Το δίκιο του αγώνα

              Του Γιώργου Λακόπουλου
 
Τελευταία από πολιτικούς, κόµµατα και µέσα ενηµέρωσης αναπτύσσεται µια ρητορική που συµπυκνώνεται στο έξης: «οι κινητοποιήσεις βλάπτουν σοβαρά την οικονοµία». 
Μερικοί προσθέτουν: «Και τη ∆ηµοκρατία». 

Αναφέρονται σε πάσης φύσεως κινητοποιήσεις. Απεργίες, διαδηλώσεις, µπλόκα, πορείες. Αυτή η ρητορική υποδηλώνει ότι όποιος διαµαρτύρεται έχει εξ ορισµού άδικο και παραβιάζει τον νόµο. Ή, εν πάση περιπτώσει, όποιος θέλει να διαµαρτυρηθεί ας το κάνει µε «κόσµιο τρόπο», να µη θίγει τους άλλους. Αν το κάνει και από µέσα του, ακόµη καλύτερα. 

Ωστόσο κοινωνίες σε ακινησία δεν υπάρχουν,ούτε µπορεί να επιβληθεί ησυχία νεκροταφείου επειδή η συγκυρία είναι δύσκολη. Το αντίθετο. Ακριβώς επειδή η συγκυρία είναι δύσκολη οι άνθρωποι αντιδρούν. Θέλουν τη δουλειά τους, τα δικαιώµατά τους, το µέλλον τους. Θέλουν να τους σέβονται και να µην πληρώνουν τις αµαρτίες των άλλων. Καθωσπρέπει τρόπος να τα διεκδικήσουν αυτά δεν υπάρχει. πάντα στην ιστορία οι κοινωνίες, συνολικά, ή οι επιµέρους οµάδες τους αντιδρούν ενίοτε και βίαια. Από την αντίδραση άλλωστε κρίνεται µόνο η νοµιµότητα. Κρίνεται και η συνειδητοποίηση του καθένα. Και φυσικά η εξαθλίωση οδηγεί στη συνειδητοποίηση. Μόνο οι χορτάτοι σιωπούν. 
 
Στην ελληνική πολιτική παράδοση, ιδίως της Αριστεράς, όσοι έµεναν απαθείς ήταν αποσυνάγωγοι  ή αγωνιστικότητα και η παρουσία στις διεκδικήσεις αποτελούσαν τίτλο τιµής, ο φωτοστέφανος ανήκε σε όσους ήταν στους δρόµους, όχι σ’ αυτούς που άραζαν στην πολυθρόνα τους. Κάθε γενιά Ελλήνων έχει τη δική της ιστορία, που ανακυκλώνει την ίδια αγωνιστική κουλτούρα. Αλλά σήµερα επαινείται η απάθεια και δικαιολογείται η απουσία΄. Όποιος αντιστέκεται «παραβιάζει τη νοµιµότητα». 'Οποιος δεν δέχεται µε ακρισία αποφάσεις που τον ωθούν στο περιθώριο δεν έχει συναίσθηση της δυσκολίας. Ο καλός πολίτης είναι αυτός που λέει «σφάξε µε να αγιάσω». 

Συνήθως ένα επιχείρηµα για να αποστοµωθούν όσοι δεν λένε να καθήσουν στα αυγά τους είναι δήθεν η µαταιότητα της δράσης τους. ∆εν θα πετύχουν τίποτε, άρα αδίκως κουράζονται. Μπορεί να είναι και έτσι, αλλά υπάρχει και το «δίκιο του αγώνα». Η αγωνιστική διάθεση εµπεριέχει και µια παιδαγωγική πλευρά: η Ελλάδα που αντιστέκεται, η Ελλάδα που επιµένει. Και όπως έγραφε ο νεοζηλανδός συγγραφέας Λόιντ Τζόουνς: «οι άνθρωποι που προσπαθούν κάτι και αποτυγχάνουν είναι απείρως καλύτεροι από εκείνους που δεν προσπαθούν για τίποτε και επιτυγχάνουν».