Επί προσωπικού

Αμέτρητα τα μηνύματα θλίψης για το θάνατο της Amy Winehouse. Ένα πράγμα λες και επρόκειτο για κεραυνό εν αιθρία. Κάποια από αυτά τα μηνύματα ήταν κι από το Βελιγράδι. Κάποιοι από αυτούς που κατέθεσαν τη θλίψη τους στο twitter και στο facebook παρακολούθησαν την τελευταία συναυλία της Amy Winehouse και τη γιούχαραν. Είναι ο κόσμος έτσι φτιαγμένος. Αρένα. Μόνο που αυτή τη φορά η μονομάχος την έκανε νωρίς και χάλασε τη φιέστα. Σίγουρα και κάποιοι στην Ελλάδα θα περίμεναν να δουν την Amy Winehouse στο Eject Festival για να τη γιουχάρουν. Να δουν το «τσίρκο». Να έχουν να συζητάνε. Κάποιοι από αυτούς που κλαίνε για τη «φωνάρα που χάθηκε» αναρωτιούνται ταυτόχρονα πόσα θα πιάσει το εισιτήριο της τελευταίας της συναυλίας στο ebay.
 

Στις φωτογραφίες έβλεπα την Amy Winehouse τσαλακωμένη από τις μπουνιές, λιωμένη από τα ναρκωτικά, πεσμένη σε δρόμους και πατώματα. Αν ήταν μια άγνωστη 27χρονη ίσως και να ζούσε. Κάποια Πρόνοια, κάποια κοινωνική υπηρεσία ίσως και να ενδιαφερόταν. Όμως αυτή η 27χρονη ήταν ιδιοκτησία ενός κυκλώματος που δύσκολα το αγγίζεις. Τα βυζιά αυτής της αγελάδας έπρεπε να παράγουν ασταμάτητα λεφτά για τους παραγωγούς, τους ατζέντηδες, τις εταιρείες μουσικής. Κι ας ψοφούσε. Τη δουλειά της έκανε. Γι’ αυτό την έκαναν star. Γι’ αυτό κι ετοιμάζουν την επόμενη star. Για να παράγει όσο το δυνατόν περισσότερα έσοδα μέχρι να πεθάνει ή να τη βαρεθεί το κοινό της.
 
Είναι κι αυτό ένα εμπόριο λευκής σαρκός. Με τη διαφορά ότι τα προϊόντα αυτού του εμπορίου δεν τα βιάζουν πελάτες σε υπόγεια, αλλά τα αποθεώνουν ή τα γιουχάρουν χιλιάδες θεατές σε γήπεδα.
Η Amy Winehouse την έκανε νωρίς. Δεν ήθελε να γελοιοποιηθεί σε άλλες συναυλίες. Σιγά μη συνέχιζε να ξεφτιλίζεται μπροστά σε όποιον διέθετε 20 ευρώ για να σπάσει πλάκα μαζί της. 
Μαγκιά της. 
RIP



kartesios