Νταξ, ο παλιός κόσμος είναι πολυποίκιλος είναι η αλήθεια. Τι δουλειά μπορεί άλλωστε να έχει η ηχηρή κατάρρευση του Ελληνικού παλαιού κόσμου, τα καλά χρόνια της Μεταπολίτευσης, που επικυρώθηκε την αποφράδα εκείνη μέρα της 23ης Απριλίου του 2010, με το διαφαινόμενο τέλος του εκκεντρικού, και καθόλου τρελού, μπάσταρδου Colonel Kaddafi; Ή με τη μέγιστη απώλεια της διασταύρωσης Μπερλουσκόνι και μούμιας, στρατηγού εν αποστρατεία Χόσνι Μουμπάρακ; Ή με το τέλος της Ευρώπης όπως την φαντασιώνονταν λογής λογής εξαθλιωμένοι ανά τον Αφρικάνικο, Ασιατικό, Αραβικό κόσμο; Ή τέλος, με την αρχή του τέλους του ανθρώπου όπως τον γνωρίσαμε που σηματοδοτεί η καθολική οικουμενική αλήθεια, κάποια στιγμή στο μέλλον, πως δεν υπάρχει ελεύθερη επιλογή μιας και αυτή είναι μια φενάκη στην οποία βάσισε η ανθρωπότητα την επιβίωση της ανά τους αιώνες μεν, πριν την ανάδυση του νέου κόσμου ωστόσο∙ αυτός θα υπαγορεύσει, οσονούπω, τη μοναδική αλήθεια: δεν επιλέγεις εσύ, αυτή, ο άλλος, η απόφαση σου είναι αποτέλεσμα χημικών διεργασιών, οι οποίες αποκωδικοποιούνται τη στιγμή που μιλάμε, εντός του ανθρώπινου εγκεφάλου.
Δεν έχουν καμία σχέση όλα αυτά μεταξύ τους, όντως, εκτός από το ότι κατέρρευσαν (ή καταρρέουν). Κατέρρευσαν όμως τη στιγμή που το άλογο της Αποκαλύψεως έκανε την εμφάνιση του (ας μην τρομάζουμε, συνηθισμένος είναι αυτός ο κόσμος σε Αποκαλύψεις άλλωστε, κι ας περιμένουν κάποιοι του Ιωάννη το χαλασμό∙ χαμπάρι, κατά πως φαίνεται, δεν παίρνουν από τούτη τη ζωή, κακό του κεφαλιού τους, τι να πεις...). Ο Σάμιουελ Χάντιγκτον βέβαια, μέσα σε μια κρίση μεγαλομανίας, επιχείρησε να μας πείσει πως αυτό το άλογο, μαύρου γυαλιστερού χρώματος με πελώρια άσπρα δόντια με κατά τόπους κοκκινωπά σημάδια (η βία στην Ιστορία), θα κοιμάται στον αιώνα τον άπαντα∙ ήταν λίγο μετά το 1989, όλων τα μυαλά είχαν πάρει λίγο αέρα.
Καθόλου παραδόξως, και τώρα τα μυαλά μερικών έχουν πάρει αέρα. Η εκκίνηση δόθηκε από το Al Jazeera τη στιγμή που, καλύπτοντας τα γεγονότα στην Αίγυπτο, αντικατέστησε το... να ‘ταν το uprising? κάτι τέτοιο τέλοσπάντων, με το REVOLUTION. Το Al Jazeera είναι ο φορέας του κακού με τον τρόπο που ήταν το CNN είκοσι χρόνια πριν, τον καιρό του Πόλεμου του Κόλπου.
Τότε ήταν που ο Ζαν Μποντριγιάρ μας δήλωσε πως ο πόλεμος εκείνος δε συνέβη ποτέ, ορμώμενος από εκείνες τις πράσινες ακτίνες στις οθόνες μας που αντικαταστούσαν στα μάτια μας την ανθρώπινη σάρκα που καιγόταν εκείνες τις στιγμές στους δρόμους της Βαγδάτης, τρανό παράδειγμα του πως ο άνθρωπος δε δύναται πια να ελέγξει το τι συμβαίνει μιας και η αναπαράσταση είναι το μόνο που συμβαίνει πραγματικά, φέρνοντας μας ένα βήμα πιο κοντά στο τέλος της ιστορίας που οραματίστηκε ο αγαπητός στους ρεπουμπλικάνικους κύκλους της Αμερικής Χάντιγκτον (όπου το περίφημο τέλος της ιστορίας βάλε αιώνιο πάγωμα, αυτό που κάθε συντηρητικός-κονφορμιστής ευρωλιγούρης εύχεται πρωί βράδυ, βράδυ πρωί).
Ο Μποντριγιάρ, θαρρείς ο ίδιος το πιο τρανταχτό παράδειγμα των διατυπώσεων του (τον φαντάζομαι κολλημένο μπροστά από μια οθόνη με χημική υποστήριξη να συγκλονίζεται από τις ανακαλύψεις του-ξαναζεσταμένο φαγητό με μια μικρή προσθήκη από μπαχάρια), έπεφτε έξω όσο και ο Χάντιγκτον. Ο Γάλλος θεωρητικός ήταν εν τέλει η αντεστραμμένη, ρεαλιστική-πεσιμιστική, εικόνα του τελευταίου. Ένα νόμισμα, δύο όψεις, αλλά το ίδιο νόμισμα.
Στις μέρες μας (ίσως να πρέπει να αρχίσουμε να λέμε “στις ώρες μας,” οι ταχύτητες έχουν αλλάξει τον καιρό του Twitter), ξεκινάμε να βιώνουμε την απότομη προσγείωση στο Πραγματικό∙ θλιβερό και ενθουσιώδη, αντιφατικό και απρόβλεπτο, το Πραγματικό προσφέρει το σοκ των αισθήσεων που χρειαζόμαστε στις ζωές μας για να μη γίνουν ωσάν τις άλλες, σαν αυτές των καναπεδάτων δηλαδή.
Το Al Jazeera, φορέας του κακού, βρίσκεται στην υπηρεσία των ελίτ, αυτών που δε γνωρίζουν έθνη και κράτη, όπως και το CNN άλλοτε, και νοηματοδοτεί από μόνο του, μιας και εμείς δεν είμαστε ακόμα σε θέση να το κάνουμε, όλο τον Αραβικό ξεσηκωμό. Η δική μας νοηματοδότηση θα καταφθάσει ύστερα, τότε που θα βλέπουμε με τα μάτια μας το σπαραγμό όλων εκείνων που ξημεροβραδιάστηκαν στην πλατεία Ταχρίρ. Έως τότε, θα παρακολουθούμε τις προσπάθειες του φορέα του κακού να βάλει το λιθαράκι του σ’ αυτό που μένει να αποκαλυφθεί στα μάτια μας κάποια στιγμή στο μέλλον.
(Θα ‘ναι ξεφτιλισμένες κοσμικότροπες δημοκρατίες αλά ξεφτισμένη Ευρωπαϊκή Δύση
της επιστροφής στη σκληρότητα-βαναυσότητα με bonus δωράκι
την ελεύθερη πρόσβαση στο διαδίκτυο την οποία απαίτησε με σθένος
ο πρόεδρας Ομπάμα κατά τις πρώτες ημέρες της Αιγυπτιακής εξέγερσης;
[Στην περίπτωση αυτή οφείλουμε να μη παραβλέψουμε την χαρά ενός Αιγύπτιου∙
όπως και να ‘χει το πράμα, να έχεις κάτι να κοιτάξεις το οποίο
σε τροφοδοτεί με όρεξη για το μέλλον, το πάντοτε σκληρό επερχόμενο μέλλον,
είναι μια κάποια ευλογία. Αυτού του είδους την ευλογία
τη γιόρτασαν με την επισημότητα που τους επέτρεπαν οι πενιχρές τους οικονομικές απολαβές
(φθηνή ιμιτασιόν σαμπάνια)
στους δρόμους του Βουκουρεστίου οι Ρουμάνοι πολίτες πριν από 22 χρόνια.
Δυστυχώς γι’ αυτούς,
ύστερα από αυτό το σχετικά μεγάλο χρονικό διάστημα που πέρασε πάλι με ψεύτικη σαμπάνια τη βγάζουν, πώς αλλιώς θα μπορούσε να συμβεί άλλωστε;].
Θα ‘ναι Ισλαμικά καθεστώτα με βλέψεις εναντίον του Ισραήλ
συνεχίζοντας παράλληλα το εγκεκριμένο από το Θεό έργο
του κάθε Καντάφι-Μουμπάρακ στην καταπίεση του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού
υπό τη σκέπη κάποιου άλλου ιερού λαβάρου;
Μήπως έχουμε να κάνουμε με μια κάποια τεκτονικού μεγέθους μετατόπιση ενδιαφερόντων
στο γεωπολιτικό παιχνίδι οι λεπτομέρεις του οποίου μας είναι,
λίγο πολύ, ακόμα άγνωστες,
κι ας φέρνουμε στο νου μας μια σειρά από κράτη-καρχαρίες ανά την περιοχή
αλλά και ανά τον πλανήτη έτοιμες για περισυλλογή των θραυσμάτων του παλαιού κόσμου;)
Ο σπαραγμός των Αιγύπτιων θα ‘ναι μια εικόνα δύσκολη για όλους μας, εκτός από τους Αιγύπτιους στρατηγούς (και τους Αμερικάνους). Ο σπαραγμός των Λίβυων θα ‘ναι μια εικόνα δύσκολη για όλους μας, εκτός από τους φύλαρχους που θα αναδυθούν στον αφρό της εξουσίας (ίσως και για τους Αμερικάνους, ίσως και όχι, όλο κάπου θα σκάσουν μύτη και Ισλαμιστές).
Η χαρά της ανατροπής φυσικά, ατελείωτη. Μια στιγμή μονάχα, προορισμένη να γαντζωθεί γερά στη μνήμη σου όμως. Ταυτόχρονα μια στιγμή Αποκάλυψης∙ ζώντας σε ενδιαφέροντες καιρούς, τραβάς και ζόρια (βία: για γερά στομάχια):
Στην Κίνα, αν πραγματικά μισείς κάποιον, τον καταριέσαι με τα λόγια:
“Σου εύχομαι να ζήσεις σε ενδιαφέροντες καιρούς”.
Ο λόγος είναι απλός.
Στην ανθρώπινη ιστορία “ενδιαφέροντες καιροί” είναι περίοδοι αναστατώσεων,
πολέμων και διαμάχης εξουσιών,
την ώρα που εκατομμύρια αθώοι υφίστανται τις συνέπειες.
Σήμερα μπαίνουμε αναμφίβολα σε μια τέτοια εποχή- οι καιροί μας είναι “ενδιαφέροντες”.
Επειτα από δεκαετίες υποσχέσεων του κράτους πρόνοιας,
περίοδο κατά την οποία οι περικοπές διαρκούσαν για σύντομα χρονικά διαστήματα
με την παράλληλη προσδοκία ότι τα πράγματα σύντομα θα επιστρέψουν στο κανονικό,
μπαίνουμε σε μια ποιοτικά διαφορετική εποχή,
όπου η κρίση- ή, πιο σωστά, η κατάσταση οικονομικής έκτακτης ανάγκης που βιώνουμε
- με αλλεπάλληλα μέτρα λιτότητας
(περικοπές προνοιακών δαπανών,
περιστολή της δωρεάν Υγείας και Παιδείας, συνεχή απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων κτλ.)
είναι διαρκής.
Πρόκειται για κρίση που αποτελεί σταθερά· κρίση που γίνεται πλέον τρόπος ζωής.
Δεν υπάρχει κρίση, υπάρχει μια νέα σταθερά. Αυτή διαμορφώνεται στο Πραγματικό το οποίο αφήνει σημάδια πάνω μας. Το Al Jazeera φαινομενικά θα μπορούσε να αποτελεί την επιστροφή του Μποντριγιαρικού discourse περί μιας αναταραχής που δε συνέβη ποτέ, μα τούτη τη φορά βρισκόμαστε πια αλλού. Προσγειωθήκαμε στο Πραγματικό, αυτό το οποίο δεν σου αφήνει πολλά περιθώρια να αμφιβάλλεις για όλα αυτά τα οποία λαμβάνουν μέρος μπροστά στις οθόνες μας.
Το Πραγματικό της Αποκαλύψεως με άλλα λόγια είναι ισχυρότερο από το φαντασιακό του Μποντριγιάρ ακόμα κι αν αυτό ακουμπάει την πικρή αλήθεια μιας ζωής γυμνής από σωματικά τραύματα και ντυμένης με το μανδύα της politically correct αντικειμενικότητας-ουδετερότητας, μιας και είναι αυτή που παράγεται από την πρωτοκαθεδρία της αναπαράστασης έναντι της παράστασης, της πιο γλυκιάς παράστασης που υπάρχει, της ζωής (σε τούτη τη ζωή, γενικά μιλώντας, παίρνεις θέση, λαμβάνεις δύσκολες αποφάσεις, ξεχωρίζεις την ήρα από το στάρι, δεδομένα αυτά τα πράγματα).
Ο παλαιός ο κόσμος, μέσα στην ποικιλία του, μας αποχαιρετά. Θα ‘ναι άραγε γενναίος ο νέος κόσμος;
Ο Ξυπόλητος Πρίγκηψ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου