Τον Δεκέμβριο 2011 θα παρουσιάσει το «Kagemi». Μία ακόμη δημιουργία του ιδρυτή της, Ushio Amagatsu. Το “Kagemi” παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 2000 στο Théâtre De la Ville, ενώ η πρεμιέρα της παράστασης στην Ιαπωνία, έγινε το 2001. Στη συνέχεια φιλοξενήθηκε σε θέατρα και διεθνή Φεστιβάλ σε πολλές πόλεις της Ιαπωνίας και της Γαλλίας, ενώ την παρακολούθησαν θεατές σε μεγάλα θέατρα όπως το New Sadler’s Wells στο Λονδίνο, το Théâtre du Passage στο Neuchatel της Ελβετίας το Dansens Hus στη Στοκχόλμη, το Volkstheater στη Βιέννη. Ακολούθησαν παραστάσεις στο Μπουένος Αϊρες, τη Μελβούρνη, τη Σεούλ, το Σάο Πάολο και το Πουέρτο Ρίκο.
Η Ομάδα Χορού Sankai Juku δημιουργήθηκε το 1975 από τον Ushio Amagatsu ο οποίος ανήκει στη δεύτερη γενιά των χορευτών της μεθόδου Butoh. Από το 1981, η Γαλλία και το Théâtre de la Ville στο Παρίσι, αποτελούν τόπους δημιουργίας και δουλειάς του. Για τον Amagatsu, το Butoh δεν είναι απλώς μια τεχνική ή ένα στυλ, αλλά η άρθρωση μιας ολοκληρωμένης σωματικής γλώσσας που διερευνά τα βάθη της ανθρώπινης ύπαρξης με στόχο να φέρει στην επιφάνεια τον κοινό σε όλους τους ανθρώπους τόπο της συμπαντικής γαλήνης, ακόμα κι αν οι μέθοδοι που χρησιμοποιεί γίνονται ιδιαίτερα σκληρές ακόμα και ωμές. Οι χορογραφίες του Amagatsu προσέδωσαν στο Butoh μια πιο διάφανη εικόνα. Η δύναμη σε κάθε έκφραση, σε κάθε χειρονομία, σε κάθε κίνηση και συναίσθημα τρέφεται από τα πρωταρχικά στοιχεία του κόσμου για να μπορέσει να δείξει μια παθιασμένη αντίληψη της ζωής, του θανάτου και της παγκοσμιότητας.
Προτού αρχίσει την ενασχόληση του με το Butoh, ο Amagatsu είχε σπουδάσει στο Classic and Modern Dance School στο Τόκιο. Οι Sankai Juku, που ξεκίνησαν ως ανδρική ομάδα, έδιναν τις παραστάσεις τους σε αβανγκάρντ μικρά θέατρα του Τόκιο. Για πρώτη φορά προσκλήθηκαν στην Ευρώπη το 1980, στο Φεστιβάλ του Νανσύ και από εκείνη τη στιγμή ανοίχτηκε γι’ αυτούς μια διεθνής καριέρα θριάμβων σε όλες τις ηπείρους.
Το Butoh αποτέλεσε το θεμέλιο μίας ριζοσπαστικής προσέγγισης της τέχνης του Ιαπωνικού χορού. Είναι ένας κώδικας χορευτικής έκφρασης που πρωτοεμφανίστηκε στην Ιαπωνία στα τέλη της δεκαετίας του ’50 ως αντίδραση των νέων στη μεταπολεμική τάση προσέγγισης στο αμερικανικό μοντέλο, παρά την ακόμα νωπή εμπειρία του πυρηνικού ολοκαυτώματος στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι.
Η παράσταση
Σ’ ένα σκηνικό όπου δεσπόζουν τα λευκά λουλούδια λωτού, 7 χορευτές, ντυμένοι στα λευκά, υπερσκελίζοντας με την υπνωτιστική, ελλειπτική κίνησή τους τη γραμμή που διαχωρίζει δράση και αδράνεια, ερμηνεύουν 7 σκηνές, όμοιες μεταξύ τους αλλά ποτέ ίδιες, καθώς η μια φαίνεται να αναδύεται μέσα από την προηγούμενη: ο τίτλος ο ίδιος αναλύεται περίπου ως «ιδείν και ιδέσθαι», κάτι που ενισχύεται από την εικονογραφία που δημιουργεί η κίνηση παραπέμποντας σε σκιές και καθρέφτες καθώς και η έντονη παρουσία νερού (στη σκηνική και ηχητική σύλληψη) παραπέμπει σε αντικατοπτρισμούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου