται ως ψήφος εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση– θα πρέπει να το σκεφτεί στο εκατονταπλάσιο. Η ευθύνη της πτώσης μιας κυβέρνησης είναι αναμφίβολα τεράστια.

Αλλά δεν είναι μόνον αυτό. Πέραν του πολιτικού υπάρχει και το προσωπικό κόστος. Σε εποχές ισχνών αγελάδων συνυπολογίζεται και το ενδεχόμενο απώλειας της βουλευτικής έδρας και των προνομίων που εξασφαλίζει στον καθένα ξεχωριστά. Συνεπώς, το δίλημμα σε κάθε κυβερνητικό βουλευτή είναι «ηρωική έξοδος ή προσωπικές περιπέτειες;». Και στην περίπτωση που το Μέγαρο Μαξίμου υπενθυμίσει πως εντός 18μηνου από τις προηγούμενες εκλογές τυχόν πρόωρη προσφυγή στις κάλπες θα γίνει με λίστα και όχι με σταυρό, θα καταστήσει σαφές πως η όποια «ηρωική έξοδος» θα είναι χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα.