Διαβάζω όλο και πιο συχνά τον τελευταίο καιρό επικριτικά κείμενα από μικρά σχόλια μέχρι αναλύσεις- για το δελτίο ειδήσεων του MEGA. Στα δημοσιεύματα που διάβασα όλοι πιάνουν όλους από την κεντρική παρουσιάστρια μέχρι τους σχολιαστές-, με μία όμως στάση περισσότερο ανεκτική απέναντι στον Παύλο Τσίμα. Ε λοιπόν, εμένα ο Τσίμας με ενοχλεί πιο πολύ απ όλα στο δελτίο ειδήσεων του MEGA. Και εξηγούμαι: Δεν μπορώ να κατηγορήσω τον δημοσιογράφο εκείνο που έχει μία γνώμη αντίθετη από τη δική μου και την υπερασπίζεται. Ο Γιάννης Πρετεντέρης είναι ένας δημοσιογράφος με φιλελεύθερη ή νεο-φιλελεύθερη (όπως θέλετε πείτε την) ιδεολογικο-πολιτική τοποθέτηση την οποία και προβάλλει χωρίς να μετράει τα λόγια του. Δεν μπορώ να τον ψέξω που πιστεύει αυτά που πιστεύει. Ούτε τον Πασόκο Μανώλη Καψή μπορώ να ψέξω επειδή σε ένα πράσινο κανάλι δεν μπορεί να κρύψει τον πράσινο φανατισμό του. Ούτε την Όλγα Τρέμη μπορώ να κατηγορήσω, η οποία με μαεστρία διαχειρίζεται το ρόλο που της έχει ανατεθεί άνωθεν: Χρονικό μοίρασμα της τράπουλας, ανοχή στο πράσινο, πέλεκυς στο μπλε, αδιαφορία στο κόκκινο.
Αυτός που με ενοχλεί εμένα είναι ο Τζόκερ που κρυφογελάει σιωπώντας. Εκείνος που τον ήξερα άλλο, έγινε άλλος και τώρα άλλος μου παρουσιάζεται. Το δελτίο ειδήσεων του MEGA είναι μία καλοδουλεμένη θεατρική παράσταση γι αυτό είναι και τόσο επιτυχημένο από πλευράς τηλεθέασης. Υπάρχουν ο «συντηρητικός», ο «πασόκος», «ο ευρωπαϊστής», «ο λαϊκιστής», «ο άνθρωπος των αγορών» και όλοι παίζουν τους ρόλους τους δίνοντας σπουδαίες ερμηνείες κάθε βράδυ. Ο «αριστερός» στο θέατρο αυτό είναι ο Παύλος Τσίμας. Λόγω μακρινού παρελθόντος προφανώς. Με ενοχλεί λοιπόν ο «αριστερός» που δεν λέει τίποτα το αριστερό πια, που θεωρητικολογεί ανθρωπιστικά και προοδευτικά στα εύκολα αλλά σωπαίνει πάντα την κρίσιμη στιγμή και μασάει τα χείλια του. Αυτόν εγώ θα δείξω με το δάχτυλο, όχι τους άλλους.
Υ.Γ.: Είδα την τελευταία εκπομπή του Παύλου Τσίμα για το χρέος. Και κατάλαβα, καθώς παρακολουθούσα το διάγραμμα με το χρέος να εκτοξεύεται από χρονιά σε χρονιά, ποιο ήταν για άλλη μία φορά- το σχέδιό του: Να αποδώσει ευθύνες στο «ανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ του 80» (στο κάτω κάτω τότε εκείνος ανήκε αλλού), να επισημάνει την καταστροφική πενταετία Καραμανλή και να ξεπετάξει γρήγορα γρήγορα με μία φράση μόνο- την οκταετία Σημίτη. Κι ας συνέχιζε να ανεβαίνει το χρέος επί των ημερών του. Κι ας προετοιμάστηκε εκεί η Ολυμπιάδα του εθνικού μας ξιπασμού που ποτέ δεν μάθαμε πόσο μέσα μας έβαλε. Και, φυσικά, ενώ στο διάγραμμα η εκτίναξη του χρέους συνεχίστηκε το 2010 επί Γιώργου Παπανδρέου, ο σχολιασμός του πίνακα σταμάτησε το 2009, με την πτώση της κυβέρνησης Καραμανλή. Είναι τόσο ορατά πλέον όλα. Τόσο προφανή. Αρκεί να απομακρύνει κανείς τη σαντιγί της «αντικειμενικότητας» και της «επιστημονικής έρευνας» για να δει το γλυκό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου