"Καλέ μου άνθρωπε..."

Όποιος έχει δει τις ταινίες του Θανάση Βέγγου ξέρει ότι η ατάκα-υπογραφή του διαφέρει ριζικά από αυτές των άλλων κωμικών της εποχής. Οι ατάκες-υπογραφές των άλλων κωμικών είχαν ένα ξεκάθαρο και εύληπτο νόημα. 

Του Βέγγου όχι. 

Γιατί όταν ο Βέγγος λέει "καλέ μου άνθρωπε" δεν το λέει σε ανθρώπους που έχει λόγο να θεωρεί καλούς. 

Το λέει σε ανθρώπους που τον κατατρέχουν, τον δέρνουν, τον απογοητεύουν, τον εξαπατούν ή τον γελοιοποιούν. 

Η φράση είναι ευφημισμός, σαν αυτόν που ονομάζει την παγωμένη έκταση στον Βορρά Greenland ή το επικίνδυνο ακρωτήρι της Νότιας Αφρικής Ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας. 

Το "καλέ μου άνθρωπε" δεν είναι παρά μια ικευτική απόπειρα εξευμενισμού ενός κόσμου κατά βάση εχθρικού και ουσιαστικά ακατανόητου· έχει λόγο ύπαρξης ως φράση ακριβώς επειδή οι άνθρωποι δεν είναι καλοί. 

Γι αυτό ο Βέγγος τρέχει, πάντα φυγόκεντρα, και πάντα μακριά τους. Ο φόβος απέναντι στον άνθρωπο που αισθάνεται το πλάσμα που νιώθει ξένο και εξόριστο απ' τους ανθρώπους είναι το κρυφό, πικρό κουκούτσι του κωμικού του καρπού, και με αυτόν τον φόβο ταυτίζονται ασυνείδητα όσοι γέλασαν ποτέ μ' αυτή τη φράση.



Αντίο.
 
Αντωνης