Ντένις Κέλι : « Ποτέ δεν υπήρξε μία ιστορική περίοδος που να μην στιγματίστηκε από την βία απέναντι στην διαφορετικότητα».

«Σε μία Ευρώπη που βιώνει την οικονομική κρίση, το θέατρο δεν είναι πολυτέλεια. Είναι μέρος της ευρωπαϊκής κουλτούρας και οφείλουμε να το προστατέψουμε. Ανοίγει το διάλογο που χρειαζόμαστε και μας φέρνει πιο κοντά» ανέφερε χθες το απόγευμα κατά την ομιλία του στο θέατρο του Νέου Κόσμου, ο βραβευμένος θεατρικός συγγραφέας Ντένις Κέλι.

Από τους σημαντικότερους νέους Βρετανούς θεατρικούς συγγραφείς, ο 41χρονος Κέλι βρέθηκε στην Αθήνα, με αφορμή την πρώτη παρουσίαση των θεατρικών του έργων «Ορφανά» και «DNA» στην Ελλάδα, στο «Θέατρο του Νέου Κόσμου».

Στο πλαίσιο της επίσκεψής του έδωσε συνέντευξη Τύπου και συμμετείχε σε ανοιχτή συζήτηση, όπου συνομίλησε με επαγγελματίες και ειδικούς από το χώρο του θεάτρου και της εκπαίδευσης, αλλά και με το κοινό.

Γεννημένος το 1970 στο Μπάρνετ του βόρειου Λονδίνου, ο Ντένις Κέλι παράτησε το σχολείο στην ηλικία των δεκαέξι και άρχισε να δουλεύει σε σούπερ μάρκετ. Η πρώτη του επαφή με το θέατρο έγινε αρκετά χρόνια μετά, όταν συμμετείχε σε μία τοπική νεανική θεατρική ομάδα, το Barnet Drama Centre, ενώ κόντευε ήδη τα τριάντα όταν άρχισε να σπουδάζει Δράμα και Θεατρικές Τέχνες στο Goldsmiths College.

Ανήκει σε μια γενιά νέων δημιουργών που παρουσιάζουν έργα τολμηρά, συχνά ενοχλητικά, προσεγγίζοντας σύγχρονα κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα και καταστάσεις, όπως το ρατσισμό, τη ξενοφοβία, τη βία, τον αλκοολισμό, την εφηβική παραβατικότητα, την τρομοκρατία.

  Σήμερα, ο Κέλι θεωρείται ως μία από μία από τις πιο σημαντικές και ριζοσπαστικές φωνές της σύγχρονης βρετανικής δραματουργίας. Έργα του έχουν παρουσιαστεί στις μεγαλύτερες θεατρικές σκηνές της Βρετανίας (National Theatre, Roya lShakespeare Company, Traverse Theatre, YoungVic, Donmar Warehouse, Battersea Arts Centre, Arcola Theatre κ.α.) και έχουν μεταφραστεί και ταξιδέψει σε πολλές χώρες του κόσμου, ενώ έχει κερδίσει σειρά διακρίσεων και βραβείων. Όλα αυτά μέσα σε διάστημα μόλις οχτώ χρόνων από το συγγραφικό του ντεμπούτο το 2003, σε ηλικία ήδη 33 ετών. 

Ο συγγραφέας μιλώντας για «Τα Ορφανά» που παρουσιάζεται στο θέατρο του Νέου Κόσμου σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου είπε πως ξεκίνησε να τα γράφει χωρίς να ξέρει πως θα καταλήξουν.

«Αυτό που είχα στο μυαλό μου ήταν η εναρκτήρια σκηνή του έργου: έναν τύπο γεμάτο αίματα και ένα ζευγάρι που κάθεται στο τραπέζι για να δειπνήσει και έπειτα το θέμα ήταν να ανακαλύψουμε ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι».

«Το έργο αυτό γράφτηκε σε μία περίοδο φόβου που κατέκλυζε την κοινωνία στην οποία ζω, ένας γενικός φόβος για τους μετανάστες που επέτεινε ουσιαστικά το αίσθημα ότι η κοινωνία είχε παρεκτραπεί. Αυτό που έχει ενδιαφέρον, είναι πως η παράσταση παίζεται σε διαφορετικές χώρες στην Ευρώπη και ουσιαστικά δημιουργεί ένα συνδετικό κρίκο μεταξύ τους, καθώς φαίνεται ότι πολλές από αυτές αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα που αντιμετωπίζει και η χώρα μου» συνέχισε για να προσθέσει πως :

«Η εντύπωση που επικρατεί αυτή τη στιγμή στη χώρα μου, είναι ότι μας έχουν κατακλύσει οι μετανάστες. Κάτι που δεν είναι αληθές, καθώς το 92% του πληθυσμού της Μ. Βρετανίας, έχει γεννηθεί εκεί. Παρόλα αυτά αυτός ο φόβος που έχει δημιουργηθεί τείνει να επεκτείνεται και να αποκτά μία απίστευτη ενέργεια που δεν μπορούμε να την ελέγξουμε και γινόμαστε θύματά της».

Μιλώντας για τον ρατσισμό διηγήθηκε μία προσωπική του ιστορία: «Είχα δεχθεί επίθεση από έγχρωμους έξω από το σπίτι μου στο Λονδίνο. Το πρώτο που ένιωσα ήταν θυμός και το ρατσισμό μέσα μου. Δυσκολεύτηκα να το αποβάλλω. Τότε κατάλαβα ότι δεν πρέπει να γινόμαστε θύματα του φόβου... Συμβαίνει κάτι αυτή τη στιγμή σε όλη την Ευρώπη. Υπάρχει άνοδος των ανθρώπινων ιστοριών με βία και ρατσισμό».

Ακόμη, εξήγησε πως τις δεκαετίες του ‘60 και του ‘70 υπήρχε μεγάλη ένταση με τις μαύρες κοινότητες στο Λονδίνο. Τώρα- ανέφερε- οι προκαταλήψεις έχουν διοχετευθεί σε κοινότητες της νοτιοανατολικής Ευρώπης ή της Ασίας. «Πάντοτε είναι καλό να ανατρέχουμε στο παρελθόν. Ποτέ δεν υπήρξε μία ιστορική περίοδος που να μην στιγματίστηκε από την βία απέναντι στην διαφορετικότητα».

Ο Κέλι θεωρεί τον εαυτό του έναν άνθρωπο σωσμένο από το θέατρο». Ο λόγος για τον οποίο ασχολήθηκε με αυτό- σύμφωνα με τον ίδιο- είναι επείδη το θέατρο βρισκόταν εκεί για αυτόν. «Σε περιόδους που δεν είχα άλλη ενασχόληση, ήταν μία διέξοδος για μένα».

Όταν άφησε το σχολείο, ασχολήθηκε πολύ με το νεανικό θέατρο. «Κάθε εβδομάδα πήγαινα και υποκρινόμουν ότι ήμουν κάποιος άλλος. Στο τέλος σκέφθηκα πως θα ήταν καλή ιδέα να γράψω ένα θεατρικό έργο γιατί θα μπορούσα να βάλω τον εαυτό μου μέσα σ’ αυτό… Έτσι κατέληξα να γράφω παρά να παίζω. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως είμαι καλός θεατρικός συγγραφέας, αλλά πολύ κακός ηθοποιός».

Αναλύοντας τα πιστεύω του για τη θεατρική γραφή τόνισε πως «μέρος του θεάτρου οφείλει να αντανακλά αυτό που συμβαίνει στην κοινωνία την δεδομένη στιγμή. Πέρα όμως από τις τρέχουσες τάσεις και κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις ένας συγγραφέας πρέπει να καταγράφει και να αποτυπώνει αυτό που βρίσκεται στην καρδιά του». «Δεν υπάρχει μονόδρομος στο γράψιμο, αυτό που έχει σημασία είναι να μπορείς να διαχειριστείς αυτό που αισθάνεσαι για να προχωρήσει η πλοκή...Αν οι χαρακτήρες δεν αναδυθούν, ξεκινάς από την αρχή. Δεν βλέπω τους χαρακτήρες των έργων μου, ούτε καν τους φαντάζομαι πάνω στη σκηνή, απλώς ακούω τις φωνές τους» συνέχισε.

Σε ό,τι αφορά τους νέους συγγραφείς, τόνισε πως πρέπει να μάθουν να αντιμετωπίζουν τους φόβους τους και να μην συμβιβάζονται. «Αν συμβιβαστείς στην αρχή, θα συμβιβάζεσαι καθόλη την διάρκεια της καριέρας σου». Επιπλέον, ανέφερε πως θα πρέπει όταν γράφουν ένα θεατρικό έργο, να είναι σαν να καταγράφουν τα τελευταία πράγματα που θα ήθελαν να πουν πριν πεθάνουν.

Μιλώντας για το θέατρο και τους εφήβους σημείωσε πως «όλοι οι θεατρικοί συγγραφείς που επιζητούν το θέατρο να παραμείνει ζωντανό και να καταφέρει να επιβιώσει, θα πρέπει να αναζητήσουν τρόπους να εμπλέξουν τους νέους να συμμετέχουν σε αυτό, γιατί διαφορετικά θα μπορούσε ν αποτελέσει ένα μουσειακό κομμάτι».

Τέλος, τόνισε πως το νεανικό θέατρο είναι πάρα πολύ εποικοδομητικό, καθώς άτομα διαφορετικών ηλικιών και διαφορετικής κουλτούρας έρχονται εδώ και προκαλούνται να σκεφτούν. «Όταν πολεμάς την ικανότητα των ανθρώπων να σκέφτονται υπάρχει κίνδυνος να δημιουργήσεις λιγότερο καλούς ανθρώπους» κατέλειξε.

Σήμερα το πρωί ο Ντένις Κέλι θα παρακολουθήσει το «DNA» σε σκηνοθεσία Σοφίας Βγενοπούλου στο θέατρο του Νέου Κόσμου και θα συνομιλήσει με μαθητές Γυμνασίου και Λυκείου μετά την παράσταση.