Δεν υπάρχει λόγος να μην ακούσει κανείς τα καθησυχαστικά λόγια του Γιώργου Παπανδρέου πως δεν τίθεται θέμα αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους. Εξάλλου, ποιος θα αρνούνταν να ακούσει λόγια παρηγοριάς.
Πλην όμως τα μηνύματα της αγοράς είναι διαφορετικά και παραπέμπουν σε κάτι χειρότερο από την αναδιάρθρωση του χρέους. Δείχνουν χρεοκοπία! Χωρίς καμία διάθεση κινδυνολογίας, κάποιες απλές σκέψεις αρκούν για να φανεί πως ο κίνδυνος είναι προ των πυλών.
Σκέψη πρώτη. Το έλλειμμα δεν μειώνεται. Που σημαίνει απλά ότι η Ελλάδα εισάγει περισσότερα απ' όσα εξάγει. Δεν χρειάζεται κανένας οικονομικός δείκτης να το αποδείξει. Αρκεί να προσέξει κανείς τα προϊόντα στα ράφια των σούπερ μάρκετ. Ελάχιστα είναι ελληνικής προέλευσης. Ακόμα και οι πατάτες είναι Αιγύπτου ή Κύπρου. Οι μεγάλες αλυσίδες γαλλικών και γερμανικών συμφερόντων κλείνουν τον δρόμο στους Eλληνες παραγωγούς. Αρνούνται να αγοράσουν τα προϊόντα ή, όταν το κάνουν, αξιώνουν εξευτελιστικές τιμές. Με απλά λόγια, οι παραγωγοί δεν μπορούν να διαθέσουν τα προϊόντα σε τιμές που να τους επιτρέπουν να καλύψουν το κόστος παραγωγής τους.
Σκέψη δεύτερη. Οι δημόσιες δαπάνες παραμένουν υψηλές. Η τρόικα αξιώνει δημοσιονομική προσαρμογή. Γίνεται; Μάλλον όχι. Μπορεί οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων να έχουν υποστεί κούρεμα, πλην όμως το κόστος του κράτους παραμένει υψηλό. Με εξαίρεση τα Yπουργεία Παιδείας και Υγείας, που δείχνουν να σέβονται το κρατικό χρήμα και κάνουν ό,τι είναι δυνατό για να μη διασπαθίζεται, τα υπόλοιπα υπουργεία εξακολουθούν να ξοδεύουν απερίσκεπτα.
Σκέψη τρίτη. Τα έσοδα μειώνονται. Και δεν είναι μόνο η ανικανότητα του κρατικού μηχανισμού να εισπράξει φόρους. Είναι η αλόγιστη επιβολή φόρων και, το κυριότερο, η ύφεση στην οποία έχει βυθιστεί η αγορά. Οι τράπεζες μπορεί να εξασφαλίζουν κρατικές εγγυήσεις για τη βιωσιμότητά τους, πλην όμως δεν εξασφαλίζουν με τη σειρά τους χρηματοδοτήσεις σε επιχειρήσεις που το έχουν ανάγκη. Η ασφυξία φέρνει αναγκαστικά λουκέτα. Που σημαίνει εκτός από ανεργία –άρα και μείωση φορολογικών και ασφαλιστικών εσόδων από τους εργαζόμενους– και μείωση του τζίρου, άρα και της συναφούς φορολογίας.
Σκέψη τέταρτη. Η πολιτική τάξη δείχνει να μην αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα των στιγμών. Εξακολουθεί να συμπεριφέρεται ωσάν να μην αντιλαμβάνεται πως η χώρα δεν βρίσκεται απλώς υπό επιτήρηση, αλλά υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο. Προσπαθεί να ξεγελάσει τους δανειστές με κουτοπονηριές, νομίζοντας ότι κάτι μαγικό θα συμβεί και θα βρεθούν λεφτά για να συνεχίσουν να συντηρούν το πελατειακό κράτος.
Συμπέρασμα: Oλοι θα ήθελαν να πιστέψουν τα λόγια του πρωθυπουργού. Το θέμα όμως είναι αν και ο ίδιος πλέον τα πιστεύει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου