Βλέπει τα διπλανά χέρια που δουλεύουν
και αυτά γύρω του,
λουσμένα με τον ίδιο κρύο ιδρώτα της αγωνίας
για το κατασκότεινο αύριο που θέριεψε
μέσα στο ιδεολόγημα της ιδιωτικότητας,
εξαρτημένα, εθισμένα, σουρεαλιστικά ανήλιαγα,
ανήμπορα να αγγίξουν την σφαίρα που μοιραία τρέφει την επιθυμία.
Έστω. Ανάπηρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου