Κούλουμα στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας.

Κούλουμα στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας, σημαίνει χαρταετός στους λόφους του Φιλοπάππου και παλαιότερα, για την καλλιτεχνική Αθήνα γλέντι με σαρακοστιανά, στο σπίτι -ατελιέ του ζωγράφου Σπύρου Βασιλείου.

Την παράδοση της Καθαρής Δευτέρας που ήθελε ανοιχτό το σπίτι του «μπαρμπα-Σπύρου», στην οδό Γουέμπστερ 5, κάτω από την Ακρόπολη, συνέχισαν οι κόρες του ζωγράφου για πολλά χρόνια, μετά τον θάνατό του, το 1985.

Για τους μικρούς επισκέπτες, το μουσείο -«ατελιέ Σπύρου Βασιλείου» θα είναι ανοιχτό αύριο και μεθαύριο και τα παιδιά θα ζωγραφίσουν τους χαρταετούς που θα πετάξουν την Καθαρή Δευτέρα και θα κατασκευάσουν μάσκες, εμπνευσμένες από τους «Όρνιθες» του Αριστοφάνη.

'Αλλωστε το θέατρο ήταν «μια από τις γοητευτικότερες περιπέτειες που έζησε στην ζωή του», παραδεχόταν ο Σπύρος Βασιλείου και το κοινό θα έχει την ευκαιρία να γνωρίσει το σκηνογραφικό του έργο, στην έκθεση «Ο σκηνογράφος Σπύρος Βασιλείου», από τις 23/3 στο Μουσείο Μπενάκη της Πειραιώς. Να πάρει μια γεύση από την σαραντάχρονη ιστορία του Σπύρου Βασιλείου στα σκηνικά και τα κοστούμια του ελληνικού θεάτρου, του ελληνικού χοροδράματος και του κινηματογράφου, μέσα από 300 εκθέματα που εκτός από ζωγραφικές και πλαστικές μακέτες του καλλιτέχνη, συμπεριλαμβάνονται κοστούμια, τμήματα σκηνικών, σχέδια, δουλειά του σε κινηματογραφικές ταινίες, φωτογραφίες παραστάσεων, προσωπικές του μαρτυρίες και κριτικές της εποχής.

Συνολικά, ο Σπύρος Βασιλείου, επιμελήθηκε τα σκηνικά και τα κοστούμια σε 127 παραστάσεις και 6 κινηματογραφικές ταινίες από το 1929 έως το 1984, με ευρεία γκάμα ρεπερτορίου από Σαίξπηρ έως σύγχρονα νεοελληνικά έργα.

Και βέβαια ήταν αυτός στον οποίο η Δόρα Στράτου, ανέθεσε το 1965, να σχεδιάσει το θέατρό της στου Φιλοπάππου, για το χορευτικό της συγκρότημα ελληνικών λαϊκών χορών.

Η εργασία του στο θέατρο ήταν συστηματική και εξίσου σημαντική και παραγωγική με το ζωγραφικό του έργο, που φυσικά είναι μεγαλύτερο -5000 έργα μετρούσε ο ίδιος το 1975, χρονιά της πρώτης του αναδρομικής έκθεσης στην Εθνική Πινακοθήκη.

Σημαδιακές παραστάσεις για το σκηνογραφικό του έργο ήταν Η «Θεοδώρα» του Φωτιάδη, σε σκηνοθεσία Γιαννούλη Σαραντίδη, (1945),το »Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» του Σαίξπηρ, στο Εθνικό Θέατρο (1952), οι συνεργασίες του με το χοροθέατρο της Ραλλούς Μάνου στο έργο «Η ελληνική αποκριά» (1954), και «¨Το τραγούδι του νεκρού αδελφού» του Μίκη Θεοδωράκη (1962).

Ο ίδιος αγαπούσε πολύ τα σκηνικά που έκανε στις κρατικές σκηνές, με πολλά μέσα στην διάθεσή του.Όπως το «Ονειρόδραμα»του Στρίνμπεργκ σε σκηνοθεσία Α. Σολομού, το 1963 στο Εθνικό Θέατρο, ή παλιότερα, το 1950, τον «Δον Ζουάν» του Χοσέ Θορίλια, πάλι στο Εθνικό Θέατρο.

Η έκθεση στο Μπενάκη, περιλαμβάνει υλικό από 44 παραστάσεις και 3 από τις 6 ταινίες, που φέρουν την υπογραφή του Σπύρου Βασιλείου.

Η σκηνογραφία του«χαρακτηρίζεται από την αγάπη για έκφραση μελιτά μέσα, με εμφανή αξιοποίηση του χρώματος αλλά και μοτίβων από τη λαϊκή και βυζαντινή παράδοση», λέει η επιμελήτρια της έκθεσης , ΅Ιλια Λακίδου.

  «Η λαϊκή αντίληψη» συνεχίζει η ίδια, «φαίνεται και στη σύνθεση των σκηνικών, ειδικά για υπαίθριες παραγωγές στα κηποθέατρα Κατράκη και Χατζίσκου τη δεκαετία του '50, όταν συγκροτούσε σύνθετα σκηνικά παρατάσσοντας ή τοποθετώντας σε επάλληλα επίπεδα, όπως οι λαϊκοί ζωγράφοι, όλους τους απαραίτητους χώρους της δράσης. Σκηνικά με ονειρικό χαρακτήρα με τη χρήση στοιχείων χώρου που δημιουργούν ένα σύνολο όπως μία πόρτα κι ένα τραπέζι κάνουν ένα δωμάτιο:οι τοίχοι είναι περιττοί. Κάτι αντίστοιχο δεν έκανε και στα ζωγραφικά του έργα;»