Με την προβολή της ταινίας «Το βραβείο», της Πάουλα Μάρκοβιτς, συνεχίστηκε το κινηματογραφικό φεστιβάλ του Βερολίνου

Η ιστορία ενός μικρού κοριτσιού που κρύβεται μαζί με τη μητέρα της για να αποφύγουν τη σύλληψη, στη διάρκεια του δικτατορικού καθεστώτος στην Αργεντινή, στη δεκαετία του ’70, είναι το θέμα της πιο ενδιαφέρουσας, μέχρι στιγμής, αυτοβιογραφικής ταινίας, «Το βραβείο» της Πάουλα Μάρκοβιτς, που προβλήθηκε στο διαγωνιστικό τμήμα του 61ου κινηματογραφικού φεστιβάλ του Βερολίνου.
Η Σεσίλια, το εφτάχρονο κοριτσάκι περνάει τις μέρες της, μαζί με τη μητέρα της, σ’ ένα απόμερο σημείο της χώρας, κοντά σε μια έρημη παραλία, περιμένοντας νεότερα από τον εξαφανισμένο πατέρα της.
Κάποια στιγμή, στο σχολείο όπου αρχίζει να πηγαίνει, της ζητάνε να πάρει μέρος σε διαγωνισμό έκθεσης με θέμα τον στρατό και η Σεσίλια, πολύ αθώα, γράφει για την εμπειρία της και τις απόψεις της οικογένειάς της για το στρατό και το ρόλο του, πιστεύοντας πως ότι γράφεις είναι διαφορετικά από εκείνα που λες (και που δεν μπορεί να πει σε κανένα, ούτε στη δασκάλα, ούτε σε μια φίλη συμμαθήτριά της).
 
Η σκηνοθέτρια φτιάχνει, με άνεση στο ρυθμό, με μελανά, ρεαλιστικά χρώματα και με μερικές πολύ όμορφες εικαστικά εικόνες (ιδιαίτερα από τη ζωή της Σεσίλια και της μητέρας της στο στενόχωρο σπίτι τους στην παραλία), ένα σχόλιο γύρω από τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένα παιδί μεγαλώνοντας σ’ ένα υπό αστυνομική τρομοκρατία, καθεστώς, αποσπώντας μια εξαιρετική, όλο ευαισθησία, ερμηνεία από τη νεαρή πρωταγωνίστριά της, Πάουλα Γκαλινέλι Χέρτσοκ.
Αντίθετα, άνιση αποδείχτηκε η ανεξάρτητη αμερικανική ταινία «Yelling to the Sky» της Βικτόρια Μαχόνι, γύρω από τρία μαύρα κορίτσια, αδερφές, που ζουν σε μια υποβαθμισμένη περιοχή της Νέας Υόρκης.
Στο πρώτο, και πιο ενδιαφέρον, μέρος της ταινίας, η Μαχόνι ακολουθεί τα κορίτσια στις καθημερινές ασχολίες τους, καταγράφοντας τα προβλήματα και τα αδιέξοδά τους (μαζί και τη σχέση τους με τον αδιάφορο λευκό πατέρα τους), χρησιμοποιώντας ένα στιλ που θυμίζει τις πρώτες ταινίες του Κασσαβέτη αλλά και το Precious .
Στη συνέχεια, όμως το σενάριο χαλαρώνει, οι διάλογοι χάνουν την πρωτοτυπία τους και το στιλ παίρνει άλλη στροφή, με αποτέλεσμα ο θεατής να χάνει το ενδιαφέρον του.
Στα συν πάντως της ταινίας, οι καλές ερμηνείες, ιδιαίτερα της Ζόε Κράβιτς στο ρόλο της μικρότερης αδερφής.
Αδύνατη αποδείχτηκε και η γερμανική συμμετοχή «Ασθένεια ύπνου», του Ούλριχ Κρέλερ, γύρω από ένα γιατρό που αφιερώνει τη ζωή του στους ασθενείς της Αφρικής για να μπλέξει (σ’ ένα δεύτερο, ανεξήγητο μέρος), με μια μαύρη και την οικογένειά της.
Πολύ πιο ενδιαφέρουσα ήταν η γερμανική, γυρισμένη σε 3-D, «Πίνα» του Βέντερς, που προβλήθηκε εκτός συναγωνισμού.
Ένα «πορτρέτο» της μεγάλης χορογράφου Πίνα Μπάους, που, μέσα από συνεντεύξεις με συνεργάτες της, παρουσιάζει διάφορα αποσπάσματα από χοροδράματα εμπνευσμένα από τη διδασκαλία της Μπάους.
Αποτέλεσμα μια όμορφη ταινία με έξοχα χορευτικά.