Μια κοινωνία σε κρίση, πιθανότατα χειρότερης μορφής από την οικονομική κρίση που βιώνει και υφίσταται.
Δρόμοι σκοτεινοί και άδειοι,λίγες οι φωνές,τα γέλια,μια βουβαμάρα κυριαρχεί στο κέντρο των μεγάλων αστικών πόλεων,μια σιωπηλή παγωμένη έκφραση στα πρόσωπα, τα ερωτήματα για το μέλλον που θα βρει εμάς και τα παιδιά μας πολλά, οι προβληματισμοί με καταιγιστικούς ρυθμούς διαδέχονται ο ένας τον άλλον ,ακόμα και για απλές καθημερινές συνήθειες που αρχίζουν να αλλάζουν,προς το χειρότερο και με γοργούς διασκελισμούς.
Όλοι αυτοί οι προβληματισμοί, όλα αυτά τα ερωτήματα,
όλες αυτές οι σκοτεινές και θολές σκέψεις μεταμορφώθηκαν σε μιά έκδηλη ανησυχία ,που γρήγορα πήρε την μορφή πανδημίας, εξαπλώθηκε ακόμα και σε ανθρώπους που δεν έχουν πληγεί τα οικονομικά τους εισοδήματα και το άσχημο είναι πως φώλιασε στις πιο ευάλωτες ψυχές.
Στην νέα γενιά,στην νεολαία, που βρίσκεται έκπληκτη μπροστά σε αυτήν την κρίση, χωρίς να φταίει πουθενά και χωρίς να έχει συναινέσει σε καμιά υποθήκευση της ζωής της.
Να σκέφτεται την μετανάστευση σαν μόνη της ελπίδα, να ριζώνει μέσα της ο φόβος και η αβεβαιότητα σε αυτά τα άγουρα χρόνια,να βάζει φραγμούς "στα θέλω της" και να κατατρέχεται από κατοχικά σύνδρομα που κάποιοι έντεχνα καλογυαλίζουν για να της τα φορέσουν γάντι.
Η εθνική μας μοναξιά είναι εδώ, παρούσα πλέον ,έτοιμη να χειραγωγήσει συνειδήσεις και να δώσει ακόμη ένα χτύπημα κι αυτό κάτω από την ζώνη,καταστρεπτικό και βλαπτικό,κατασταλτικό και βρώμικο.
Μην της κάνουμε το χατήρι,ας βρούμε το κουράγιο και την δύναμη να στυλώσουμε τα πόδια μας, να δώσουμε ελπίδα ,να χαρίσουμε όνειρα,ας βρούμε αυτό το φιλότιμο που γράφει στους στίχους του ο Φίλιππος Γράψας, στην "εθνική μας μοναξιά"...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου