Ποιο είναι όμως το νεοφιλελεύθερο κουστούμι που μας ράβουν οι Ηρόστρατοι της νεοελληνικής ιστορίας;
Είναι η τραγωδία που μόλις αρχίσαμε να βιώνουμε αυτήν την περίοδο.
Είτε το πεις τουρμποκαπιταλισμό,είτε το πεις τραπεζοκίνητη ολιγαρχία,είτε το πεις κοινωνικό δαρβινισμό, το ίδιο είναι αυτό το κουστούμι.
Είναι η κεφαλαιοκρατική συσσώρευση των υπερκερδών των λίγων,είναι οι ιδιωτικοποιήσεις στον δημόσιο τομέα,η παράδοση δηλαδή καθοριστικών για την επιβίωση ενός έθνους δημοσίων επιχειρήσεων,στους ιδιώτες Κεφαλαιούχους είναι η πωληση των ασημικών της χώρας σε τιμή "μπίρ παρά",είναι οι εργαζόμενοι να δουλεύουν σε συνθήκες γαλέρας, είναι το τέλος της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης για τον λαό,είναι η καθαγίαση του Κέρδους ως κινητήριου μοχλού όχι μόνο για την ανάπτυξη, αλλά ως βασικός μοχλός για να πάει η ίδια η ανθρώπινη συνείδηση μπροστά,
είναι το ΖΗΣΕ ΚΙ ΑΣΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΝΑ ΠΕΘΑΝΟΥΝ,
είναι το Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΠΑΙΡΝΕΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΟΥ ΑΞΙΖΕΙ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΖΩΗ,
είναι το ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΠΡΟ ΤΗΣ ΙΣΟΤΗΤΑΣ.
Είναι το να μαζεύονται κάτι ψοφίμια τοκογλύφοι ανά τον κόσμο και να βγάζουν λεφτά από τα ασφάλιστρα κινδύνου τζογάροντας πάνω στο αν θα πτωχεύσει μια ολόκληρη χώρα ή όχι,
δηλαδή ο θρίαμβος του αμοραλισμού και της αλητείας.
Είναι ο παραμερισμός της πολιτικής εξουσίας μπροστά στην οικονομική.
Είναι το ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΕΣ ΚΑΝΟΥΝ ΚΟΥΜΑΝΤΟ.
Είναι η "Κινεζοποίηση" του πλανήτη,
είναι το ΦΤΩΧΕ ΚΙ ΑΝΕΡΓΕ ΒΟΥΛΩΣΤΟ ΚΑΙ ΨΟΦΑ για να συνεχίζουν να υπερσυσσωρεύουν οι λίγοι.
Και που καταλήγει αυτό;Πόσο θα κρατήσει;
Γράφει ο Ράκος Κουρελάριος
Σε ένα υπόμνημα του EuroMemo Group [πρόκειται για την ομάδα "Ευρωπαίων Οικονομολόγων για μια Εναλλακτική Οικονομική Πολιτική στην Ευρώπη"] το οποίο υπογράφει ο Yannis Tolios, διαβάζουμε τις εξής πληροφορίες:
Το 2009 το παγκόσμιο ΑΕΠ [δηλαδή το άθροισμα του ΑΕΠ όλων των χωρών του πλανήτη] ήταν περίπου 55 τρισεκατομμύρια δολάρια.
Την ίδια χρονιά τα χρηματοπιστωτικά παράγωγα ["ασφάλειες", ομόλογα, Credit Default Swap (CDS), hedge funds κ.λ.π.] ανέρχονταν στο ιλλιγιώδες ποσό των 900 τρισεκατομμυρίων δολαρίων.
Τι είναι όλο αυτό το “fictitious capital” ["πλασματικό κεφάλαιο" - ο όρος είναι του Μαρξ] των 900 τρισεκατομμυρίων δολαρίων που κυκλοφορεί “αδέσποτο” στον πλανήτη;
Ο όρος “πλασματικό” δεν σημαίνει ότι είναι ένα “εικονικό” κεφάλαιο [κάποιοι αδαείς μεταφράζουν έτσι το fictitious]. Πρόκειται για πραγματικό κεφάλαιο, μόνον που αυτό το κεφάλαιο μη βρίσκοντας επενδυτικές ευκαιρίες στην “πραγματική” οικονομία βρίσκει επενδυτική διέξοδο στις χρηματοπιστωτικές αγορές [μετοχές, π.χ.] ή στα δάνεια [κρατικά ομόλογα, για παράδειγμα].
Ολίγες στοιχειώδεις οικονομολογικές επισημάνσεις.
Ως γνωστόν, το Κεφάλαιο είναι -εκτός όλων των άλλων- και η εξής -δυναμική- διαδικασία:
Χ – Ε – Χ – Ε – Χ – Ε – … – Χ – Ε – …
Όπου Χ είναι το Χρήμα και Ε το εμπόρευμα [όποιο εμπόρευμα]. “Δυναμική” διαδικασία, διότι το Κεφάλαιο είναι αυτή η συνεχής και διαρκής διαδικασία, όπου το χρήμα μετατρέπεται σε εμπόρευμα, το εμπόρευμα μετατρέπεται σε περισσότερο χρήμα [προστίθενται και τα κέρδη] κ.ο.κ. [Γι' αυτό εξάλλου είναι και λάθος να ταυτίζουμε το κεφάλαιο μόνον με το χρήμα ή μόνον με το εμπόρευμα.]
Κάποτε, όμως, έρχεται η καταραμένη στιγμή κατά την οποία κάποιος διαθέτει χρήμα πλην όμως δεν έχει σε τι να επενδύσει, διότι η παραγωγή εμπορευμάτων είναι ασύμφορη, δηλαδή δεν αποδίδει τα επιθυμητά κέρδη.
Σημερινό παραδειγματάκι: στην παραγωγή ποιων εμπορευμάτων να επενδύσει σήμερα κάποιος στη Δύση όταν στην Κίνα παράγονται όλα πολύ πιο φθηνά [λόγω μικρών μεροκάματων, λόγω ανύπαρκτου κοινωνικού κράτους, λόγω έλλειψης περιβαλλοντικών κανόνων, κ.ο.κ.];
Κι έτσι, τεράστιες ποσότητες χρήματος μένουν “αδέσποτες” και μετατρέπονται σε πλασματικό κεφάλαιο. Δηλαδή δεν επενδύονται στην παραγωγή απτών εμπορευμάτων/υπηρεσιών, αλλά στρέφονται αλλού για να επιτύχουν τα προσδοκώμενα κέρδη. Το πού το έχουμε ήδη αναφέρει.
Ποιο είναι το ποσοστό προσδοκώμενων και/ή πραγματικών κερδών με τα οποία το κεφάλαιο θα ήταν ευχαριστημένο;
Λέγεται πως το ελάχιστο ποσοστό κέρδους με το οποίο το κεφάλαιο είναι ευχαριστημένο είναι της τάξης του 3%. Το ελάχιστο, ε; [Γιατί 3% και όχι 13 ή 23%; Διότι, καταπώς λένε, το παγκόσμιο ΑΕΠ αυξάνεται κατά μέσο όρο 3% τους τελευταίους δύο αιώνες. Άρα και το ίδιο -ελάχιστο- ποσοστό κέρδους είναι ανεκτό. Αν το ποσοστό κέρδους πέσει κάτω από το 3%, "έχουμε κρίση". Με ένα ετήσιο ποσοστό κέρδους της τάξης του 6% το κεφάλαιο είναι super-ευχαριστημένο. Τα προς τα πάνω όρια είναι φυσικά απεριόριστα - όταν και αν το κεφάλαιο μπορεί να τα φτάσει.]
Επιστρέφουμε στους αριθμούς που παρατέθηκαν στην αρχή.
Πλασματικά κεφάλαια ύψους 900 τρισεκατομμυρίων δολαρίων τριγυρίζουν στον πλανήτη ψάχνοντας επενδυτική διέξοδο, δηλαδή κέρδη.
Αν πάρουμε ως δεδομένο ένα ποσοστό κέρδους της τάξης του 3%, τότε τα ετήσια κέρδη με τα οποία θα ήταν σχετικά ικανοποιημένοι οι κεφαλαιούχοι θα ανέρχονταν στο ιλιγγιώδες ποσό των 27 τρισεκατομμυρίων δολαρίων. Δηλαδή, το μισό ετήσιο παγκόσμιο ΑΕΠ!
Αν, από την άλλη, πάρουμε ως δεδομένο ένα ποσοστό κέρδους της τάξης του 6%, τότε τα ετήσια κέρδη με τα οποία θα ήταν super-ευχαριστημένοι οι κεφαλαιούχοι θα ανέρχονταν στο ιλιγγιώδες ποσό των 54 τρισεκατομμυρίων δολαρίων. Δηλαδή, ένα ποσό ίσο με το ετήσιο παγκόσμιο ΑΕΠ!
Το πιάσατε το υπονοούμενο;
Όλα -μα όλα!- τα προϊόντα και όλες -μα όλες!- οι υπηρεσίες που παράγονται κάθε χρόνο σε ολόκληρο τον πλανήτη θα πρέπει, σύμφωνα με τη λογική του κεφαλαίου, να καταλήγουν [μετά τη αγοραία μετατροπή τους σε χρήμα] στις τσέπες των κεφαλαιούχων!
Και, τότε, τι περισσεύει για όλους τους υπόλοιπους κατοίκους του πλανήτη;
Πολύ καλό ερώτημα και σας ευχαριστώ που μου το θέσατε.
Τίποτα! Nada! Niente! Nothing!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου