Μια φωτογραφία...

Εναγωνίως αναζητούμε  τον προδιορισμό σε αυτό που «δεν» είμαστε αλλά θα θέλαμε να γίνουμε και δεν συμμετέχουμε στην εξέλιξη και στην ανάπτυξη  με τον τρόπο που συμπεριφέρεται ο υπόλοιπος κόσμος που εμείς ζηλεύουμε. Ένας λαός παράξενος, μυστήριος, εγωκεντρικός, ξεκομμένος, ξεροκέφαλος, αντιδραστικός, αναχρονιστικός αλλά κυρίως εγωπαθής. Ωραία, ναι έτσι είμαστε, το αναγνωρίζουμε. Αλλά; Αν αλλάξουμε έστω και ως διά μαγείας, έστω και με την επιφοίτηση του Aγίου Πνεύματος,αν υπάρχει, θα σωθούμε;