Πρώτον: εξεγέρσεις μπορεί να ξεσπάσουν και το 2011.
Δεύτερον: αν υπάρχουν καπιταλιστές που βλέπουν τον Κίνδυνο που προκαλούν τα έργα τους, άλλο τόσον υπάρχουν οι θεότυφλοι όμοιοί τους που δεν βλέπουν πέρα απ' τη μύτη τους.
Τρίτον: συνήθως κουμάντο στα πράγματα κάνουν οι δεύτεροι, με αποτέλεσμα οι «μονόδρομοι» να οδηγούν στα οδοφράγματα...
Η ιστορία με τον ΦΠΑ στις μπακαλοταβέρνες, αν θα 'ναι 23% στο σαγανάκι και 13% στο τυρί (για το σαγανάκι), αποδεικνύει ότι ο έως τώρα θεωρούμενος ως «γάτος» Βενιζέλος μπορεί να είναι επαξίως και μπακαλόγατος...
Θα φανεί ίσως σε κάποιους οξύμωρο, αλλά τον δρόμο προς τα «μεροκάματα Βουλγαρίας» για τους Ιταλούς, τους Ελληνες, τους Γάλλους, τους Ισπανούς και τους λοιπούς Ευρωπαίους τον άνοιξε η γερμανική εργατική τάξη.
Οχι βεβαίως η ίδια, ούτε τα συνδικάτα της, η IGE Metal αυτοπροσώπως, αλλά εμμέσως. Πώς; αφήνοντας τη γερμανική αστική τάξη να τη μανιπουλάρει. Αφήνοντας τη γερμανική μπουρζουαζία να κάνει τους γερμανούς εργαζόμενους αιχμή του δόρατος στους ανταγωνισμούς της με τις αντίπαλες μπουρζουαζίες - και στην Ευρώπη και διεθνώς.
Διότι η γερμανική εργατική τάξη συναίνεσε, δέκα χρόνια τώρα, να δουλεύει χωρίς αύξηση, συναίνεσε στην ευέλικτη εργασία -αρκετά εκατομμύρια Γερμανοί εργάζονται τετράωρα κι εξάωρα με αντίστοιχα μειωμένες αμοιβές. Ετσι οι γερμανοί εργαζόμενοι έδωσαν στη γερμανική οικονομία, δηλαδή στη γερμανική αστική τάξη ένα συγκριτικό πλεονέκτημα (μάλλον συντριπτικό) στον ανταγωνισμό της με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές ελίτ και στην Ευρωζώνη, και στην Ενωση, και διεθνώς.
Βεβαίως αυτό το πλεονέκτημα για τη γερμανική πραγματική οικονομία, όχι μόνον έχει καθηλώσει τους γερμανούς εργαζόμενους στην απέξω από τη διανομή του πλούτου που οι ίδιοι παράγουν, αλλά στο εγγύς μέλλον θα τους φτωχύνει ακόμα περισσότερο, αφού στο μεταξύ θα έχουν ήδη οδηγηθεί στη φτώχεια οι Ιταλοί, οι Ελληνες κι όλοι οι εργάτες της Ενωσης. Οταν ο Γάλλος αρχίσει να πληρώνεται το «βουλγάρικο μεροκάματο» που πληρώνεται ήδη ο Πορτογάλος ή ο Ελληνας, θα έρθει και η σειρά του γερμανού εργάτη να πάθει τα ίδια.
Η εργατική τάξη δεν είναι στους καιρούς μας τόσο διεθνιστική όσον η αστική τάξη, και γι' αυτό ηττάται.
Η αστική τάξη κάθε χώρας, έχοντας στα χέρια της το πλείστον των ΜΜΕ κι ελέγχοντας την εκπαίδευση, εύκολα καλλιεργεί στην εργατική τάξη του κάθε κράτους στερεότυπα εναντίον των εργατικών τάξεων των άλλων κρατών.
Ετσι, οι γερμανοί εργαζόμενοι φθάνουν να πιστέψουν ότι οι έλληνες εργαζόμενοι είναι τεμπέληδες και διεφθαρμένοι, ενώ οι Ελληνες περιφρονούν ή κοροϊδεύουν τους Γερμανούς ότι είναι ρομπότ και πάει λέγοντας.
Αυτό το «διαίρει και βασίλευε», που η αστική τάξη κάθε χώρας το εφαρμόζει με άνεση στο εσωτερικό του κράτους της στρέφοντας τον έναν κλάδο κατά του άλλου (φέρ' ειπείν τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα εναντίον των εργαζομένων στον δημόσιο), το επιτυγχάνει ακόμα πιο εύκολα όταν στρέφει την εργατική τάξη μιας χώρας εναντίον της εργατικής τάξης της άλλης. Χωρίς μάλιστα να χρειασθεί να καταφύγει στον εθνικισμό -αν και σε αυτόν αναπόφευκτα καταλήγουμε, όταν το παιχνίδι χοντραίνει και αρχίζει να μυρίζει μπαρούτι. Το μπαρούτι του πολέμου...
Στην ήπια εκδοχή του αυτό το παιχνίδι καθώς και η προπαγάνδα που το συνοδεύει αρκούνται στο να πιστεύει ο Γερμανός εργάτης ότι διεφθαρμένος είναι ο έλληνας εργάτης κι όχι οι μίζες της Ζήμενς ούτε οι μιζολήπτες της. Στην άγρια εκδοχή του αυτό το παιχνίδι καταλήγει στο Βερντέν και στο Σωμ.
Και βεβαίως, όσον πιο αδύναμη είναι διεθνώς η Αριστερά, τόσον πιο εύκολα αυτό το παιχνίδι παίζεται.
Ο καπιταλισμός είναι οι κρίσεις του. Και οι κρίσεις του είναι εργαλείο ανακατανομής του πλούτου εν πρώτοις μέσα στο εσωτερικό της διεθνούς άρχουσας τάξης -κι όποιος το αρπάξει πρώτος. Ενώ, κατά δεύτερον, πλην όμως κύριον και καίριον, είναι επίσης εργαλείο υπαγωγής των λαών σε ολοκληρωτική υποταγή και συνεπώς εξαθλίωση...
Αυτά ακριβώς βλέπουμε στον καιρό μας να συμβαίνουν, και διεθνώς, και στην Ελλάδα...
ΣΤΑΘΗΣ Σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου