Δευτέρα 8 Αυγούστου 2011

Μεσημέρι Αυγούστου

Τα κορίτσια που κλαίνε δυο-δυο έξω από τα σχολεία και τα ζευγάρια που τσακώνονται στα σκαλάκια των πολυκατοικιών. Οι Teenage Fanclub. Οι Magnetic Fields. Οι Triffids. Ο Κ. που ένα χειμώνα καθόταν σε ένα καφενείο και περίμενε να περάσει το πλοίο από το ακριτικό του νησί και για τρία μερόνυχτα έπινε ούζο μέχρι που αρρώστησε και το πλοίο δεν πέρασε ποτέ. Οι Αιγύπτιοι ψαράδες στην ιχθυόσκαλα και οι φτωχοί που κλέβουν μια μπριζόλα από το πιάτο και το βάζουν στα πόδια. Η γριά με τη ρόμπα και τα ξέπλεκα μαλλιά που κάθε βράδυ κάθεται στο απέναντι μπαλκόνι και κοιτάει τον ουρανό. Τα ατέλειωτα βράδια της αγρύπνιας, πάνω-κάτω η πολύφωτη Συγγρού. Το παλιό αεροδρόμιο της Αθήνας και η άγρια μελαγχολία του σούρουπου. Η μυρωδιά καυσαερίου και θάλασσας πρωί στον Πειραιά. Το Little Arithmetics των Deus. Οι Magazine. Ο Barry Adamson. Η πρώτη φορά που άκουσες κάποια Amy Winehouse. Έξω από τα αγγλικά να κρατάς τον πρώτο δίσκο των Στέρεο Νόβα και να διαβάζεις αποχαυνωμένος τους στίχους. Βόλτες με το μηχανάκι στη λεωφόρο Ποσειδώνος με τσίπουρο στο φλασκί. Οι μικρές ασκήσεις υπομονής. Τα κυριακάτικα απογεύματα στο Σέλας. Τα απέραντα λιβάδια με ηλιοτρόπια στην ενδοχώρα, τα ίδια λιβάδια στρωμένα με χιόνι μερικούς μήνες αργότερα. Η πρώτη συναυλία που πήγες μόνος και έκανες κύκλους απ’ έξω μέχρι να αποφασίσεις να μπεις. Τα ασβεστωμένα σπίτια με τους βασιλικούς στις αυλές. Πούλμαν στην εθνική την ώρα που βραδιάζει. Μαλαματένια λόγια στο repeat, σε ακούω στο πίσω κάθισμα να τραγουδάς τ’ αηδόνια σε χτικιάσανε στην Τροία. Ξημέρωμα στην παραλία. Τα σπιτικά λικέρ. Οι σπιτικές μαρμελάδες. Η γιαγιά μου που γέρασε πια πολύ και μιλάει με το θάνατο κι όλο του λέει «λίγο ακόμα». Κι όταν οι υπόλοιποι κουράζονται να την ακούν να μιλάει για τα παρελθόντα εκείνη τα διηγείται στο παπί της. Ένα μικρό παπί πορτοκαλί που όλο πεινάει και κάνει κουάκ κουάκ. Η συναυλία των Hidden Cameras στο ΑΝ. Οι Lali Puna. Ο Anouar Brahem. Οι Galaxie 500. Το I am the resurrection στο PlanB. Τα βράδια στην σκοπιά να χορεύεις μόνος για να μην τρελαθείς. Μια προβλήτα με λευκούς γλάρους και ασημί σαρδέλες. Τα απογεύματα που πηγαίναμε για ψάρεμα και στο παλιό ραδιοφωνάκι έπαιζε μόνο Marvin Gaye. Μαζεύαμε θαλασσινό αλάτι από τα βράχια και βότανα από τις χαράδρες. Τα ζεστά πρωινά φτιάχναμε μαρμελάδες και τουρσιά και δροσιστικές λεμονάδες. Εγώ σου έλεγα για τα χρόνια στο χωριό που δεν είχαμε ψυγείο κι εσύ για ένα παρτέρι λουλούδια που στα παιδικά σου ματιά έμοιαζε ολόκληρος κάμπος. Οι Pavement αιώνια αγάπη. Και οι Stereolab. Αν ήσουν τραγούδι θα ήσουν κάποιο των Saint Etienne. Ή των Go-Betweens. Τα μεσημέρια που περνούσαμε ξαπλωμένοι στις σεζ λονγκ κάτω από το αλμυρίκι και ακούγαμε Belle & Sebastian από τις παλιές μου κασέτες. Και κόβαμε τσαμπιά σταφύλι από την κληματαριά και τρώγαμε φέτες καρπούζι χωρίς να μας νοιάζει αν τρέχουν τα ζουμιά. Οι ατέλειωτοι περίπατοι στην παραλία, παλιά στη γειτονιά δεν υπήρχαν αλλά σπίτια, μόνο αμμόλοφοι και θαλασσινά κρινάκια. Όλα τα νυχτερινά μπάνια την ώρα που ο ουρανός είναι μωβ και το φεγγάρι πάνω από τη θάλασσα, μόνοι στις πιο ερημικές παραλίες του κόσμου. (Που να είσαι τώρα;) Η Carole King. Η Kristin Hersh. Ο Jon Spencer.
Το ωραιότερο τραγούδι του κόσμου. Αυτή η ζωή είναι η καλύτερη που είχαμε ποτέ. Τα αυτιά του σκύλου μου που φαίνονται πάνω από το φράχτη και τα πιτσιλωτά του πόδια που είναι σαν πίνακας του Τζάκσον Πόλακ, το βλέμμα του όταν του κλείνω πίσω μου την πόρτα. Όλα τα ψεύτικα venceremos που ξεστομίζεις για να παίρνεις κουράγιο.



silentcrossing 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου