Η αρχή της συναίνεσης

Η υπερψήφιση του νόμου για τη διοικητική μεταρρύθμιση των ΑΕΙ, από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και άλλα ελάσσονα κόμματα, πυροδότησε εκ νέου τις συζητήσεις για ευρύτερη συναίνεση, ακόμη και για συγκυβέρνηση. Το θερμό κλίμα και οι εναγκαλισμοί στη Βουλή μεταξύ μελών της κυβέρνησης και βουλευτών της Ν.Δ. ερμηνεύθηκαν σαν προοίμιο συνεργασίας, ανεξάρτητα από το αν γίνουν εκλογές. Μάλιστα κάποιοι αναζητούν ανανέωση αυτής της συναίνεσης στο επόμενο κοινοβουλευτικό ραντεβού, στην ψήφιση του φορολογικού νόμου. Είναι όμως έτσι;

Αναμφίβολα, η δραματική κατάσταση της χώρας απαιτεί ρηξικέλευθες πρωτοβουλίες από τους πολιτικούς σχηματισμούς και από τους πολίτες, για να διασωθεί ό,τι μπορεί και ό,τι πρέπει να διασωθεί ― κι αυτό δεν είναι μόνο η οικονομία. Πρωτίστως για να διασωθεί η οικονομία, η οποία τώρα βυθίζεται σε τρομακτική ύφεση, αλλά για να διασωθούν και η κοινωνική συνοχή και όλες οι κατακτήσεις της μεταπολεμικής δημοκρατικής πολιτείας, από το κράτος πρόνοιας έως τις κατοχυρωμένες ελευθερίες και τα πολιτικά δικαιώματα.

Το κρίσιμο ερώτημα είναι το εξής: Μπορούν οι σημερινοί πολιτικοί να σώσουν τη χώρα, οι ίδιοι αυτοί που οδήγησαν την Ελλάδα σε ναυάγιο, κατά την παρελθούσα δεκαετία τουλάχιστον; 


Μπορούν αυτοί οι αδέξιοι, ανεπαρκείς ή και ανίκανοι πολιτικοί, χωρίς ίχνος αυτοκριτικής και αυτοϋπέρβασης, κάποτε και έντιμοι, κάποτε και άτυχοι, πάντως ηττημένοι και παντελώς αποτυχημένοι, μπορούν αυτοί οι ιστορικά μοιραίοι να αλλάξουν μονομιάς και να τρέψουνν τη ροή της ιστορίας;

Να ξεπλυθούν από αδυναμίες και κρίματα, και δια της μαγικής θαυματουργικής συναινέσεως να μεταβληθούν σε διασώστες και μεταρρυθμιστές;

Με ποιο όραμα; Ποια στρατηγική; Ποιο πρόγραμμα; Ποιο παράδειγμα βίου και πράξης; 

Με ποια απ’ όλα αυτά τα στοιχεία θα απευθυνθούν στον κυρίαρχο λαό, εντός της δημοκρατικής πολιτείας και της συνταγματικής τάξης, και θα του ζητήσουν να υπομείνει θυσίες και πόνους, θα τον εμπνεύσουν και θα τον συνεγείρουν για μια πανεθνική προσπάθεια αναγέννησης;

Δεν βλέπουμε δυστυχώς αρκετά πρόσωπα με τέτοια χαρακτηριστικά, τέτοιο ψυχικό σθένος, τέτοια αποδοχή. Φθαρμένα πρόσωπα βλέπουμε στις τηλεοράσεις, ξύλινο λόγο, ιδιοτέλεια, ράκη αλαζονείας· βλέπουμε υπουργούς που κατασπατάλησαν το δημόσιο χρήμα και εκτόξευσαν τον δανεισμό, υπουργούς που παρέλαβαν μεγάλα προβλήματα και τα άφησαν τεράστια, πολιτικούς που πλούτισαν ακόπως, βουλευτές που ποτέ δεν είχαν το θάρρος της γνώμης τους. Αυτοί θα σώσουν την Ελλάδα; Ο τρώσας και ιάσεται;

Αυτούς έχουμε ― η απάντηση. Αυτοί μας αξίζουν. 

Οχι, αυτούς είχαμε ώς τώρα και πέσαμε στον γκρεμό. 

Χρειαζόμαστε άλλους. Νέες δυνάμεις, άφθαρτα πρόσωπα, άξιους, έντιμους, ηθικούς, με κοινωνικό αποτύπωμα. Και γι΄αυτό απαιτούνται και άλλοι πολίτες. Να γίνουμε άλλοι πολίτες ― τέτοιοι που πιστεύουμε ότι αξίζουμε, αν το πιστεύουμε. Για να σωθούμε. Η διάσωση της οικονομίας υπό τις παρούσες συνθήκες είναι αξεχώριστη από τη διάσωση της πατρίδας και της δημοκρατίας, και από την διαμόρφωση ενός νέου συλλογικού ήθους. 

Και οι εκλογικές αναμετρήσεις, όσες χρειαστούν, είναι ένα από τα εργαλεία για την ανάδειξη νέων ηγετών και την ανάδυση νέων πολιτικών δυνάμεων. Αυτή θα έπρεπε να είναι η αρχή της συναίνεσης.



βλέμμα