Δεκαεπτά μέρες μετά

Είναι σπουδαίο που ο κόσμος βγήκε από τα σπίτια του, άφησε τους καναπέδες, έκλεισε την t.v. και πήγε στην πλατεία Συντάγματος, την πλατεία από την οποία έχουμε κακιές μνήμες από τις ρίψεις χημικών των δυνάμεων καταστολής.

Σπουδαίο επίσης είναι ότι ο κόσμος άρχιζε να εκφράζεται μέσα από τη
λαϊκή συνέλευση.
Δεν είχε δοθεί πότε βήμα στον πολίτη, να εκφράσει τις σκέψεις του, την αγωνία του, να δώσει προτάσεις ίσως και λύσεις.

Εξαπλώνεται σε όλες τις πλατείες της χώρας και ο κόσμος, σαν να του είχε απομείνει το κατοχικό σύνδρομο πιάνει το μικρόφωνο και τις περισσότερες φορές βγάζει λόγο, ή αναμασά τη συστημική πραγματικότητα που έχει περάσει στο DNA του (αυτό συμβαίνει περισσότερο σε μεγαλύτερης ηλικίας πολίτες που δεν γνωρίζουν τίποτε άλλο από το σύστημα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας), ή ζητά να αλλαχθούν συνεχώς οι διαδικασίες διαβούλευσης ιδεών και ψήφισής του, ή αναφέρει την αμεσοδημοκρατία χωρίς προβάλλει θεσμούς που θα την στηρίζουν.

Σε όλους αρέσει αυτή η Άμεση Δημοκρατία, η Συμμετοχική Δημοκρατία και η Διαβουλευτική Δημοκρατία.

Όμως ελάχιστοι είναι εκείνοι που μπήκαν στον κόπο να εκφράσουν πολιτικό λόγο που θα θεσμοθετήσει τη διαμόρφωση αυτής της Άμεσης Δημοκρατίας.

Για την ακρίβεια, ελάχιστοι ακούστηκαν…

Από τη μία απογοητεύομαι που στις ανοιχτές συνελεύσεις το κύριο θέμα τις συζήτησης είναι οι διαδικασίες από την άλλη αναθαρρεύω διότι αντιλαμβάνομαι πως ο κόσμος εκπαιδεύεται μέσα από αυτές.

Θέλει χρόνο.

Ακούστηκαν φωνές που ζήτησαν αλλαγή πολιτεύματος.

Καταχειροκροτήθηκαν.

Όμως μετά από 17 ημέρες, το να αναφέρεται ξανά η αλλαγή πολιτεύματος χωρίς τη θέσπιση κανόνων και θεσμών σαν να πλανάται μία ιδέα που δεν έχει υπόσταση αλλά είναι κάτι ιδεατό για τον καθένα, κάτι άυλο απλά φτάνει σε αδιέξοδο.

Φυσικά και η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα.

Αυτό το αναμασούν όλοι οι καθεστωτικοί πολιτικοί της χώρας.

Tο αδιέξοδο το φτιάχνει μόνο το μυαλό μας.

Έχουμε φτάσει στο σημείο του αυτισμού, της επανάληψης.

Σαν τον σκύλο που κυνηγά την ουρά του.

Έχουμε τόσο πολύ γίνει μέρος του συστήματος, που πλέον αντιλαμβανόμαστε συστημικά τα πάντα: την κοινωνία, την οικογένεια, τον πολιτικό.

Η δημοκρατία θέλει κανόνες, θέλει θεσμούς, χωρίς αυτούς θα υπάρχει χάος, ισοπέδωση, αντίδραση για την αντίδραση.

Η δημοκρατία θέλει ενεργούς αλλά και σκεπτόμενους πολίτες.

Θέλει σύνεση και σοφία εκ μέρους μας.

Θέλει, όταν γυρίσουμε σπίτι, μετά από τη λαϊκή συνέλευση να ανοίξουμε κάποιο βιβλίο, να διαβάσουμε Πλάτωνα, μερικές αμεσοδημοκρατικές τοποθετήσεις σύγχρονων φιλοσόφων και μαζί στις λαϊκές συνελεύσεις της χώρας να διαμορφώσουμε τους κανόνες.

Το Σύνταγμα, η πλατεία, θα πρέπει να είναι ένας συγκεντρωτικός πόλος όλων όσων συμβαίνουν στις γειτονιές.

Θα πρέπει να συνδεθούν συλλογικά όλες οι πόλεις που συγκεντρώνουν τις γύρω περιοχές ώστε να παρθούν οι συνολικές αποφάσεις των λαϊκών συνελεύσεων.

Τα διαδικτυακά εργαλεία θα μπορούν να συνδέσουν όλες τις πλατείες σε μία.

Αντιλαμβάνομαι πως ο κόσμος επειδή έχει σιχαθεί τα πάντα, μέχρι που τον πιάνει αλλεργία στο άκουσμα δημιουργίας νέου Συντάγματος έχει φτάσει στο σημείο να είναι φοβικός για τα πάντα.

Δικαιολογημένα είναι φοβικός απέναντι στα ΜΜΕ, στις κομματικές απολήξεις, στον κόσμο που είναι μέλος κόμματος.

Όμως ο φόβος όταν δεν ξεπερνάται γίνεται παράλογος.

Φόβος για τα πανό των αντιρατσιστικών συλλογικοτήτων, φόβος για το πανό της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου, φόβος γιατί ήρθε ο τάδε οικονομολόγος και δεν ήρθε ο δείνα, φόβος ανεξέλεγκτος παντού για τα πάντα ακόμα και για τον blogger που βγάζει φωτογραφίες χάρη της δημοσιογραφίας των πολιτών.

Καχυποψία και φοβικότητα ακόμα και από κόσμο που λέει πως είναι αναρχικός.

Για να επιτευχθεί ακόμα και η αναρχία – η οποία έχει κι αυτή τους κανόνες της – χρειάζεται συνειδητοποίηση όλων, να εμπιστεύεσαι τον απέναντί σου όπως τον εαυτό σου, να αποβάλλεις το “εγώ” σου – στην ανάγκη αντί να πεις “εγώ” πες μία άλλη λέξη (ας πούμε η λέξη αυτή είναι η “πατάτα”), βοηθάει στο να το αποβάλλεις σταδιακά.

Πρέπει να διαφυλάσσεται η διακίνηση ιδεών και να ενθαρρύνεται στις πλατείες μας.

Να διαπιστώσουμε την αμάθειά μας ή την ημιμάθειά μας και να κουβεντιάσουμε με τους συμπολίτες μας στις συνελεύσεις, να γνωριστούμε, να γίνουμε φίλοι, αδερφοί, θα έρθουμε κοντά κι ας κατοικούμε μακριά.

Διότι πρώτη μας υποχρέωση απέναντι σε εμάς και στον συμπολίτη που βρίσκεται εκεί δίπλα μας στις συνελεύσεις είναι η αναδόμηση της διαλυμένης μας κοινωνίας…



cyberella