Θα περασει θα μου πεις…

Ας πούμε, λοιπόν, τις ιστορίες μας… Εκείνες που δεν θα βυθιστούν ποτέ στη λήθη… Σαν τον χειμώνα του 1992, όταν δύο 18χρονες πήγαν για πρώτη φορά σε συναυλία στην Αθήνα… Τα στιχάκια από τον «Αύγουστο» είχαν ήδη ξεθωριάσει στα θρανία και πιο… ψαγμένες πια –ίσως και λιγότερο… μόνιμα ερωτευμένες – έδωσαν στη «Ρωγμή του χρόνου» την θέση που της άρμοζε…

Συναυλία Νίκου Παπάζογλου σε κλειστό χώρο… Κι έπειτα η ιδέα: «Πάμε στα καμαρίνια να τον γνωρίσουμε»… Ο Νικόλας ήταν μόνος του, άνοιξε και τις υποδέχτηκε με ευγένεια… Όχι ψεύτικη, ούτε δήθεν… Κάνα δεκάλεπτο και βάλε έμειναν εκεί.

Τις ρώτησε για τους λόγους που τις οδήγησαν στην «μεγάλη πόλη». Του απάντησαν… «Θέλω να γίνω δημοσιογράφος. Θέλω να γίνω γιατρός». «Μπράβο στα κορίτσια, κάντε την δουλειά σας διασκέδαση. Να περνάτε καλά το σημαντικότερο», τους είπε…

Και έπειτα ακόμη μία ιδέα: «Μπορείτε να μας δώσετε αυτόγραφα;». Και η απάντηση: «Τι να το κάνετε βρε κορίτσια το αυτόγραφο; Μια υπογραφή σε ένα ξερό χαρτί; Δεν είναι καλύτερο το ότι ήρθατε και τα είπαμε από κοντά;»…

Ναι ήταν…

Και αυτόγραφο δεν ζήτησα ποτέ ξανά στην ζωή μου…

Φυγέτε, λοιπόν, εσείς… Λιλή, Μανώλη, Μάνο, Νικόλα… Πάρτε μαζί σας και την «Συβαρίτισσα», «την εκδίκηση της γυφτιάς», το… μερτικό μας απ τη χαρά και εκείνον τον Αύγουστο και τον Βαρδάρη…
 
Κι αφήστε εμάς εδώ με την παρακμή, τα «σκουπίδια», την ασχήμια και την κακογουστιά…
 
Φυγέτε… Κακία δεν κρατάμε… Ετσι κι αλλιώς εσείς μας φτιάξατε…
 

Αλέκα Ζουμή