Όταν οι dealers παίζουν παιχνίδια, οι πολιτικοί ηγέτες πάνε εξέδρα.

Eλάχιστοι είναι εκείνοι που θυμούνται τον τρόπο που πριν 17 χρόνια ο Ζαν Κλοντ Τρισέ «κλείδωσε» τη νομισματική ενοποίηση της Ε.Ε., αιφνιδιάζοντας τους κερδοσκόπους που πίεζαν το γαλλικό φράγκο, κινδυνεύοντας να το οδηγήσουν εκτός του ευρωπαϊκού μηχανισμού συναλλαγματικών ισοτιμιών. Εξάλλου, τότε ήταν μια εποχή που το συναλλαγματικό «παιχνίδι» ήταν προνόμιο ολίγων –όπως και σήμερα–, πλην όμως δεν προκαλούσε το ενδιαφέρον και την προσοχή των πολλών όπως σήμερα.
Σήμερα, στην πλειονότητα των πολιτών επιβάλλεται να παρακολουθούν με κομμένη την ανάσα τις κινήσεις των τραπεζιτών και των απανταχού dealers, καθώς έχει περάσει πλέον η αντίληψη πως απ' αυτές κρίνεται η καθημερινότητα και το μέλλον των ευρωπαϊκών κοινωνιών.

Κάπως έτσι προχθές οι Ευρωπαίοι πληροφορήθηκαν τις αθρόες αγορές ιρλανδικών και πορτογαλικών ομολόγων από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, που είχε ως αποτέλεσμα την πτώση των ιρλανδικών και πορτογαλικών spreads. Κάπως έτσι οι Ευρωπαίοι αισθάνθηκαν ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα είναι αποφασισμένη να στηρίξει το ευρώ και να μην επιτρέψει στους κερδοσκόπους να μεταφέρουν τη φωτιά της οικονομικής κρίσης στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου.
Καλώς ή κακώς, καθημερινά οι Ευρωπαίοι πολίτες γίνονται κοινωνοί και θεατές ενός παιχνιδιού με άγνωστους κανόνες και ορολογία. Ξαφνικά όλα αυτά μπήκαν στη ζωή τους προκαλώντας σύγχυση, δέος και φόβο. Το τι κάνουν ή δεν κάνουν οι κάθε λογής Τρισέ, Βέμπερ και Σταρκ (τραπεζίτες της Bundesbank) ελάχιστους θα απασχολούσε, ίσως και θα επηρέαζε – αν τα δημοσιονομικά κάθε χώρας δεν είχε επιτραπεί στους απανταχού κερδοσκόπους να ποντάρουν στη χρεοκοπία ολόκληρων εθνικών οικονομιών.

Κι όμως, αυτή είναι η νέα πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που θέλει οι νέοι «ήρωες», οι νέοι «πρωταγωνιστές» να μην είναι πλέον οι πολιτικοί ηγέτες, αλλά οι dealers. Με μια σημαντική διαφορά όμως. Οι τραπεζίτες δεν εκλέγονται από τον λαό. Ούτε οι πράξεις τους είναι αντικείμενο λαϊκής ετυμηγορίας. Δρουν και λειτουργούν σχεδόν ανεξέλεγκτα, επιβάλλοντας τους όρους που εξυπηρετούν τα συμφέροντα εκείνων που εκπροσωπούν. Το αν έπρεπε ή όχι προχθές η ΕΚΤ να «καταπίνει» ομόλογα σε τεράστιες δόσεις (τα «πονταρίσματα», από 25 εκατ. ευρώ κάθε φορά, ανέβηκαν προχθές στα 100 εκατ. ευρώ!) δεν θα τεθεί ποτέ στην κρίση των Ευρωπαίων πολιτών, είτε επηρεάζει τη ζωή τους είτε όχι.
Και εδώ εντοπίζεται το δημοκρατικό έλλειμμα που αντιμετωπίζει η ανεπτυγμένη Δύση. Η πολιτική χάνει ολοένα και περισσότερο την ισχύ της. Οι πολιτικοί ηγέτες περιορίζονται σε ρόλο θεατή των εξελίξεων.