Τ' Άη Γιωργιού ντη βραδινή, τ' Άη Γιωργιού το βράδυ,
βασιλοπούλα αρμάτωνε ολόχρυση φεργάδα.
Βάζει πανιά μεταξωτά και ξάρτια μπιρσιμένια,
βάζει τιμόνι μάλαμα και τα κουπιά ασημένια
και γκεμιτσάκια διαλεχτά απ'το σχολειό βγαλμένα.
Του Ρήγα ο γιος σαν το'μαθε, φεργάδες αρματώνει
και μέσα στ' αρτζιπέλαγο πάγει, ντην κοντοσώνει.
- Σουλτάνα, μάϊνα τα πανιά, Σουλτάνα, ρίχτ' τα κάτου,
Σουλτάνα, δωσ'μου ένα φιλί και πάρε μια φεργάδα.
Θέλεις ντη χρυσοπράσινη,θέλεις την ξογαλάζια,
θέλεις ντη ξοκινίκατη που 'μ'απατός μου μέσα;
- Φρόνιμος σ'είχα, ρήγα γιε, μ'άσχημα συντυχαίνεις
και μέσα στ'αρτζιπέλαγο σαν τι φιλί γυρεύεις;
- Ας έπεφτα στη θάλασσα κι ας έπλεχα στο κύμα
κι ας έπαιρνα ένα φιλί κι ας είχα 'γω το κρίμα.
- Εγώ δεν είμαι Χιώτισσα, να δώσω το φιλί μου
για μια παλιοφεργάδα σου να χάσω ντην τιμή μου.
- Ας βγούμ'έξω στη στεριά κι όποιος νικήσ΄,ας πάρει.
- Θεριό 'χουμε στον τόπο μας σ'ένα βαθύ πηγάδι
κι ανθρώπους το ταΐζουνε κάθε πρωί και βράδυ.
Μια μέρ'αν δεν το δώσουνε άνθρωπο να δειπνήσει,
σταλιά νερό δεν άφηνε ντη χώρα να δροσίσει.
Άγιε μου Γιώργη, αφέντη μου κι έμορφε καβαλάρη,
αρματωμένε με σπαθί και με χρυσό κοντάρι,
ούλων υγειά μας και χαρά και φέτο και ντου χρόνου,
δώσε τσι γριπαροί κολιοί και στα ναυτάκια κιάρι,
σε μας τσι καλορίζικες οκάδες το μετάξι!
Άγιε μου Γιώργη, πόβγαλες το ρόδο απέ τ'αγκάθι,
εσύ ντήνε πρωτόβγαλες στον κόσμο ντην αγάπη!
Αυτό είναι ένα μέρος από το τραγούδι "τ' Άη Γιωργιού " όπως τραγουδιόταν στα Παλάτια, από τις Παλατιανές, ανήμερα της γιορτής του Αγίου Γεωργίου, το απόγευμα.
Ο χορός τ΄Άη Γιώργη (ο χορός της δρακοκτονίας) ήταν ο πιο χαρακτηριστικός και αγαπητός των Παλατιών, μιας και κρατούσε αρκετές ώρες και έτσι οι νέοι με τις νέες είχαν την ευκαιρία να βρεθούν, να γνωριστούν και να ζευγαρώσουν.
Ο χορός εξακολουθεί να γίνεται μέχρι και σήμερα, στην πλατεία μπροστά από την εκκλησία στα Νέα Παλάτια, με την εικόνα του Άη Γιώργη την φερμένη απ΄τα παλιά Παλάτια να στέκει στην μέση του χορού και να θυμίζει ρίζες και προγονικές παραδόσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου