Τον τελευταίο καιρό, οι επιθέσεις αγανακτισμένων ανθρώπων σε αναγνωρίσιμα πρόσωπα της πολιτικής και των ΜΜΕ έχουν γίνει σχεδόν καθημερινό φαινόμενο.
Νταλάρα, Πάγκαλος, Χατζηδάκης, Πεταλωτής, ακόμα και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, όλοι τους έχουν βρεθεί αντιμέτωποι με απλούς πολίτες οι οποίοι τους γιουχάρουν, τους βρίζουν, τους πετάνε γιαούρτια, τους χτυπάνε.
Βλέποντας τα περιστατικά αυτά να πληθαίνουν όσο ο καιρός περνάει και η κρίση σκληραίνει, οι βουλευτές των δύο μεγάλων κομμάτων έχουν αρχίσει να πανικοβάλλονται. Βγαίνουν στα παράθυρα των τηλεοπτικών στούντιο και κάνουν λόγο για "επίθεση στη δημοκρατία και τον κοινοβουλευτισμό", για "κίνδυνο εκτροπής", για "γκοτζαμάνηδες χωρίς τρίκυκλα" και άλλα τέτοια βαρύγδουπα.
Φυσικά, όταν τα προηγούμενα χρόνια οι ίδιοι έχουν φροντίσει με τις πράξεις τους να εξευτελίσουν το λειτούργημά τους και να κάνουν τη λέξη "βουλευτής" σχεδόν συνώνυμη με τη λέξη "λαμόγιο" στο μυαλό του κόσμου, τέτοιες δηλώσεις δεν συγκινούν κανέναν.
Δεν νομίζω να υπάρχουν πολλοί που βλέπουν τη δημοκρατία, τον κοινοβουλευτισμό ή τον Λαμπράκη (θα τρίζουν τα κόκκαλά του) στο νεοκλασσικό του Άκη, το τηλεφωνικό κέντρο της Ντόρας ή τις off-shore του Γιώργου.
Φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ;
Τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ λένε πως για όλα αυτά φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ. Η κοινη λογική, μάλλον διαφωνεί μαζί τους.
Δε χρειάζεται κανένας ΣΥΡΙΖΑ για να εξοργίσει τους πολίτες εναντίον πολιτικών που ψηφίζουν τη μείωση μισθών, συντάξεων και κοινωνικών παροχών την ίδια στιγμή που τα δικά τους υπέρογκα εισοδήματα και προνόμια μένουν ανέγγιχτα. Ούτε αντέχει σε σοβαρή κριτική η άποψη πως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δίκτυα σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό και οργανώνει στο φτερό αντικυβερνητικές κινητοποιήσεις όπου κι αν εμφανίζονται εκπρόσωποι του ΠΑΣΟΚ.
Σίγουρα, οι επιθέσεις κάποιων πολιτών -γιατί δεν είναι όλοι- δεν είναι ούτε τυφλές, ούτε τυχαίες. Αλλά κατά τη γνώμη μου δεν είναι ούτε προμελετημένες, όπως προσπαθούν να μας πείσουν τα ΜΜΕ. Απλούστατα, οι πολίτες αντιδρούν, ο καθένας με τον τρόπο του, στις ανυπόφορες αδικίες που βιώνουν καθημερινά.
Δυο μέτρα, δύο σταθμά, δύο συγκρουόμενοι κόσμοι
Δείτε για παράδειγμα δύο ειδήσεις των τελευταίων ημερών.
Πρώτα, την ανακοίνωση ενός από τα μέτρα μέσω των οποίων η κυβέρνηση προσπαθεί να εξοικονομήσει χρήματα: όσοι μισθωτοί πληρώνονται με μπλοκάκι, άσχετα με το ποσό που εισπράττουν -ακόμα κι αν είναι μηδέν-, υποχρεούνται να πληρώσουν ειδικό τέλος 300 ευρώ (500 από του χρόνου, για όσους ζουν σε πόλεις με περισσότερους από 200.000 κατοίκους).
Τώρα, αντιπαραθέστε αυτή την είδηση, με την ανακοίνωση των εξόδων αεροπορικών μετακινήσεων υπουργών από τον Μάρτιο του 2010 μέχρι και τον Απρίλιο του 2011, κρατώντας στο μυαλό σας πως μιλάμε για υπουργούς της ίδιας κυβέρνησης που ψήφισε την παραπάνω απόφαση.
Τα συνολικά έξοδα ανέρχονται σε 5.803.398 ευρώ! Μάλιστα, μετακινήσεις ακόμα και σε ευρωπαϊκούς προορισμούς εμφανίζονται να κοστίζουν πάνω από 45.000 έκαστη, την ίδια στιγμή που η τρέχουσα τιμή για εισιτήριο πρώτης θέσης με επιστροφή δεν ξεπερνά τα 1.000 ευρώ!
Με απλές μαθηματικές πράξεις βλέπει κανείς πως πριν από μόλις 4 μήνες, ένα διήμερο ταξίδι του τότε Υπουργού Εθνικής Άμυνας Ευάγγελου Βενιζέλου κόστισε όσο το ετήσιο τέλος για μπλοκάκι που θα κληθούν να πληρώσουν 199 μισθωτοί!
Όποιος σπέρνει ανέμους, θερίζει θύελλες
Με τέτοιες ανισότητες να αποτελούν καθημερινό φαινόμενο, ειλικρινά πιστεύει κανείς πως ο κόσμος χρειάζεται υποκίνηση από οποιονδήποτε;
Ο άνεργος, ο μισθωτός, ο συνταξιούχος, όλοι αυτοί που βλέπουν βουλευτές και δημοσιογράφους με μηνιάτικο μεγαλύτερο από το δικό τους ετήσιο εισόδημα να λένε «όλοι μαζί θα προσπαθήσουμε, όλοι μαζί θα ματώσουμε», χρειάζονται τον όποιο ΣΥΡΙΖΑ να τους υποδείξει πως όλοι αυτοί τους εμπαίζουν και υποτιμούν τη νοημοσύνη τους; Είναι τουλάχιστον αστείο...
Και μία διευκρίνιση προς όσους με μεγάλη ευκολία κρεμούν την αφοριστική ταμπέλα «αριστερός φασίστας» σε όποιον δε συγκινείται από το δράμα των δαρθέντων πολιτικών: μπορεί να μη συμφωνώ με την άσκηση βίας σε άοπλους ανθρώπους, αυτό όμως απέχει πολύ από το να νοιώσω την ανάγκη να υπερασπιστώ αυτούς που με τις πολιτικές που υπηρετούν έχουν υποθηκεύσει το παρόν και το μέλλον μου και αυτό των παιδιών μου.
Μόνοι τους έθεσαν εαυτούς απέναντι σε ολόκληρη την κοινωνία, μόνοι τους ας τα βγάλουν πέρα.
Αν είναι να υπερασπιστώ θύματα βίας, υπάρχουν πολλές χιλιάδες άλλοι που προηγούνται: όλοι αυτοί οι απλοί και υπέροχοι άνθρωποι που βρέθηκαν στο Σύνταγμα τις τελευταίες εβδομάδες.
yX

Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου