Λάβαμε και δημοσιεύουμε την διακήρυξη του ΠΑΜΕ Τύπου & ΜΜΕ .
Συναδέλφισσα, συνάδελφε,
Η επίθεση που δέχεσαι είναι πρωτοφανής. Τη ζεις καθημερινά, την ξέρεις καλά. Οπως όλοι μας, έτσι κι εσύ είσαι το θύμα μιας άδικης αντιλαϊκής πολιτικής, θύμα της καπιταλιστικής κρίσης για την οποία δεν έχεις ευθύνη. Στο όνομα της κρίσης και του χρέους, τα φορτώνουν όλα στην πλάτη σου. Ταυτόχρονα, αντιμετωπίζεις και τις δραματικές συνέπειες από τις ανακατατάξεις και τις αλλαγές που ήδη δρομολογούνται στον κλάδο των ΜΜΕ (σκάει η «φούσκα»). Ανακατατάξεις αναμενόμενες, αλλά η οικονομική κρίση τις επιταχύνει και τις κάνει πιο επώδυνες για όλους μας.
Οι αλλαγές, που κυοφορούνται εδώ και μερικά χρόνια στα ΜΜΕ, σχετίζονται με την εφαρμογή των νέων τεχνολογιών, που αντικειμενικά στον καπιταλισμό οδηγεί σε δραστική μείωση θέσεων εργασίας και άρα, όξυνση της ανεργίας. Οδηγεί σε ευέλικτες σχέσεις εργασίας, εντατικοποιεί την εργασία, αλλάζει τις εργασιακές σχέσεις. Οδηγεί σε μέτρα μείωσης του λεγόμενου «λειτουργικού κόστους», με πρώτα και μεγάλα θύματα τους εργαζόμενους, εκτός από εκείνους που, λόγω της θέσης τους στην «παραγωγή», είναι οι «κρίκοι» με την εργοδοσία και δεν υφίστανται, δε βιώνουν στον ίδιο βαθμό τις συνέπειες. Η παγκόσμια οικονομική κρίση του καπιταλισμού, βεβαίως, όξυνε στο έπακρο όλα τα παραπάνω προβλήματα. Το νέο μοντέλο που προωθούν οι μεγαλοεπιχειρηματίες των ΜΜΕ είναι:
Η συγκέντρωση των Μέσων (εφημερίδων και σταθμών), που θα σημάνει τη βίαιη εξώθηση μιας μεγάλης μερίδας εργαζομένων, όχι απλά στην ανεργία, αλλά εκτός επαγγέλματος.
Η πλήρης κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων
Εργασίας και την αντικατάστασή τους με ατομικές. Αυτή είναι η «κρίση στα ΜΜΕ», για την οποία και όλες οι άλλες δυνάμεις και παρατάξεις μιλούν, αλλά αποφεύγουν να πουν την ουσία. Τα ΜΜΕ των επιχειρηματιών δεν είναι επιχειρήσεις που στοχεύουν πρωταρχικά στο κέρδος. Είναι ιδιοκτησίες μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων με άλλες οικονομικές δραστηριότητες και βασικό στόχο έχουν τη στήριξη της αστικής πολιτικής γενικά, και βεβαίως των ιδιαίτερων δικών τους επιχειρηματικών συμφερόντων. Και γι’ αυτό χρηματοδοτούνται από τους ιδιοκτήτες.
Η σχέση της συντριπτικής πλειονότητας των εργαζομένων με τους ιδιοκτήτες αυτών των ΜΜΕ είναι σχέση μισθωτής εργασίας – οι περισσότεροι είναι χαμηλόμισθοι – και γι’ αυτό και οι δημοσιογράφοι, ως εργαζόμενοι, υφίστανται τις συνέπειες από τη γενικότερη αντεργατική – αντιλαϊκή πολιτική, αλλά, ταυτόχρονα, καλούνται μέσα από τη δουλειά τους να την υπερασπίζονται και να την προβάλλουν.
Τα εντεινόμενα προβλήματα των εργαζομένων στα ΜΜΕ είναι άρρηκτα δεμένα με το μεγάλο πρόβλημα της ουσιαστικής και ολόπλευρης ενημέρωσης, από τη σκοπιά των συμφερόντων των εργαζομένων, αφού η μεγάλη πλειοψηφία των ΜΜΕ στηρίζει την κυρίαρχη πολιτική.
Εχουν τις ρίζες τους στην εξουσία και την πολιτική του μεγάλου κεφαλαίου και των πολιτικών του εκφραστών. Στις σύγχρονες συνθήκες, ο αγώνας της πλειοψηφίας των δημοσιογράφων και των εργαζομένων στα ΜΜΕ, για τα μισθολογικά, εργασιακά και άλλα αιτήματά τους είναι άρρηκτα, πλέον, δεμένος με τον αγώνα όλης της εργατικής τάξης.
Η κλιμακούμενη επίθεση που δέχονται έχει πολιτικά και ταξικά χαρακτηριστικά και περιεχόμενο. Επομένως, πολιτική και ταξική πρέπει να είναι και η απάντηση και ταυτόχρονα, να προωθείται συστηματικά και πολύμορφα η από τα κάτω ενότητα δράσης των εργαζομένων, κόντρα στην εργοδοσία και τους ανθρώπους της σε κάθε χώρο, η συμπόρευση με την εργατική τάξη, για να εξασφαλίζεται η απάντηση από τη σκοπιά των πραγματικών συμφερόντων της πλειοψηφίας των εργαζομένων στη συνολική, ταξική επίθεση του κεφαλαίου. Προς το συμφέρον των εργαζόμενων στο χώρο είναι η κοινή πάλη με τους άλλους εργαζόμενους της χώρας, για ενημέρωση σε όφελος των εργαζομένων και του λαού.
Σήμερα, λόγω κρίσης, πληθαίνουν συνεχώς οι απολύσεις, δίπλα στις περικοπές μισθών και τις εργασιακές σχέσεις – λάστιχο και, όπως όλα δείχνουν, θα πολλαπλασιαστούν τα λουκέτα, οι συγχωνεύσεις, η συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου. Σε περίοδο γενικότερης και βαθιάς οικονομικής κρίσης, καθώς η διαφημιστική δαπάνη και οι κυκλοφορίες κατρακυλούν, οι καπιταλιστές και του χώρου των ΜΜΕ θα ακολουθήσουν την κλασική συνταγή ξεπεράσματος των κρίσεων: Την καταστροφή μέρους του κεφαλαίου και προϊόντων, δηλαδή κλείσιμο επιχειρήσεων και συγχωνεύσεις.
Ο κλάδος μας ξεχωριστά, αλλά και σε συντονισμό με άλλους, πρέπει να δώσει μάχη, ώστε να αποκρούσουμε την κατάργηση των ΣΣΕ και να πετύχουμε την υπογραφή νέων, που να καλύπτουν και την εργασία στα διαδικτυακά Μέσα, να προστατεύουν τα εργασιακά δικαιώματα και να προβλέπουν ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς, ιδιαίτερα στα χαμηλά κλιμάκια.
Στο πλαίσιο του συντονισμού της δράσης, η εναντίωση στις απολύσεις πρέπει να δένεται οργανικά με την επείγουσα ανάγκη πρόταξης και διεκδίκησης της προστασίας των ανέργων. Καμία θέση εργασίας δεν είναι διασφαλισμένη. Εκατοντάδες άνεργοι συνάδελφοί μας ζουν ήδη σε απελπιστική κατάσταση. Απαιτείται προστασία των οικογενειών τους, που επίσης υποφέρουν.
Η οργάνωση του αγώνα έχει εδώ και χρόνια αφεθεί σε εργοδοτικές – κυβερνητικές πλειοψηφίες στην ΕΣΗΕΑ και την ΠΟΕΣΥ. Διαφορετικές δυνάμεις, με διαφορετικές αφετηρίες και στοχεύσεις, με «δεξιά» ή «αριστερή» φρασεολογία και ρητορική, συγκλίνουν τελικά στο κύριο και βασικό. Δυνάμεις όπως οι «Δημοσιογράφοι για τη Δημοσιογραφία», «Δημοσιογραφική Ενότητα» και ΚΕΔ δημιουργούν σύγχυση και αποπροσανατολισμό, κάνουν κριτική στα δευτερεύοντα, για να στηρίξουν τον πυρήνα της αντιλαϊκής πολιτικής. Δεν οργανώνουν, αλλά αποδιοργανώνουν τον αγώνα των εργαζομένων. Είναι ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός.
Δυνάμεις όπως η «Συσπείρωση» και η «Αριστερή Οχθη» αρθρώνουν «υψηλούς» αγωνιστικούς τόνους, αλλά στην πράξη συμπορεύονται με τους παραπάνω στο περιεχόμενο της πάλης. Επί της ουσίας, είναι στηρίγματα του κυβερνητικού συνδικαλισμού, είναι μέρος του προβλήματος. Ολοι αυτοί «συγκρούονται» και αναγάγουν σε κύριο τις μορφές πάλης. Αλλά, δεν μπορούν να κρύψουν με τίποτα ότι ψήφισαν από κοινού όλες τις αποφάσεις του ΔΣ, που οδήγησαν την ΕΣΗΕΑ τη διετία που πέρασε στην περαιτέρω απαξίωση και τον εκφυλισμό, (η ΚΕΔ απέφευγε εκ του ασφαλούς να συμμετέχει, καθώς συμφωνούσε μεν με την ουσία των αποφάσεων, διαχωριζόταν δε για λόγους εκλογικής σκοπιμότητας).
Η διετής θητεία τους στην ΕΣΗΕΑ καταγράφεται ως καταστρεπτική για τα συμφέροντα του κλάδου. Επιβεβαιώθηκε πλήρως η θέση μας για τον αντιδραστικό και αρνητικό, για τα συμφέροντα των εργαζομένων συσχετισμό δυνάμεων στο ΔΣ. Αποδείχτηκε η υποκριτική θέση περί δήθεν «πλειοψηφίας των αριστερών και δημοκρατικών δυνάμεων». Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για την απερχόμενη διοίκηση της ΠΟΕΣΥ, όπου κυριαρχούσαν οι δυνάμεις της «Συσπείρωσης» και των συμμάχων της. Στην ίδια ρότα κινήθηκε και η απερχόμενη διοίκηση του ΕΔΟΕΑΠ, όλοι αυτοί που υποδείχτηκαν και στηρίχτηκαν από τις παραπάνω παρατάξεις. Αποδέχονται και εφαρμόζουν κατά γράμμα την αντιασφαλιστική πολιτική της κυβέρνησης, πετσοκόβοντας παροχές και διαχειρίζονται την περιουσία του Ταμείου με αδιαφανή και σκανδαλώδη τρόπο. Η ανάγκη της αποφασιστικής αλλαγής του συσχετισμού δύναμης στην ΕΣΗΕΑ, στην ΠΟΕΣΥ και τον ΕΔΟΕΑΠ έχει γίνει σήμερα ακόμη περισσότερο επιτακτική και επείγουσα. Οπως και η αποφασιστική ενίσχυση των συλλογικών διαδικασιών, της συσπείρωσης και αλληλεγγύης των δημοσιογράφων, με βάση τα πραγματικά τους συμφέροντα ως εργαζομένων.
Χρειαζόμαστε μια ΕΣΗΕΑ που θα κάνει μέλη της τώρα όλους όσοι εργάζονται σε εφημερίδες, σταθμούς και διαδικτυακά Μέσα, χωρίς τους γνωστούς απαράδεκτους όρους και προϋποθέσεις. Με ταυτόχρονη εκκαθάριση μητρώου κάθε χρόνο, για να μην είναι μέλη της εκδότες και επιχειρηματίες του Τύπου. Χρειαζόμαστε μια ΕΣΗΕΑ που θα αλλάξει τάχιστα το καταστατικό και θα οργανωθεί δημοκρατικά. Με Μεικτό Συμβούλιο αντιπροσωπευτικό όργανο, με αποφασιστικές αρμοδιότητες. Προπάντων όμως, χρειαζόμαστε μια ΕΣΗΕΑ που θα εγκαταλείψει το αμαρτωλό παρελθόν του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, του συντεχνιακού πνεύματος και του συμβιβασμού. Μια ΕΣΗΕΑ που θα εκπροσωπεί τους εργαζόμενους δημοσιογράφους, μαχητική οργάνωση για την αντίσταση στον πόλεμο που μας έχει κηρύξει η πλουτοκρατία, στον μακρύ και δύσκολο αγώνα που έχουμε μπροστά μας. Μια ΕΣΗΕΑ που θα δίνει, ταυτόχρονα, τη μάχη για την ενημέρωση και την αξιοπρέπεια των εργαζόμενων δημοσιογράφων. Μια ΕΣΗΕΑ των εργαζομένων, κόντρα στους μεγαλοεπιχειρηματίες του Τύπου και των ΜΜΕ, την τάξη τους, την πολιτική τους και τους πολιτικούς εκφραστές τους.
Χρειαζόμαστε μια ΠΟΕΣΥ που θα κινείται στην ίδια κατεύθυνση, θα μπαίνει μπροστά και θα οργανώνει τον πανελλαδικό αγωνιστικό συντονισμό των εργαζόμενων δημοσιογράφων.
Χρειαζόμαστε έναν ΕΔΟΕΑΠ που δε θα κάνει απλά διαχείριση της αντιασφαλιστικής πολιτικής, αλλά θα αντιστέκεται σ’ αυτή, θα διεκδικεί την εξασφάλιση της δωρεάν δημόσιας υγείας για όλους.
Με δεδομένο ότι έρχεται θύελλα, ότι είμαστε στην αρχή, η εγκατάλειψη των παρατάξεων του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού και των στηριγμάτων του, είναι αδήριτη ανάγκη για τους εργαζόμενους δημοσιογράφους. Μόνη εγγύηση είναι η ψήφος στους συνδυασμούς της «Δημοσιογραφικής Συνεργασίας» για την ΕΣΗΕΑ και την ΠΟΕΣΥ και των υποψηφίων για το ΔΣ του ΕΔΟΕΑΠ, που υποστηρίζει το ΠΑΜΕ Τύπου και ΜΜΕ.
Διεκδικούμε:
Κάτω τα χέρια από τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας.
Καμία διαπραγμάτευση για μειώσεις μισθών και επιδομάτων!
Τώρα αυξήσεις σε μισθούς που να ικανοποιούν τις λαϊκές ανάγκες.
Κατάργηση κάθε μορφής ατομικής και επιχειρησιακής σύμβασης ή συμφωνίας που προβλέπει μειώσεις μισθών, εκ περιτροπής εργασία, συγχωνεύσεις τμημάτων.
Να παρθούν πίσω όλες οι αποφάσεις για μείωση αποδοχών στα δημόσια ΜΜΕ (ΕΡΤ, ΑΠΕ) και να ισχύσουν οι κλαδικές συμβάσεις.
Στα λεγόμενα «new media», μέσω των νέων ΣΣΕ να κατοχυρωθεί η εφαρμογή τους για όσους εργάζονται σε τέτοια Μέσα, τα οποία ανήκουν σε Ομίλους που εκδίδουν και εφημερίδες.
Αμεση καταβολή των δεδουλευμένων που οφείλουν οι εργοδότες στους εργαζόμενους.
Αμεση κατάργηση όλων των λεγόμενων ελαστικών σχέσεων (ΔΠΥ κλπ.) και μετατροπή τους σε συμβάσεις αορίστου χρόνου.
Κατάργηση της απλήρωτης και «μαύρης» πρακτικής εξάσκησης.
Η εξάσκηση να γίνεται με πλήρη μισθολογικά, εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα.
Μόνιμη σταθερή δουλειά, 7ωρο – 35ωρο – 5ήμερο για το διοικητικό και οικονομικό προσωπικό.
Κατοχύρωση της πλήρους και σταθερής εργασίας για όλους, με μισθό που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες τού σήμερα.
Κατώτερο μισθό 1.400 ευρώ και ουσιαστικές αυξήσεις, ιδιαίτερα για τα χαμηλά μισθολογικά κλιμάκια.
Ουσιαστικά μέτρα προστασίας των ανέργων.
Επίδομα ανεργίας 1.120 ευρώ σε όλους τους ανέργους για όσο διαρκεί η ανεργία και να υπολογίζεται ο χρόνος αυτός ως συντάξιμος.
Δημόσια και δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε όλους τους ανέργους και τις οικογένειές τους.
Αναστολή πληρωμών των δανείων.
Να καταργηθούν τώρα όλοι οι αντιασφαλιστικοί νόμοι του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Κατώτερη σύνταξη 1.120 ευρώ. Οριο συνταξιοδότησης 60 έτη για τους άντρες, 55 για τις γυναίκες.
Να καταργηθούν το μνημόνιο με την τρόικα και οι «επικαιροποιήσεις» του.
Να παρθούν πίσω όλα τα αντιλαϊκά μέτρα.
ΠΑΜΕ ΤΥΠΟΥ & ΜΜΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου