Το MEGAλο μυστικό της κυβέρνησης

    Της Αγγελικής Σπανού

Το ξέσπασμα του κυβερνητικού εκπροσώπου Γιώργου Πεταλωτή σε ένα πρόσφατο δελτίο ειδήσεων του MEGA δεν ήταν απολύτως αυθόρμητο. Ακόμη και αν δεν του δινόταν η κατάλληλη αφορμή, με την χωρίς προειδοποίηση παρέμβαση του Γιάννη Κεφαλογιάννη, ο οποίος συνδέεται με οικογενειακούς δεσμούς με μεγαλομέτοχο του καναλιού, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ή κάποιος άλλος υπουργός του περιβάλλοντος Παπανδρέου θα αναζητούσε την αφορμή για μια σύγκρουση με βαρύ συμβολισμό και μεγάλο βάθος.

Εδώ και καιρό, σύμφωνα με εξακριβωμένες πληροφορίες, το Μέγαρο Μαξίμου έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ισχυροί μιντιάρχες αποστασιοποιούνται από την κυβέρνηση και βλέπουν με διαρκώς μεγαλύτερη συμπάθεια τον Αντώνη Σαμαρά, αξιοποιώντας τα ΜΜΕ που ελέγχουν για να διαμορφώσουν κατάλληλα την κοινή γνώμη.

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, λοιπόν, όπως όλα δείχνουν, δεν ενοχλήθηκε απλώς από τον αιφνιδιασμό της παρέμβασης Κεφαλογιάννη, αλλά ήταν έτοιμος από καιρό να ενοχληθεί δημοσίως, εξωτερικεύοντας τη δυσφορία που διογκώνεται στον περίγυρο του πρωθυπουργού. Μάλιστα, αυτό που ακούγεται στο παρασκήνιο είναι ότι εξωθεσμικά κέντρα επιδιώκουν τη δημιουργία κυβέρνησης συνεργασίας ή εθνικής σωτηρίας ή έκτακτης ανάγκης, προκειμένου να αναλάβουν κρίσιμα πόστα πρόσωπα της επιρροής τους -όχι μόνο από το κοινοβούλιο.
Αν πάρουμε ως υπόθεση εργασίας ότι έτσι ή κάπως έτσι έχουν τα πράγματα, το φυσικό ερώτημα είναι γιατί το Μέγαρο Μαξίμου δεν καταγγέλλει ευθέως παιχνίδι συμφερόντων με στόχο τον έλεγχο της διακυβέρνησης και αναλώνεται σε τηλεοπτικούς ακτιβισμούς (του Πεταλωτή προηγήθηκε ο οργισμένος Παπουτσής και ακολούθησε ο επίσης θυμωμένος Ρέππας).

Η φυσική απάντηση είναι ότι η κυβέρνηση δεν έχει την αξιοπιστία να πείσει ότι βρίσκεται σε κλοιό πιέσεων από το επιχειρηματικό/εκδοτικό κατεστημένο, ότι εάν το έπραττε θα αναλάμβανε τεράστιο πολιτικό ρίσκο και ότι ταυτόχρονα θα έπρεπε να εξηγήσει γιατί απολάμβανε σιωπηρά την φιλική προς την ίδια προπαγάνδα όταν ακόμη βρισκόταν στον παράδεισο της μιντιακής προστασίας.
Αλλά υπάρχει και ένα άλλο, ίσως πιο ενδιαφέρον, ερώτημα. Γιατί η κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του αποδίδουν τόση σημασία στην επιρροή που ασκούν τα ΜΜΕ, όταν οι κυκλοφορίες των εφημερίδων πέφτουν διαρκώς και όταν όλες οι μετρήσεις δείχνουν ότι οι πολίτες εμπιστεύονται όλο και λιγότερο τους λειτουργούς της ενημέρωσης. Μια απάντηση είναι ότι δεν έχουν μάθει να διαβάζουν διαφορετικά την πραγματικότητα, εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν τους πολίτες ως μανιώδεις τηλεθεατές και την πολιτική ως άσκηση επικοινωνίας, παραμένουν προσηλωμένοι στην προσπάθεια κατασκευής της συλλογικής συνείδησης και δεν μπαίνουν στον κόπο ή δεν έχουν τα νοητικά εργαλεία να πολιτευτούν με νέους όρους, αφού έτσι κι αλλιώς τίποτα δεν είναι όπως παλιά.

Είναι προφανές ότι αν η κυβέρνηση ασκούσε με επιτυχία το έργο της, αν ανταποκρινόταν στις απαιτήσεις των καιρών, κανένας φακός δεν θα μπορούσε να παραμορφώσει την εικόνα της στα μάτια του θεατή -είτε αυτός είναι εκπαιδευμένος και εθισμένος στην τηλεοπτική βαβούρα, είτε κάποιος που δεν έχει υποστεί κατ εξακολούθησιν εγκεφαλικές μαλάξεις και διατηρεί το αυτεξούσιο όταν καλείται να επιλέξει κόμμα, υποψήφιους, στάση ζωής.