Αν για παράδειγμα θέλουμε μια χώρα γεωπολιτικά ισχυρή με επεκτατικές διαθέσεις που να επιβάλλεται στους εχθρούς της τότε θα πρέπει να υπάρχει ένας ισχυρός στρατός, πολίτες με υψηλό πατριωτισμό, σχετικά συντηρητικοί πολιτικοί σχηματισμοί, πολύ παραμύθι στη σχολική ιστορία, μάζες φτωχών που να μπορούν να στρατικοποιηθούν εύκολα και να σταλθούν για σφαγή κτλ.
Αν θέλουμε ισχυρή οικονομία σε ένα παγκόσμιο τοπίο σαν αυτό που έχει διαμορφωθεί σήμερα μετά την άνοδο της Κίνας, Ινδίας, Ανατολικής Ασίας, Βραζιλίας, Τουρκίας κτλ, τότε θα πρέπει ή να έχουμε προιόντα πολύ υψηλής πατέντας, εξειδίκευσης και ποιότητας ή θα πρέπει να έχουμε μισθούς πείνας (για τα σημερινά δεδομένα).
Αν θέλουμε διαφάνεια στην πολιτική ζωή και πολιτικό πολιτισμό τότε θα πρέπει από πίσω να υπάρχει και ένας λαός με συγκεκριμένη παιδεία και συγκρότηση.
Αν θέλουμε δημοκρατία θα πρέπει να υπάρχει αυτοέλεγχος.
Αν θέλουμε πλούτη και συνεχή οικονομική ανάπτυξη (μέχρι θανάτου) θα πρέπει να αποδεχτούμε τους καπιταλιστικούς όρους αδιαμαρτύρητα.
Αν από την άλλη μεριά θέλουμε πραγματικό σοσιαλισμό θα πρέπει να αποδεχτούμε ότι θα ζήσουμε σχετικά μετρημένα και φτωχά, ενώ θα πρέπει να σκεφτούμε πώς θα υπερασπίσουμε την Ελλάδα από τους εχθρούς της.
Αν θέλουμε ισότητα και κοινωνική αλληλεγγύη θα πρέπει να αποφασίσουμε ότι αυτά δεν επιτυγχάνονται παράλληλα με την συνάρτηση του καπιταλισμού. Αλλά αν δεν συμμετέχουμε στον καπιταλισμό τότε θα πρέπει να ζήσουμε με λιγότερα υλικά αγαθά.
Αν όμως θέλουμε ισότητα, κοινωνική αλληλεγγύη και ισχυρή οικονομία ταυτόχρονα τότε αυτό αποτελεί άραγε ένα σύστημα εξισώσεων με λύση;
Αν επιθυμούμε ποιότητα ζωής σε ένα υπερανταγωνιστικά καπιταλιστικό διεθνές σύστημα είναι αυτό εφικτό χωρίς διεθνή απομόνωση ή κίνδυνο μεγάλων υποχωρήσεων σε εθνικά θέματα; Γιατί άλλο να έχεις γείτονα ένα πολιτισμένο ευρωπαϊκό κράτος και άλλο ένα νταβατζή περιωπής με μογγολική κουλτούρα στο κοινωνικό και πολιτικό του DNA.
Μπορούμε να έχουμε και σοσιαλισμό αλλά και να μην μας ενοχλούν εκείνοι οι μαύροι μετανάστες των στενών γύρω από τον Ομόνοια;..... Διαλέγεις και παίρνεις!
Μια εξίσωση όμως που έχει ταυτόχρονα όλους τους παραπάνω αγνώστους-ζητούμενα (και αλληλεγγύη και ισχυρή οικονομία και ισχυρή γεωπολιτικά Ελλάδα και, και, και) δεν έχει λύσεις στο σήμερα....
Γι' αυτό αν το ψάξει κανείς θα δει ότι οι περισσότερες εφικτές λύσεις είναι μόνο οι ατομικές. Για παράδειγμα: φορτώνω τα μπαγάζια μου σε ένα αυτοκίνητο και πηγαίνω να ζήσω στο βουνό ή μεταναστεύω σε μια άλλη χώρα πιο πολιτισμένη η οποία θα μπορούσε να είναι και πιο κοντά στα κοινωνικά πρότυπα που έχω. Ή αλλιώς απλά παίρνω απόφαση ότι δεν είμαι διατεθειμένος για κανένα οικονομικό λόγο να ζορίσω τον εαυτό μου πάνω από ένα συγκεκριμένο όριο που κατά περίπτωση θέτω, και έτσι ζω με μικρότερο εισόδημα και πιθανόν μεγαλύτερη ηρεμία. Όλες αυτές μαζί με άλλες είναι ατομικές λύσεις.
Έχοντας πιστεύω γνώση των συνθηκών και των ζητούμενων που υπάρχουν στον κόσμο σήμερα, σπάνια αναφέρομαι σε μαζικές κοινωνικές λύσεις. Συνήθως μιλάω για ατομικές λύσεις που είναι άμεσα εφαρμόσιμες από ανθρώπους σε αδιέξοδο π.χ. "μην καταναλώνετε τίποτα", "φυγή από την ζωή της πόλης", "αντιπαραγωγική κουλτούρα κατά της εργασίας" και άλλα τέτοια. Άλλες φορές προτείνω αποσπασματικά κάποιες μερικές λύσεις (π.χ. προσφάτως την εγκατάλειψη της πυρηνικής ενέργειας για λόγους στοιχειώδους λογικής).
Για να πάμε από τις ατομικές λύσεις και μερικές λύσεις που προτείνω στις συλλογικές και πολιτικές λύσεις θα χρειαζόταν ένας άλλος κόσμος τον οποίο ναι μεν επιθυμώ ιδιαίτερα αλλά όμως βρισκόμαστε ακόμη πολύ, πολύ μακριά του. Από αυτόν όμως τον άλλο κόσμο, τον πιο πολιτισμένο και δίκαιο που φαντάζομαι, βλέπω σήμερα κάποια διάσπαρτα κομμάτια του ανάμεσά μας.
Αυτές τις ψηφίδες του καλύτερου κόσμου του αύριο που υπάρχουν σκορπισμένες ανάμεσά μας μέσα στο χάος του σημερινού κόσμου πρέπει να τις αναγνωρίζουμε και να τις συλλέγουμε ευλαβικά και να τις φυλάμε σαν κόρη οφθαλμού για να τις προστατεύσουμε από τον αφανισμό. Θα το κάνουμε αυτό με την ελπίδα να υπάρξει στο μέλλον μια γενιά ανθρώπων που θα μπορέσει να συνθέσει έναν καλύτερο κόσμο με αυτές τις ψηφίδες τις οποίες θα έχουμε περισώσει.
Και ποιες είναι αυτές οι ψηφίδες; Είναι από τα ελάχιστα μέχρι τα πιο σημαντικά. Είναι π.χ. οι τέχνες και τα γράμματα, είναι η ανθρωπιστική παράδοση, είναι όποιο δείγμα άμεσης δημοκρατίας μπορούμε να δούμε γύρω μας, είναι συνολικά το ίντερνετ όπως είναι ακόμη σήμερα, με τους ελάχιστους περιορισμούς του.
Μπορεί να διαφωνούμε π.χ. με τη στυγνά νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση που έχει πάρει η Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά πρέπει να συμφωνούμε με την αρχή της συμφιλίωσης και συνεννόησης των λαών. Μπορεί να διαφωνούμε με τις περικοπές συντάξεων και το μνημόνιο αλλά συμφωνούμε ότι θα πρέπει να υπάρχει π.χ. διαφάνεια των εξόδων και να γίνονται ανεξαιρέτως όλα γνωστά μέσω του ίντερνετ. Οι συλλογικότητες των κινημάτων "Δεν πληρώνω" ως αποτελεσματικό μοντέλο δράσης. Οι γιατροί στον Ευαγγελισμό που είχαν βάλει πριν 10 χρόνια στην ιατρική τους φόρμα ένα ταμπελάκι που έλεγαν "Δεν χρηματίζομαι". Ο Σύριζα ως μοντέλο αμοιβαίων πολιτικών υποχωρήσεων για την επίτευξη ενός κοινού σκοπού. Η Ανταρσυα ως μοντέλο συνειδητού αντικαπιταλισμού, το ΚΚΕ ως μοντέλο ταξικής επαγρύπνησης.
Το μέλλον της χώρας τα επόμενα χρόνια δεν αλλάζει, ανεξαρτήτως του ποιος θα κυβερνάει, η μοίρα μας έχει ήδη γραφτεί με τα λάθη του παρελθόντος. Το παρόν δεν γράφεται τώρα. Οι πράξεις έχουν συνέπειες. Δεν πρόκειται να φτιάξουν όλα αν φύγει ο Παπανδρέου όπως νομίζουν πολλοί. Και αυτό γιατί η χώρα ούτε ανεξάρτητη είναι πλέον ούτε έχει λαό που να μπορεί να δει ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος. Ακόμη και η "εξίσωση" της έσχατης κομμουνιστικής επανάστασης στην παρούσα φάση που είμαστε οδηγεί σε μερική λύση μόνο αν ανεχτούμε τον αναγκαστικό διαμελισμό της χώρας μας είτε από τους πιστωτές μας είτε από τους Τούρκους.
Άλλο πράγμα λοιπόν η συλλογή ψηφίδων και δομικών υλικών με το οποίο θα φτιάξουμε ένα καλύτερο μέλλον και άλλο το πολιτικά εφικτό στο παρόν διεθνές οικονομικό περιβάλλον, με τον λαό που έχουμε σαν χώρα, με τις οικονομικές ανωμαλίες που ζούμε, με τους εχθρούς που έχουμε, με τις φαντασιώσεις που έχουμε κτλ.
Ή να το πω ρεαλιστικά και πιο απλά: όλη η αριστερή επιχειρηματολογία (και η δική μου) είναι σωστή αλλά κατά κανόνα μη εφαρμόσιμη άμεσα από μια χώρα σαν εμάς στην παρούσα φάση. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να συνεχίσουμε να λέμε όσα λέμε, γιατί αύριο ίσως να υπάρξουν περισσότερες λύσεις που θα είναι εφαρμόσιμες.
Και η Ανταρσία έχει κάτι να προσφέρει και το (μ-λ)ΚΚΕ και το ΚΚΕ(μ-λ) και το ΚΚΕ και ο Σύριζα και η δημοκρατική αριστερά και άλλοι. Και το κίνημα "You Pay Your Crisis" είναι σωστό και το κίνημα "Δεν πληρώνω τα διόδια" θα πρέπει να αποτελεί πρότυπο ως προς τον τρόπο που βρέθηκαν "παραθυράκια" στο νόμο. Το ότι πολλά που λέει η αριστερά είναι ανεφάρμοστα δεν σημαίνει ότι δεν είναι σωστά. Κάποιοι πρέπει να είναι και φορείς των ιδεατά σωστών απόψεων αλλιώς θα χαθεί η ελπίδα.
Κάθε εποχή όμως έχει τους δικούς της περιορισμούς και θέλει τη δική της ρέγουλα. Να έχει κανείς το κεφάλι του στραμμένο ψηλά και μπροστά αλλά να πατάει και στην γη καταλαβαίνοντας τι μπορεί και τι δεν μπορεί να γίνει σήμερα.
Σήμερα λοιπόν την φτώχεια και την χρεοκοπία δεν μπορούμε να την αποφύγουμε. Όχι επειδή μας αξίζει ή επειδή "μαζί τα φάγαμε" αλλά λόγω λοιπών διεθνών αντικειμενικών συνθηκών. Και γι' αυτό η ελπίδα ότι αύριο μπορούν άλλοι πολιτικοί του συστήματος να μας οδηγήσουν σε ένα καλύτερο μέλλον ισούται με την ψεύτικη θεολογικού τύπου ελπίδα που πουλάει η ίδια η κυβέρνηση ότι δήθεν "πάμε καλύτερα" και η έξοδος από το τούνελ είναι κοντά.......
Greek Rider
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου