Πoλλά ακούγονται τελευταία για την αναδιάρθρωση του χρέους μας. Κάποιοι μιλούν για τη μονομερή αναδιάρθρωσή του, με την έκδοση ενός ομολόγου αξίας ίσης με το χρέος μας (ΛΑΟΣ) και σε χρόνους αποπληρωμής της δικής μας αρεσκείας κ.λπ.
Eχοντας υπόψη τα όσα αποδεχθήκαμε μέσω του μνημονίου το 2010, το πρώτο συμπέρασμα που προκύπτει είναι το ακόλουθο: Μετά τον Μάιο του 2010 έχουμε χάσει το δικαίωμα της μονομερούς αναδιάρθρωσης του χρέους μας. Μόνο με τη διαδικασία της συναινετικής αναδιάρθρωσης με τους πιστωτές μας, μπορούμε να μεταθέσουμε τον χρόνο αποπληρωμής του, να το επαναγοράσουμε κ.ά.
Αν ακολουθήσουμε την επιλογή της μονομερούς αναδιάρθρωσης του χρέους η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας είναι μονόδρομος.
Το ανωτέρω προκύπτει από τον συνδυασμό των ακόλουθων άρθρων της σύμβασης που υπέγραψε η ελληνική κυβέρνηση με την τρόικα. Αναλυτικότερα, μονομερής αναδιάρθρωση καταδεικνύει την αδυναμία αποπληρωμής των 110 δισ. ευρώ στους χρόνους που συμφωνήθηκαν. Αν υπάρχει λοιπόν αδυναμία εξόφλησης του χρέους, τότε αυτό οδηγεί στην καταγγελία της εν λόγω σύμβασης. Στην περίπτωση αυτή, το ανεξόφλητο κεφάλαιο είναι άμεσα απαιτητό μαζί με τους τόκους σύμφωνα με την παράγραφο 1 του άρθρου 8.
Επίσης, καθώς δίνεται προτεραιότητα στους δανειστές των 110 δισ. έναντι των άλλων (κατά την παρ. 2 του άρθρου 4), η αδυναμία αποπληρωμής του δανείου μπορεί να ενεργοποιήσει, υπέρ των εν λόγω δανειστών, τις διατάξεις της παραγράφου 5 του άρθρου 15, που αναφέρονται στην παραίτησή μας από κάθε ασυλία αναφορικά με τα περιουσιακά στοιχεία μας!
Μια τέτοια εξέλιξη αναπόφευκτα θα οδηγήσει σε εκποίηση και όχι αξιοποίηση της περιουσίας του Δημοσίου. Οπότε η λανθάνουσα γλώσσα του Ντερούζ ίσως σκιαγραφούσε το υπό προϋποθέσεις μέλλον μας. Oλα θα κριθούν στη σύνοδο κορυφής της 25ης Μαρτίου και στο τι τελικά θα επικρατήσει!
Ο κ. Μάρδας είναι αν. καθηγητής του Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του ΑΠΘ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου