Το συµπέρασµα από την 4ήµερη «σιωπή» των βασικών µέσων ενηµέρωσης, έντυπων και ηλεκτρονικών;
Μια κοινωνία έρµαιο τροµολαγνικών φηµών
Αγριες φήµες διαδόθηκαν µε εντυπωσιακή ταχύτητα αποδεικνύοντας τη δεκτικότητα της εγχώριας κοινωνίας στο χειρότερο σενάριο. Αλίµονο, οι τροµολαγνικές κοινωνίες είναι οι πρωτόγονες. Είναι εκείνες που κάθε άλλο παρά η κοινή λογική τις χαρακτηρίζει και ως εκ τούτου, ούτε η ψυχραιµία.
Αν είναι δυνατόν να έγινε η απεργία των δηµοσιογράφων «για να πτωχεύσει η χώρα» και να µην υπάρξουν αντιδράσεις, όπως ήθελε το ένα σενάριο (λες και όλοι οι δηµοσιογράφοι, µηδενός εξαιρουµένου, είναι ένας σκοτεινός στρατός στήριξης προδοτικών συµφερόντων) ή για να δει ο Πρωθυπουργός τον Πρόεδρο της Δηµοκρατίας και να αποφασίσουν να κηρύξουν εκλογές, όπως ήθελε άλλο σενάριο, και µάλιστα ένα τρίτο, που είχε µεγάλη πέραση, ήταν ότι η εν λόγω συνάντηση έγινε και οι εκλογές αποφασίστηκαν.
Ολα αυτά, δε, αναµοχλεύτηκαν στην µπλογκόσφαιρα.
Ελεος! Καλή η πλάκα και άκρως ψυχοεκτονωτική η απώθηση του κακού διά της διαρκούς αναφοράς σε αυτό, αλλά το θλιβερό είναι ότι έχουµε εθιστεί στον τρόµο. Λατρεύουµε να συζητούµε τα πιο απίθανα σενάρια, στα οποία µάλιστα το ιντερνετικό περιβάλλον προσδίδει ένα είδος, δυστυχώς, ψευδοαληθοφάνειας.
Το ‘χουµε ξαναζήσει το µπέρδεµα.
Τότε, µε την έλευση της ιδιωτικής τηλεόρασης, που χαιρετίστηκε ανοήτως ως η έλευση της «ελεύθερης τηλεόρασης». Χρειάστηκε να πέσουµε πολλές φορές από τα σύννεφα γιανα συνειδητοποιήσουµε το αυτονόητο για τον υπόλοιπο κόσµο, ότι η ιδιωτική τηλεόραση σηµαίνει αγορά και πάντως σχέση µε την ελευθερία, µε τη ροµαντική και απόλυτη έννοιά της, δεν έχει. Το ίδιο πράττουµε και µε τα µπλογκ και γενικώς τον ιντερνετικό χώρο. Τάχα είναι ο χώρος της απολύτου ελευθερίας. Ναι. Αλλά και της ασυδοσίας και της υπερσυγκέντρωσης ελαττωµάτων, που δεν γεννιούνται στο Ιντερνετ, αλλά έχουν σχέση µε τις στρεβλές νοοτροπίες που κυριαρχούν στην κοινωνία, έχουν σχέση µε ψυχοπαθολογικά φαινόµενα, µε κακοήθειες, οι οποίες βρίσκουν χώρο να ξεσπάσουν. Εχει πλάκα µεν, όλο αυτό, αλλά διόλου δεν σηµαίνει πως ό,τι γράφεται αξίζει και τον κόπο.
Και αν µη τι άλλο, η τετραήµερη παύση της καθιερωµένης ενηµέρωσης από τα παραδοσιακά µέσα ήταν µια ακόµη ευκαιρία να αποδειχθεί ότι όσο κι αν επικρίνονται µέθοδοι ενηµέρωσης, εκποµπές, ακόµη και δηµοσιογράφοι δεν νοείται ο σύγχρονος πολίτης να µην έχει στη διάθεσή του όλο το φάσµα των τεχνολογιών της ενηµέρωσης, έντυπα, ηλεκτρονικά και ιντερνετικά µέσα. Μόνον έτσι µπορεί να έχει τον έλεγχο της ποιότητας της ενηµέρωσής του και πραγµατική επιλογή.
Είναι αλήθεια ότι το τελετουργικό της ψυχαγωγικής ενηµέρωσης δηµιουργεί και τα περισσότερα προβλήµατα. Αυτό εκµεταλλεύονται και όσοι επενδύουν στον τρόµο για να αποκοµίσουν οφέλη (κυρίως πολιτικά) προτιµώντας φυσικά αντί ώριµους πολίτες, αφελείς παλίµπαιδες. Δυστυχώς ακούσαµε πολιτικό, τον κ. Καρατζαφέρη να λέει πρωί πρωί της Δευτέρας στον Γιώργο Παπαδάκη ότι αν υπήρχαν ειδήσεις το τετραήµερο της απεργίας των δηµοσιογράφων θα έπεφτε η κυβέρνηση.
Τέλεια η ρεβεράντζα προς την αυτάρεσκη δηµοσιογραφία (προκειµένου ο κ. Καρατζαφέρης να δώσει διαστάσεις εθνικής κρίσης στην άρνηση της Κοινοβουλευτικής Οµάδας να ψηφίσει το νοµοσχέδιο για τα «φρουτάκια»), αλλά σε κάτι τέτοια βρίσκεται η λεπτή κόκκινη γραµµή µεταξύ της δηµοσιογραφίας που υπηρετεί την ενηµέρωση πολιτών, οι οποίοι έχουν τα µέσα και το µυαλό να αντιληφθούν την πραγµατικότητα γύρω τους, και της δηµοσιογραφίας που βαυκαλίζεται ακόµη ότι έχει την παντοδυναµία να επηρεάζει καθοριστικά τις εξελίξεις και το πολιτικό περιβάλλον.
Η εµπειρία πλέον έχει αποδείξει ότι αν οι κυβερνήσεις έχουν φτάσει στα όριά τους πέφτουν ανεξαρτήτως του τι κάνουν ο Τύπος και οι «παραδοσιακοί µηχανισµοί» πληροφόρησης. Αν οι πολίτες το θέλουν, οργανώνονται χωρίς καµία παρέµβαση δηµοσιογραφική (ας θυµηθούµε τις πορείες για τις φωτιές στην Πάρνηθα, για τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου πριν καν φτάσει η είδηση σε κανάλια και εφηµερίδες κ.λπ.), ούτε και κοµµατική. Αλλά για να συµβεί κάτι τέτοιο σηµαίνει ότι υπάρχουν οι συνθήκες και σε αυτές δεν συµβάλλει µόνον η µία ή η άλλη τεχνολογία της επικοινωνίας, αλλά όλες µαζί, η καθεµία µε τον δικό της ρόλο και τις δικές της «υπογραφές εγκυρότητας».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου