Τετάρτη 31 Αυγούστου 2011

Την ομορφιά του κόσμου

«Πώς να σωπάσω μέσα μου την ομορφιά του κόσμου;» *



* Ο πρώτος στίχος που μου 'ρχεται στο νου, οι πιο κατάλληλες λέξεις να περιγράψουν τι νιώθω για αυτό που παίζει ακριβώς πάνω τους. Δεν αναφέρομαι στα σπάνια εκείνα πλάσματα που κάνουν κεφάλια να στρίβουν και βλέμματα να σαστίζουν. Αναφέρομαι στα απείρως σπανιότερα εκείνα πλασμάτα που μπορούν μέσα σε ένα σκάρτο τρίλεπτο να πουν ό,τι μπορεί να ειπωθεί για ένα συγκεκριμένο θέμα: εν προκειμένω για την ομορφιά μιας θεσπέσιας νέας γυναίκας που περπατάει κι ο κόσμος τρίζει.



Η ομορφιά που δεν μπορώ να σωπάσω μέσα μου είναι η ομορφιά της συγκλονιστικής αποτύπωσης του τριξίματος, η ομορφιά του κόσμου της μεγάλης τέχνης. Σε αυτήν αναφέρομαι, σε αυτήν υποκλίνομαι, σε αυτήν αποκαλύπτομαι, αυτήν πιστεύω ως άγια, κύρια και ζωοποιό.


Η ιδέα (εδώ το να την ρίχνεις σαν δόλωμα στην πόλη και να κινηματογραφείς μυστικά τους άντρες που την κοιτούν) και κατά την ανάπτυξή της το μοντάζ της κι η μουσική της: αυτή πρέπει να είναι η Αγία Τριάδα κάθε κειμένου, είτε συντίθεται με λέξεις είτε συντίθεται με εικόνες. Μια ιδέα που να σε συνεπαίρνει, μια ιδέα που για να αρθρωθεί όπως της αξίζει, θα πρέπει να μοντάρεις τα υλικά της απροσδόκητα και με μουσικότητα, ώστε το μοντάζ τους να είναι ταυτόχρονα κι η μουσική τους, ώστε το ύφος τους να είναι ο τρόπος που φωτίζεις την ιδέα, ένας τρόπος ολόδικός σου και την ίδια ώρα κτήμα κοινό, κοινό αλλά ως τώρα κρυμμένο, αφού δεν φωτιζόταν σωστά.





Old Boy

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου