Καρέ – καρέ τις μαύρες μέρες της Ελλάδας υπό την κατοχή του ΔΝΤ παρουσιάζει το ντοκιμαντέρ Debtocracy – Χρεοκρατία που κατέγραψε ρεκόρ τηλεθέασης. Πρωταγωνιστής είναι η φτώχεια, τα λουκέτα και η ανεργία που έχουν εγκατασταθεί για τα καλά στη ζωή μας αφότου έγινε η προσφυγή στον κατ’ ευφημισμό μηχανισμό διάσωσης. Τα λόγια του Μανόλη Γλέζου για την απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας και την ανάγκη να ελευθερωθεί η Ελλάδα από τη σκλαβιά του ΔΝΤ πραγματικά συγκλονίζουν.
Το ντοκιμαντέρ Χρεοκρατία ξεκινά περιγράφοντας το πώς φτάσαμε ως εδώ. Οι αιτίες της κρίσης αναζητούνται στις δαπανηρές επιχειρήσεις διάσωσης των τραπεζών, στην υιοθέτηση του ευρώ και την οικονομική διείσδυση της Γερμανίας στις περιφερειακές χώρες, στους χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές, τους δαπανηρούς Ολυμπιακούς Αγώνες, τις ιδιωτικοποιήσεις και τα εκατομμύρια που δόθηκαν χωρίς ποτέ κανείς να λογοδοτήσει για αχρείαστους εξοπλισμούς ή σε τράπεζες όπως η Goldman Sachs.
Το ντοκιμαντέρ Χρεοκρατία αποτελεί υπόδειγμα τεκμηρίωσης καθώς τα επιχειρήματά του υποστηρίζονται από κορυφαίους επιστήμονες που περνούν μπροστά από το φακό, δίνοντας τη δική τους ερμηνεία για την κρίση: Ο Κώστας Λαπαβίτσας, ο Ερίκ Τουσέν, ο Ντέιβιντ Χάρβει, ο Αλέν Μπαντιού, ο Ζεράρ Ντιμενίλ, ο Σαμίρ Αμίν και άλλοι εξηγούν τις βαθύτερες αιτίες της κρίσης όπως ξέσπασε, υπό την παρούσα μορφή της, τον Σεπτέμβρη του 2008. Το ντοκιμαντέρ δείχνει επίσης τον καταστρεπτικό ρόλο που έπαιξε το ΔΝΤ και σε άλελς χώρες που είχαν την «τύχη» να τις επισκεφθεί, όπως την Αργεντινή.
Μεγάλο μέρος της πρωτοφανούς επιτυχίας του το οφείλει στο ότι έχει πρόταση. Συγκεκριμένα, προβάλλει την λύση του Ισημερινού για την δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του δημόσιου χρέους έτσι ώστε ο ελληνικός λαός να μάθει τι χρωστάει, σε ποιόν τα οφείλει και υπό ποιους όρους τα δανείστηκε. Αποτελεί δημοκρατικό του αίτημα και στοιχειώδης υποχρέωση της Πολιτείας. Η διέξοδος αυτή υποστηρίζεται με μια ιστορική αναδρομή στην έννοια του «απεχθούς χρέους» όπως ξεκίνησε την διαδρομή της στα τέλη του 19ου αιώνα μέχρι στις παραμονές της επέμβασης των Αμερικανών στο Ιράκ το 2003. Γιατί όχι και στην Ελλάδα;
Σαν ένα πρωτοφανές κοινωνικό φαινόμενο που ξεπέρασε κατά πολύ την κοινότητα του ίντερνετ και των μίντια και προσέλαβε πολιτικές διαστάσεις χαρακτηρίστηκε το ντοκιμαντέρ Debtocracy ή Χρεοκρατία, από τη στιγμή που έκανε την εμφάνισή του για πρώτη φορά στο ίντερνετ την Τετάρτη 6 Απρίλη. Η εκτίμηση αυτή φαίνεται να επιβεβαιώνεται από δύο γεγονότα: Αρχικά από την τεράστια απήχηση που είχε, καθώς σε λιγότερο από μια εβδομάδα οι (μη μοναδικές) επισκέψεις που δέχτηκε στις ηλεκτρονικές διευθύνσεις www.debtocracy.gr και www.xreokratia.gr ξεπέρασαν τις 600.000! Κάτι που κανείς δεν περίμενε όχι μόνο με βάση τα δεδομένα του ίντερνετ αλλά και με τις προβλέψεις που διατυπώναμε όλοι όσοι εργαστήκαμε για την ολοκλήρωσή του. Το σημαντικότερο γεγονός όμως, που επιβεβαιώνει την τεράστια ανταπόκριση του κόσμου, σχετίζεται με την ταχύτατη διαδρομή που κατέγραψε από στόμα σε στόμα, συναντώντας εγκωμιαστικά σχόλια δεκάδων χιλιάδων απλών, καθημερινών ανθρώπων – όλων αυτών πιθανότατα που δεν τα έφαγαν μαζί με τον Πάγκαλο και την παρέα του…
Η πορεία του Debtocracy – αποτιμώντάς την έστω και εκ των υστέρων – δεν είναι τόσο δυσερμήνευτη. Το ντοκιμαντέρ επιχείρησε να αποτελέσει μια τομή στο χώρο της ενημέρωσης, μεταφέροντας σε ένα ευρύ ακροατήριο επιχειρήματα διακεκριμένων επιστημόνων που μέχρι σήμερα περιορίζονταν σε ειδικευμένα έντυπα ή ένα πολύ μικρό κοινό. Επιχειρήματα που φάνηκε να αναζητούσαν όσοι εδώ και ένα χρόνο είδαν τις αποδοχές τους να μειώνονται, το μέλλον τους να βάφεται μαύρο και την αξιοπρέπεια τους να καταρρακώνεται από μια χούφτα πολιτικών στελεχών με ημερομηνία λήξης και στιγματισμένων ες αεί, όπως είναι όλο το υπουργικό συμβούλιο του Γ. Παπανδρέου, που εξ ιδίων επιχείρησαν να μας κρίνουν όλους. Σαφές το σχέδιό τους: η δημιουργία ενοχών και ένας παραλυτικός και δηλητηριώδης αλληλοσπαραγμός που θα ακύρωνε κάθε προσπάθεια απόκρουσης των οπισθοδρομικών μέτρων που επιχειρεί να επιβάλλει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με την πολύτιμη βοήθεια του ΔΝΤ και της ΕΕ. Το ντοκιμαντέρ Debtocracy δεν έφερε άγνωστες ή πρωτάκουστες πληροφορίες, απλώς προτίμησε να μην γίνει παπαγαλάκι καμίας εξουσίας και κανενός μηχανισμού και ξεκίνησε από τα θεμελιώδη – που ως δια μαγείας ουδέποτε εμφανίζονται στα δελτία των 8.00.
Οι αιτίες της κρίσης
Το θεμελιώδες και τόσο απλό ερώτημα είναι: ποιος προκάλεσε την κρίση; Που οφείλεται, με λίγα λόγια, η εκτίναξη του δημόσιου χρέους η οποία αποτέλεσε μια πρώτης τάξης ευκαιρία για να ενταχθεί η Ελλάδα στο σφαγείο του ΔΝΤ – ΕΕ. Η απάντηση που έδωσε η Χρεοκρατία είναι ότι η κρίση δεν έχει καμιά σχέση με όσα υποστηρίζει η κυβέρνηση και η «ενσωματωμένη» ενημέρωση – για να χρησιμοποιήσουμε ορολογία που πρωτοεισήχθη στο πλαίσιο της διατεταγμένης κάλυψης των αμερικανικών πολεμικών επεμβάσεων, έμελλε όμως να δοξαστεί στα πεδία των μητροπολιτικών, οικονομικών μαχών. Δε φταίει η τεμπελιά των Ελλήνων, οι δήθεν υψηλές μας αποδοχές και το υποτιθέμενο γενναιόδωρο σύστημα υγείας. Με βάση όσα μαρτυρούν οι συνεντευξιαζόμενοι του Debtocracy η δημοσιονομική κρίση οφείλεται:
Πρώτο, στην υποκείμενη και χρονικά προγενέστερη οικονομικά κρίση που υπό την παρούσα μορφή της ξέσπασε τον Σεπτέμβρη του 2008, οδηγώντας κορυφαία χρηματοπιστωτικά ιδρύματα στο χείλος της χρεοκοπίας. Η συνέχεια είναι γνωστή. Οι τράπεζες δεν χρεοκόπησαν, αλλά χρεοκόπησαν τα κράτη που πήγαν να τις σώσουν, παθαίνοντας ότι κινδυνεύουν να πάθουν οι πιο αρχάριοι και ατζαμήδες ναυαγοσώστες. Οι ίδιες οι τράπεζες, που διασώθηκαν από τους φορολογούμενους, αποφασίζουν να δαγκώσουν το χέρι που τις βοήθησε ποντάροντας στη χρεοκοπία των κρατών.
Η δεύτερη και πιο μακροπρόθεσμη αιτία που προκάλεσε την δημοσιονομική κρίση σχετίζεται με την συμμετοχή της Ελλάδας στην ευρωζώνη και στην όξυνση των ανισοτήτων στο εσωτερικό της. Προς επίρρωση το γεγονός ότι τα πρώτα θύματα της κρίσης ήταν οι περιφερειακές χώρες της ευρωζώνης: Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία και Ιταλία. Αυτές δηλαδή που όλα τα προηγούμενα χρόνια είδαν τα εμπορικά τους ισοζύγια να αλώνονται από τις γερμανικές εξαγωγές. Τα γνωστά …PIIGS.
Σε βάθος ανάλυση
Στη συνέχεια, το ντοκιμαντέρ εισέρχεται στις επιπλέον, αλλά εξ ίσου σοβαρές, αιτίες της δημοσιονομικής κρίσης: Την μείωση των φορολογικών συντελεστών των Ανωνύμων Εταιρειών που ξεκίνησε από την δεκαετία του ’80 για να συνεχιστεί μέχρι και σήμερα (αρκεί μια ματιά στο τελευταίο, σκανδαλώδες, φορολογικό νομοσχέδιο του Γ. Παπακωνσταντίνου) στερώντας τα δημόσια ταμεία από πολύτιμους και – και το σημαντικότερο – αναντικατάστατους πόρους. Τις ιδιωτικοποιήσεις, που στο όνομα της εξυγίανσης των δημόσιων οικονομικών συρρίκνωσαν τη δημόσια σφαίρα, εξαφάνισαν τα δημόσια αγαθά και μαζί με αυτά ασύλληπτους πόρους, που αντί να συμβάλουν στη χρηματοδότηση των συντάξεων και των σχολείων αβγαταίνουν τα εταιρικά κέρδη της Deutsche Telekom και πολλών …προσωπικών λογαριασμών. Τέλος, οι Ολυμπιακοί Αγώνες με τα δισεκατομμύρια που δόθηκαν για να αγοραστούν συστήματα ασφαλείας που δεν παραδόθηκαν ποτέ και επίσης κτιριακές εγκαταστάσεις και αθλητικές υποδομές που δεν χρησίμευσαν σε κανέναν μετά από εκείνες τις λίγες εβδομάδες και σήμερα ρημάζουν. Πρόκειται για σπατάλες σκανδαλώδεις που εγκρίθηκαν από όλους αυτούς που σήμερα εμφανίζουν το ΔΝΤ και την ΕΕ ως τη Νέμεσή μας, σφυρίζοντας αδιάφορα για τις δικές τους τεράστιες και εγκληματικές, προσωπικές και πολιτικές ευθύνες: Από τον Παπανδρέου και τον Λοβέρδο μέχρι τον Παπακωνσταντίνου και τον Ρέππα… Το ντοκιμαντέρ επιχειρεί να περάσει από τις ανώδυνες γενικότητες στις προσωπικές ευθύνες κορυφαίων πολιτικών προσώπων. Τα αποσπάσματα του κ Βουλγαράκη από την αμερικανική κρατική τηλεόραση όπου πανευτυχής δηλώνει ότι η χώρα έδωσε για τους Ολυμπιακούς περισσότερα από όσα μπορούσε να αντέξει προκαλεί ερωτήματα για την επικίνδυνη ελαφρότητα του πολιτικού προσωπικού που μας οδήγησε ως εδώ και συνεχίζει την πολιτική του σταδιοδρομία σαν να μη συμβαίνει τίποτε… Business as usual θα λένε παρότι ήρθε το ΔΝΤ, καταργήθηκαν οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, και κινδυνεύουν άμεσα με λουκέτο ιστορικά νοσοκομεία με ζωή και προσφορά στη δημόσια υγεία δεκαετιών.
Καταλογισμός ευθυνών
Ο καταλογισμός των ευθυνών στους πολιτικούς του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ προκάλεσε και τις περισσότερες επικρίσεις που καταγράφηκαν στον Τύπο και τα μπλογκς, απέναντι στο Debtocracy. Δεν αναφερόμαστε βέβαια στην καλοπροαίρετη και εμπεριστατωμένη κριτική, η οποία άλλωστε αποτελούσε και ζητούμενο γι’ αυτή την παραγωγή. Αναφερόμαστε σε μικρές ομάδες, που όπως προκύπτει και από τα στατιστικά στοιχεία του σχολιασμού στο Facebook (και κυρίως στο Twitter) έστελναν εκατοντάδες μηνύματα σε μια προσπάθεια να κατευθύνουν τη σχετική συζήτηση. Αναφερόμαστε όμως και σε μεγάλα μέσα ενημέρωσης…
Αναμενόμενο κι αυτό, τουλάχιστον από όσους άκριτα χαιρετούσαν την υλοποίηση της νέας «Μεγάλης Ιδέας» με την ένταξη στο ευρώ καλώντάς μας όλους να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα λες και είμαστε ασπόνδυλα. Από τα εκδοτικά συγκροτήματα που δάκρυζαν από συγκίνηση με τους Ολυμπιακούς χαρακτηρίζοντας κακομοίρηδες, φτωχο-Βαλκάνιους και «λίγους» όσους αναρωτιόντουσαν από τότε για το κόστος. Από τηλεπερσόνες που ζητούσαν ακόμη ταχύτερες ιδιωτικοποιήσεις χαρακτηρίζοντάς τις βάλσαμο για την οικονομία, επιχειρούν ακόμη και τώρα – που διαψεύστηκαν όλες οι υποσχέσεις τους – να πάρουν την ρεβάνς. Με βάση τη σημερινή κριτική κατηγορούνται για παραβίαση της δεοντολογίας όσοι απλώς δεν δίνουν τον λόγο στην Διαμαντοπούλου να εξηγήσει γιατί πρέπει να κλείσουν χίλια σχολεία. Ένα χρόνο τώρα, από τα τηλε-παράθυρά τους έχουν περάσει όλες οι δυνατές παραλλαγές του διλήμματος «Μνημόνιο ή χρεοκοπία». Επιτέθηκαν στους εργαζόμενους στα λιμάνια, χαρακτήρισαν υπαίτιους τους διαδηλωτές της 5ης Μάη για τον θάνατο των εργαζομένων στην Μαρφίν, εμφάνισαν την κατάργηση των δρομολογίων του ΟΣΕ ως την τελευταία λέξη του αστικού εκσυγχρονισμού και τώρα ζητούν από τους επικριτές τους να φανούμε αντικειμενικοί παρουσιάζοντας και τις δύο απόψεις. Από τους υπέρμαχους λοιπόν του Μνημονίου και με στόχο την υπεράσπισή του – και όχι το σεβασμό στην αντικειμενικότητα – προήλθαν αρκετές από τις επιθέσεις.
Ένα άλλο τμήμα της κριτικής φάνηκε να επιχειρεί να αποκρύψει πίσω από τόνους στοιχείων το βασικό θέμα του ντοκιμαντέρ: Την ανάγκη δημιουργίας Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου. Σε ορισμένες περιπτώσεις κείμενα που ξεπερνούσαν τις 1.000 λέξεις κατάφεραν να μην αναφερθούν ούτε μια φορά στο συγκεκριμένο ζήτημα ενώ αναζητούσαν εναγωνίως διαφορές ανάμεσα στο παράδειγμα της Ελλάδας και του Ισημερινού. Η συγκεκριμένη χώρα, η οποία άλλοτε παρουσιάζεται σαν τριτοκοσμικός παρίας και άλλοτε σαν ενεργειακή υπερδύναμη φαίνεται να προκαλεί την οργή αρκετών εκ των επικριτών του ντοκιμαντέρ – ίσως επειδή βρήκε το ηθικό ανάστημα να πεί όχι στο ΔΝΤ.
Και εν τέλει από πότε δυο χώρες πρέπει να είναι φτιαγμένες σαν δυο σταγόνες νερού για να ζητήσουν το αυτονόητο: να μάθουν τι χρωστάνε και σε ποιόν και να γνωρίζουν εάν πρέπει να πληρώσουν ένα χρέος που ενδέχεται να αποδειχθεί παράνομο ή μη νομιμοποιημένο.
Υπάρχει ελπίδα!
Ανεξαρτήτως της άποψης που θα σχηματίσει κανείς για το ντοκιμαντέρ, πιστεύουμε ότι το Debtocracy έδωσε εξετάσεις και πέτυχε σε ένα δύσκολο στίβο της ενημέρωσης: να φέρει στο ευρύ κοινό τις απόψεις διακεκριμένων επιστημόνων των λεγόμενων μη ορθόδοξων οικονομικών. Η μάχη αυτή θα είχε χαθεί εάν δεν υπήρχε η συνεργασία επαγγελματιών του χώρου όπως ο Κώστας Εφήμερος που ανέλαβε αφιλοκερδώς την παραγωγή με την εταιρεία BitsnBytes και ο Αρης Τριανταφύλλου που υπέγραψε το μοντάζ και την σκηνοθετική επιμέλεια. Αποφεύγοντας σκηνοθετικά και εικαστικά κλισέ κατάφεραν να δέσουν συνεντεύξεις σημαντικών κοινωνικών επιστημόνων (από τον Ντ. Χάρβει και τον Αλ. Μπαντιού μέχρι τον Σ. Αμίν και τον Κ. Λαπαβίτσα) ακόμη και μέσα από κινούμενα σχέδια και animation. Έτσι κατάφεραν να διηγηθούν την ιστορία της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης από τη δεκαετία του ’70, τα αίτια της συσσώρευσης του ελληνικού δημόσιου χρέους αλλά και να περιγράψουν δύσκολες έννοιες όπως το απεχθές χρέος. Έδειξαν έτσι ότι η τηλεοπτική φόρμα μπορεί να είναι ευχάριστη στον θεατή χωρίς να θυσιάζει την ουσία των επιχειρημάτων. Επαφίεται στη συνεργασία των δημοσιογράφων και των συνεργατών τους τι θα επιλέξουν. Καθοριστική σημασία επίσης στο αποτέλεσμα είχε και η μουσική του Γιάννη Αγγελάκα που σε πολλά σημεία με τη δραματικότητά της ανέλαβε πρωταγωνιστικό ρόλο. Οι Ερμής Γεωργιάδης και Aris RSN συνεισέφεραν επίσης στην μουσική επένδυση.
Αν ορισμένοι μίλησαν για πολιτικό θάρρος (και άλλοι για θράσος) σε ορισμένα σημεία του ντοκιμαντέρ – όπως η σύγκριση του Ντομινίκ Στρος Καν με τον δικτάτορα Γιώργο Παπαδόπουλο – εμείς αναρωτιόμαστε εάν η ίδια θετική ή αρνητική κριτική θα έπρεπε να ασκηθεί πρώτα στην ίδια την ελληνική κοινωνία. Θα μπορούσε ένα ντοκιμαντέρ να αγνοήσει την βαθιά πεποίθηση ενός μεγάλου τμήματος του πληθυσμού ότι ζει κάτω από συνθήκες οικονομικής κατοχής; Το Debtocracy δεν θέλησε απλώς να περιγράψει ή να εκθρέψει την υπάρχουσα οργή αλλά να προσφέρει μια σαφή και δυνατή διέξοδο, συγκεκριμένα την πρόταση για την Δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου που θα ανοίξει τα βιβλία του δημόσιου χρέους. Αυτό είναι και το συμπέρασμα του Debtocracy: Η αποπληρωμή του δημόσιου χρέους δεν αποτελεί μονόδρομο. «Κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να πληρώσει το χρέος, αφού αυτό συσσωρεύτηκε λόγω της φαύλης λειτουργίας των αγορών», τονίζει ο Σαμίρ Αμίν στο τέλος του ντοκιμαντέρ. Ο Ερίκ Τουσέν υπογραμμίζει πως «είναι ανήθικο να πληρώνεις ένα ανήθικο χρέος» κι ο Κώστας Λαπαβίτσας σημειώνει πως «και όλο το ελληνικό χρέος των 350 δισ. να αποδειχτεί νόμιμο, που δεν θα αποδειχτεί, πάλι η Ελλάδα δε μπορεί να το σηκώσει, πάλι δηλαδή θα πρέπει να διαγραφεί»! Γι’ αυτό πιστεύουμε ότι το Debtocracy αγκαλιάστηκε από τόσους ανθρώπους. Γιατί έδειξε ότι υπάρχει και άλλος δρόμος από την πείνα και την ανεργία που επιβάλουν ΠΑΣΟΚ – ΔΝΤ – ΕΕ.
Συγκινητική ανταπόκριση
Η καθαρή κοινωνική στράτευση και τοποθέτηση του Debtocracy, την οποία ουδέποτε αρνηθήκαμε, αποδείχθηκε αρκετά πιο «ισχυρό χαρτί» απ’ ότι θα μπορούσαμε και εμείς να προβλέψουμε. Ίσως γιατί ο κόσμος συνειδητοποιεί κάτι που είχε πεί παλαιότερα ο μεγάλος Αμερικανός διανοητής Χάουαρντ Ζιν: «Δεν μπορείς να είσαι ακίνητος (αμέτοχος) μέσα σε ένα κινούμενο τρένο». Το Debtocracy χωρίς επιφυλάξεις στάθηκε με τη μεριά των απεργών και όσων πλήττονται από τα μέτρα της κυβέρνησης και ότι συνδέθηκε με όλες τις προσπάθειες που έχουν καταβληθεί τον τελευταίο χρόνο ενάντια στην πανώλη ΔΝΤ – ΕΕ, με πιο πρόσφατη την Πρωτοβουλία για τη Συγκρότηση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του δημόσιου χρέους. Το Debtocracy θέλησε να γίνει η φωνή τους και γι’ αυτό πιστεύουμε ότι η τεράστια ανταπόκριση των θεατών εκπέμπει και ένα ελπιδοφόρο μήνυμα: Την πρόθεση του κόσμου να στηρίξει ανεξάρτητες παραγωγές. Αυτή η στήριξη έγινε εμφανής από την πρώτη στιγμή, όταν ερχόμενοι αντιμέτωποι με τα έξοδα παραγωγής απευθυνθήκαμε στον κόσμο με το μότο «γίνε παραγωγός» και ζητήσαμε να μας χρηματοδοτήσει, δεδομένου δε ότι δημοσιογράφοι και επιμέλεια δεν αμειφθήκαμε με κανέναν τρόπο. Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν συγκινητική και πέρα από κάθε πρόβλεψη. Σημαντική επίσης ήταν και η οικονομική βοήθεια που μας προσέφεραν τα συνδικάτα: η ΑΔΕΔΥ και πολλά πρωτοβάθμια σωματεία (Δήμου εργαζομένων Νέας Ιωνίας, Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Πειραιά, συνδικάτο ενέργειας «η Αλληλεγγύη» και πολλά ακόμη). Αξίζει μάλιστα να αναφερθεί πως η οικονομική τους στήριξη δεν συνοδεύτηκε από καμιά απαίτηση σε ό,τι αφορά το περιεχόμενο του ντοκιμαντέρ και τις θέσεις που υποστηρίξαμε.
Το Debtocracy δεν σταματά εδώ. Ήδη υπάρχει ένα πολύ πλούσιο υλικό από συνεντεύξεις και στοιχεία τεκμηρίωσης που το επόμενο διάστημα θα ανέβει στην ιστοσελίδα μια και στο ντοκιμαντέρ αξιοποιήθηκε ένα ελάχιστο τμήμα τους. Στην ιστοσελίδα επίσης έχουν «ανέβει» ερωτήσεις και απαντήσεις γύρω από θέματα που θίγει το ντοκιμαντέρ και σχετίζονται κυρίως με το δημόσιο χρέος και την παύση πληρωμών, οι οποίες συνεχώς θα ανανεώνονται. Όλο αυτό το υλικό σύντομα θα είναι σύντομα διαθέσιμο και για τον κόσμο που δεν έχει πρόσβαση στο ίντερνετ. Τις επόμενες μέρες μάλιστα αναμένονται και οι υποτιτλισμοί που θα επιτρέψουν την «εξαγωγή» του Debtocracy σε πολλές ακόμη ευρωπαϊκές χώρες καθώς εξ αρχής σχεδιάστηκε με κριτήριο να μπορεί να φανεί χρήσιμο σε όλους τους λαούς της Ευρώπης.
Η δε ομάδα που δημιούργησε το Debtocracy ήδη συζητά τα επόμενα θέματα…
leonidasvatikiotis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου