Γέλα πουλί μου γέλα

Οι δημοσιογράφοι βρίσκονται(σσ. το κείμενο γράφτηκε μεσούσης της απεργίας) σε τετραήμερη απεργία, οι εκδότες έβγαλαν από την Πέμπτη τα κυριακάτικα DVD με περιτύλιγμα την εφημερίδα, η Ελλάδα βαδίζει στον γκρεμό αλλά τις τελευταίες δυο ημέρες κάτι έχει αλλάξει οριστικά και αμετάκλητα – μια για πάντα. Μετά την κυκλοφορία του Debtocracy το βράδυ της περασμένης Τετάρτης στο Διαδίκτυο, τίποτε δεν θα είναι πια το ίδιο στη χώρα μας.

Την Δευτέρα το πρωί -που οι δημοσιογράφοι θα επιστρέψουν στα γραφεία τους- το Debtocracy μάλλον θα το έχουν παρακολουθήσει περισσότεροι από 500 χιλιάδες Έλληνες. Και κάποιοι απ’ αυτούς τους δημοσιογράφους θα πρέπει να γράψουν ή να μιλήσουν γι’ αυτό το «φαινόμενο» – αν τους το επιτρέψουν, βέβαια.

Τελικά, ήταν τόσο απλό. Δεν χρειάζονταν ούτε μεγάλες δημοσιογραφικές φίρμες, ούτε ωραίες γάμπες, ούτε χορηγοί, ούτε διαφημιστές.

Χρειάζονταν μόνο δυο νέοι δημοσιογράφοι, μια μικρή –πιο μικρή δεν γίνεται- εταιρία, κάποιοι πολίτες πρόθυμοι να προσφέρουν ένα μικρό ή μεγαλύτερο ποσό, και –βέβαια- οι χιλιάδες χρήστες του Διαδικτύου, οι οποίοι παρακολούθησαν το Debtocracy και στη συνέχεια το διέδωσαν αστραπιαία στους φίλους τους, στους συγγενείς τους και στους γνωστούς τους.

Όλα αυτά ξεκίνησαν την ώρα που τα δελτία ειδήσεων των τηλεοπτικών σταθμών συνέχιζαν την άθλια προπαγάνδα τους.

Η μεγάλη απήχηση του Debtocracy αποδεικνύει –και σε όσους είχαν ακόμα αμφιβολίες- πως τα ελληνικά ΜΜΕ είναι εντελώς καθεστωτικά και κρατικοδίαιτα. Επί χρόνια μας βομβαρδίζουν με αυτή τη μια άποψη που είναι η άποψη της εκάστοτε κυβέρνησης που κάνει ωραία τις δουλειές της με τις ελίτ που κατέχουν τα ΜΜΕ και τις μεγάλες κατασκευαστικές εταιρίες.

Και τώρα –με το Debtocracy- ακούγεται μια άλλη άποψη και πιθανή λύση για το χρέος, η οποία προκαλεί το ενδιαφέρον των πολιτών, ανοίγει συζητήσεις, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να ακουστεί ποτέ στα καθεστωτικά ΜΜΕ. Έτσι αναδεικνύεται και το τεράστιο έλλειμμα δημοκρατίας που υπάρχει στη χώρα.

Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα για τη χώρα μας και για εμάς. Ας μην κοροϊδευόμαστε, δεν υπάρχει εύκολη λύση για την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Το θέμα είναι αν θα παραμείνουμε θεατές και θα αφήνουμε αυτούς που μας οδήγησαν σε ηθική και οικονομική χρεοκοπία να συνεχίζουν να μας διαφεντεύουν ή θα πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας και θα σώσουμε τουλάχιστον την αξιοπρέπειά μας.

Αν δεν μάθουμε πώς φτάσαμε στη χρεοκοπία, δεν πρόκειται να σηκώσουμε ποτέ κεφάλι. Η δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου για το δημόσιο χρέος είναι ο μόνος τρόπος να μάθουμε. Και αυτό δεν έχει να κάνει με το αν κάποιος είναι δεξιός, αριστερός ή κεντρώος• μας αφορά όλους – κάθε δημοκρατικός πολίτης έχει δικαίωμα και υποχρέωση να ζητήσει και να δει τον «λογαριασμό».

Το «Debtocracy» ανοίγει ένα δρόμο χωρίς επιστροφή. Ήταν να μη γίνει η αρχή. Οι πολίτες απέδειξαν πως μπορούν να απαιτήσουν, να χρηματοδοτήσουν και να δημιουργήσουν μόνοι τους μια άλλη δημοσιογραφία που θα φτάνει σε όλους αλλά δεν θα κατευθύνεται από τις κυβερνήσεις και τους νταβατζήδες της διαπλοκής. Τους πήραμε την ενημέρωση μέσα από τα χέρια τους.

Πολλοί μιλούν για την Ελλάδα πριν τη χρεοκοπία και την Ελλάδα μετά τη χρεοκοπία. Εγώ θα πω για την Ελλάδα προ «Debtocracy» και την Ελλάδα μετά «Debtocracy». Μετά από τη δημιουργία του «Debtocracy», αλλάζει ανεπιστρεπτί τόσο η δημοσιογραφία όσο και η σχέση των πολιτών με τη δημοσιογραφία.

Σας καλώ να διαβάσετε και –αν συμφωνείτε- να υπογράψετε την έκκληση για τη δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου επί του ελληνικού δημοσίου χρέους.

Και βέβαια, να δείτε και να διαδώσετε το «Debtocracy». 

Ευχαριστώ.


Pitsirikos