Περί ανωνυμίας και επωνυμίας και άλλων δαιμονίων

Με αφορμή μίας χθεσινής αναζήτησης περί της συνέπειας, απέναντι σε μια λεπτή κόκκινη και οριακή γραμμή, αναδύθηκε από την μνήμη μας ένα κείμενο του Αντώνη,  "Στο θεμελιώδες δίλημμα "ανώνυμο ή επώνυμο ιστολογείν;" επέλεξα "τίποτε από τα δύο", δηλαδή αναγκαστικά "και τα δύο." Η ανωνυμία σε προστατεύει, αλλά μόνο από τους άλλους και όχι από τον εαυτό σου. Η επωνυμία σε προστατεύει από τον εαυτό σου, αλλά όχι από τους άλλους. Φυσικά, δεν πρόκειται για ισομορφικό ζευγάρι: η ενσυνείδητη διασπορά του ίχνους του ονόματός σου ματαιώνει κάθε ανώνυμη αυτοαναφορά, ακόμα και αν η δεύτερη πλειοψηφεί ποσοτικά σε συντριπτικό βαθμό. Σε τι ελπίζει τότε κάποιος που επιλέγει την ανωνυμία μαζί με την επωνυμία, ή μάλλον, πώς μπορεί να ελπίζει ότι μπορεί να τις επιλέξει μαζί; Ελπίζει πως απ' το όνομα είναι εφικτό να κρατήσει μόνο την ευθύνη και από την απαλειφή του ονόματος μόνο την ελευθερία.

Την ελευθερία από τι όμως; Δεν είναι τούτη η ελευθερία ασύμβατη με την ευθύνη, δεν είναι ελευθερία ακριβώς από την ευθύνη; Όχι απαραίτητα. Όχι αν η "ευθύνη" είναι κάτι άλλο από συνώνυμο, ουσιαστικά, της υπόρρητης υπόθεσης της κυριότητας του εαυτού, της ιδιοκτησίας του κυρίου (ονόματος). Όχι αν "ευθύνη" σημαίνει πιστότητα στην σχέση με μια αλήθεια που χωρίς ελευθερία δεν θα μπορούσε να αρθρωθεί.

Και ο αναγνώστης; Σε αυτόν και σε αυτήν εμπιστεύεσαι ένα ανοιχτό μυστικό, δηλαδή ένα μυστικό χωρίς περιεχόμενο (εφόσον το υποτιθέμενο μυστικό δεν είναι μυστικό από κανένα): προσφέρεις ένα άδειο δώρο με την ελπίδα ότι αυτός που το παραλαμβάνει μαθαίνει να ερμηνεύει ως δώρο την καθαρή χειρονομία και όχι την ιδιοκτησία ενός κάποιου πράγματος. Με αυτόν τον τρόπο, δοσμένο χωρίς να ζητηθεί, το όνομά σου γίνεται πραγματικά ασήμαντο, μεταμορφώνεται εμμενώς σε κάτι άλλο από "στοιχείο" κάποιας σημασίας. Και έτσι ο άλλος, ο μόνος που μπορεί να κοιτάξει κατάματα την πραγματική κενότητα αυτού που του πρόσφερες, σε απελευθερώνει από το όνομα από το οποίο δεν μπορείς ο ίδιος να ελευθερωθείς."




Και ποιά ελευθερία είναι αυτή που θα μπορέσει να παραδώσει τα κλειδιά και να παραμείνει η συνέχιση του ιστολογείν αχειραγώγητη από κάθε είδους δαιμόνια ή "δαιμόνια"; 

«Κάνε στους άλλους, ότι θα ήθελες να κάνουν εκείνοι σε σένα υπό τις ίδιες περιστάσεις» αναφέρει ο πρίγκιπας και κάπου εδώ εισάγεται το ερώτημα το οποίο φτάνει ρίζα στην λεπτή κόκκινη γραμμή, αν αυτές οι περιστάσεις είναι δύσκολο να ιχνηλατηθούν ώστε να οδηγήσουν σε ασφαλές συμπέρασμα, χωρίς να διακινδυνέψουν να χαωθούν, ακόμα και να αποδομηθούν οι προσπάθειες από τις διαφορετικές προσεγγίσεις που συνήθως υποδαυλίζονται απο προσωπικές aka υποκειμενικές οπτασίες;

 Εμφανής η απάντηση, αλλά όχι κοινά αποδεκτή. Η μετουσίωσή της σε μια ειλικρινή στάση, είναι η προμετωπίδα κριτική της σημερινής μας κοινωνίας, η οποία ως τέτοια ενδιαφέρει να ζυγιστεί μέσα από διάφορα ελλιποβαρή ζύγια, μεγάλου εύρους και διακύμανσης, από τον μηδενισμό έως τον βιοπορισμό πάσα δυνάμει.