«Η πλατεία εγκυμονεί»

               Του  Γιώργου Βότση
 

Με δύο όψεις το ειρηνικό, πολύχρωμο πλήθος, που πλημμυρίζει αυθόρμητα το Σύνταγμα, επί ένα δωδεκαήμερο ανεπανάληπτο, με συγκλονιστική τη χθεσινή κορύφωση: Στην πάνω μεριά, στην Αμαλίας, μυριάδες υψωμένα χέρια, σε μια πελώρια μούντζα, εναλλάξ, προς το Κοινοβούλιο και προς το υπουργείο Οικονομικών.


Και ακατάπαυστα τα οργισμένα συνθήματα σε τόνο γηπεδικό: «Κλέφτες», «Τα λαμόγια στη στενή», «Πάρ' την τρόικα και μπρος»...

Και κάτω, η καρδιά τής, ξανά και ξανά, ιστορικής πλατείας, πειραματικό πεδίο εφαρμογής της άμεσης δημοκρατίας, που αξιωθήκαμε να γευτούμε και στον τόπο μας. Ενα μόνο πανό: «Αποφασίζουμε αμεσοδημοκρατικά. Υπερβαίνουμε τον κομματισμό». Αντίσκηνα πολλά, καθ' ότι «Δεν πάμε πλατεία - μένουμε πλατεία». Τραπεζάκια για τις επιτροπές αυτοοργάνωσης, με ποικίλες δραστηριότητες -από τις πρώτες, η επαγρύπνηση και η καθαριότητα του δημόσιου χώρου. Και μικροφωνική εγκατάσταση για τη λαϊκή συνέλευση -καθημερινά ώς τις μεταμεσονύκτιες ώρες. Ούτε αρχηγοί και επιτελεία ούτε κομματικά και συνδικαλιστικά στελέχη ούτε ντουντούκες και περιβραχιόνια ούτε πολιτικοί και τηλεπερσόνες ούτε γκλαμουράτα ψώνια.

Σαφέστατο το πρώτο ψήφισμα της διαρκούς λαϊκής συνέλευσης, που απολήγει με τα συνθήματα «Αμεση Δημοκρατία Τώρα» και «Ισότητα, Δικαιοσύνη, Αξιοπρέπεια»:

«Είμαστε εδώ (εργαζόμενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, νεολαίοι) γιατί γνωρίζουμε ότι οι λύσεις στα προβλήματά μας μπορούν να προέλθουν μόνο από εμάς. Καλούμε όλους τους Αθηναίους στο Σύνταγμα, όλη την κοινωνία να γεμίσει τς πλατείες και να πάρει τη ζωή στα χέρια της...».

Να το «ελπιδοφόρο σκίρτημα» για το οποίο μίλησε στα Προπύλαια ο αείποτε θαλερός και ολόρθος στις κρίσιμες περιστάσεις Μίκης: Νέοι οι οκτώ στους δέκα στη συνέλευση. Νέοι σε ετοιμότητα για ταχύρρυθμη εκπαίδευση στη δημοκρατία -όπως γράφει ο αυτόπτης Γιώργος Παπασωτηρίου (στη «Βραδυνή»):

«Στο συντριβάνι της πλατείας Συντάγματος βαφτίζεται μια νέα γενιά ασύγκριτα πιο δημοκρατική, πιο πολιτισμένη, πιο διαβασμένη, πιο καλλιεργημένη και πιο έντιμη από τις προηγούμενες».

Σαν να ερμήνευε το χειρόγραφο σύνθημα πάνω στο χαρτόνι («Η πλατεία εγκυμονεί - Προσοχή στο μωρό»), η Φωτεινή Τσαλίκογλου (ΝΕΤ, 3-6-11) επισήμανε ως μοναδική τώρα πηγή αισιοδοξίας τις αυθόρμητες κινητοποιήσεις των «αγανακτισμένων» πολιτών:

«Με παλιά και άχρηστα υλικά δεν χτίζουμε. (...) Στο Σύνταγμα και τις άλλες πλατείες οι νέοι μας προχωρούν σε πειράματα αυτοοργάνωσης, ανοίγουν νέους δρόμους...».

Εντυπωσιάζει η εμμονή στη διαδικασία σ' αυτή την πρωτόφαντη λαϊκή συνέλευση στο Σύνταγμα. Και δεν είναι τυχαίο ότι οι νέοι της μοντέρνας τεχνολογίας και του κυβερνοχώρου, που επικοινωνούν και ξεσηκώνονται μέσα από το Διαδίκτυο στον ευρωπαϊκό Νότο και στον αραβικό κόσμο, με τον ίδιο (παμπάλαιο στην καταγωγή) τρόπο πάνω-κάτω λειτουργούν: με αυτοοργάνωση, αυτοδιεύθυνση, αυτονομία και με αμεσοδημοκρατική διαδικασία στις συνελεύσεις: Αλλος συντονιστής σε κάθε συνέλευση. Ολοι μαζί ορίζουν τα θέματα συζήτησης. Ολοι ανεξαιρέτως έχουν δικαίωμα λόγου με κλήρο και σε ίσο χρόνο. Ανοιχτές όλες οι ψηφοφορίες. Ουδείς αποδοκιμάζεται με κραυγές για όσα απολύτως ελεύθερος λέει. Αντιπροσώπευση της συνέλευσης ή κάποιας επιτροπής νοείται για συγκεκριμένη μόνο δουλειά και με προκαθορισμένο χρόνο. Τόσο απλά...

Ετσι, η διαδικασία της συλλογικής λειτουργίας, με σημεία αιχμής την αυτονομία, τον αλληλοσεβασμό και την ισηγορία, έχει ουσία: είναι το βαρόμετρο της δημοκρατικότητας. Καταλυτική βεβαίως η σύγκριση για το απέναντι Κοινοβούλιο, όπου οι εθνοπατέρες μας, αλλοτριωτικά υποταγμένοι σε ιεραρχίες, κόμματα και αρχηγούς, κλωσούν επιμελώς τα προνόμιά τους και βαυκαλίζονται ότι ιερουργούν στο ναό μιας «Δημοκρατίας», που την έχει ευτελίσει ένα πολιτικό σύστημα εξαχρειωμένο, αυταρχικό και διεφθαρμένο.

Αγανακτούν (!) κιόλας οι καρατζαφεροτζαβαροπρωτοπαπάδες, επειδή οι «αγανακτισμένοι» πολίτες αποκαλούν «κλέφτες» συλλήβδην τους πολιτικούς. «Δεν είμαστε όλοι ίδιοι», λένε. Αλλά και δεν άπλωσε κανένας τους το χέρι, δίπλα του, να αρπάξει από το αυτί ένα, έστω, από τα πατενταρισμένα λαμόγια, που ξετίναξαν τον κρατικό κορβανά.

Αγανακτεί με τους «αγανακτισμένους» και η Αλέκα Παπαρήγα και τους χαρακτηρίζει «αναχρονιστές» και «αντιδραστικούς» (!), διότι δεν θέλουν τα κόμματα και δεν άφησαν την πειθαρχημένη φάλαγγα του ΠΑΜΕ να τους διεμβολίσει στο Σύνταγμα -σκέψου τι θα γινόταν με το αντίστροφο. Και ο «Ριζοσπάστης» αγρύπνως (1-6-11) αποκαλύπτει ποιοι υποκινούν τα «παραπλανημένα» παιδιά, που κατακλύζουν τις πλατείες, κραυγάζουν ό,τι τους γουστάρει και δείχνουν αποφασισμένα να αγωνιστούν για να διαφεντεύουν τη μοίρα τους, χειραφετημένα από μπαμπάδες και ινστρούχτορες.

«Η κυβέρνηση και η Ν.Δ. -γράφει ανενδοίαστα-, οι Αλαφούζοι και οι Μπομπολαίοι, το συγκρότημα Λαμπράκη και το "Αλτερ", ο Ανθιμος, ο Αμβρόσιος, ο Τράγκας, ο Πρετεντέρης και σειρά γνωστών και μη εξαιρετέων Μέσων-στηριγμάτων της πλουτοκρατίας (...) πήραν υπό την προστασία τους τούς συγκεντρωμένους στο Σύνταγμα...».

Στη χθεσινή κοσμοπλημμύρα της οργής δεν κατάφερα να ξαναβρώ για να συμπορευτώ με τη γλυκύτατη μεσήλικη κυρία, που έχει σταμπάρει στην μπλούζα της ένα εξόχως περιεκτικό σύνθημα. Το αντιγράφω, για να μη χαθεί:

«Δεν θύμωσα, που με κοροϊδέψατε - πάντα ψεύτες ήσασταν.

Δεν θύμωσα, που με ληστέψατε - πάντα κλέφτες ήσασταν.

Δεν θύμωσα που πλουτίσατε σε βάρος μου - πάντα λαμόγια ήσασταν.

Το ότι ξεπουλάτε τη χώρα μου - αυτό με εξοργίζει».