«Ο κόσμος αναρωτιέται πώς μπορεί μια χώρα να ξανακάνει αυτά που κατέστρεψαν εμάς. Όταν βλέπουν ότι είναι οι ίδιες
συνταγές που επαναλαμβάνονται, οι απλοί άνθρωποι τραβάνε τα μαλλιά τους και λένε "μα είναι αυτοκτονία"». Η περιγραφή ανήκει στον αργεντίνο κοινωνιολόγο και συγγραφέα Πέντρο Μπρίγκερ ο οποίος μεταφέρει, σε συνέντευξή του στην «Κυριακάτικη Αυγή» την γενικευμένη αίσθηση των αργεντίνων για τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα ότι «πρόκειται για έργο που το έχουμε ξαναδεί».
Το κακό είναι ότι το έργο το έχουμε ξαναδεί κι εμείς, είναι κομμάτι της ιστορίας μας καθώς από συστάσεως του ελληνικού κράτους ο δανεισμός από τους διεθνείς τοκογλύφους οδήγησε τη χώρα σε χρεοκοπία τέσσερις – πέντε φορές μέχρι σήμερα καθιστώντας την λάφυρο στους «δανειστές», κι εμποδίζοντάς την να ορθοποδήσει και να συγκροτηθεί σε πραγματικά αυτόνομο και κυρίαρχο κράτος. Αλλά όσο ο κόσμος υιοθετεί τα διάφορα «μαζί τα φάγαμε» φαίνεται ότι το χούι των χρεοκοπιών επ’ ωφελεία των δανειστών θα μας συνοδεύει για καιρό ακόμα.
«Όταν ακούει κανείς τον Πολ Τόμσεν από το ΔΝΤ να λέει ότι η χώρα σας πρέπει να εγκαταλείψει τα "ταμπού" και να ιδιωτικοποιήσει τα πάντα», συνεχίζει τη διήγησή του ο αργεντίνος συγγραφέας, «σαστίζει γιατί αυτά ακριβώς λέγανε και σε εμάς πριν από είκοσι χρόνια. Η δεκαετία του '90 ήταν η δεκαετία του νεοφιλελεύθερου μύθου και της συναίνεσης της Ουάσιγκτον. Η κεντρική ιδέα ήταν ότι ο νεοφιλελευθερισμός θα έλυνε ως διά μαγείας κάθε πρόβλημα με τις μαζικές ιδιωτικοποιήσεις αφού το Δημόσιο ήταν αναγκαστικά ταυτισμένο με τη διαφθορά και την κακοδιαχείριση.Όταν λοιπόν ένας Αργεντινός ακούει σήμερα τον Παπαδήμο, γνωρίζει ότι αυτός είναι ο πολιτικός λόγος της δεκαετίας του '90». Με άλλα λόγια το "εμμονικό" (έως και "δαιμονικό") και το "παρωχημένο" σχέδιο του ΔΝΤ μας παρουσιάζεται εδώ εργαλείο σωτηρίας και ανασυγκρότησης της Νέας Ελλάδας
Παραταύτα, πολλοί, κυρίως εκείνοι που θίγονται λιγότερο από τα μονόπλευρα μέτρα, εξακολουθούν να πιστεύουν ότι άλλος δρόμος δεν υπάρχει ,απλώς θα ήθελαν λιγότερη βαρβαρότητα, ή εν πάση περιπτώση αυτή να φαίνεται λιγότερο, αντί να κατακλύζει τους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας στα πρόσωπα των αστέγων και των ζητιάνων.
Όμως ακόμη και οι βασικοί πολιτικοί παίκτες του προηγούμενου διαστήματος αδυνατούν πλέον να «πουλήσουν» αυτή την πολιτική που δύο χρόνια μετά έκανε εμφανή την καταστροφή για την οποία διάφοροι προειδοποίούσαν από την αρχή. Αδυνατούν πλέον να «ωραιοποιήσουν» τις θυσίες των πολλών και να τις παρουσιάσουν ως εγγύηση για ένα καλύτερο αύριο. Και παίρνουν τις αποστάσεις τους από τον τεχνοκρατικό λόγο του Παπαδήμου ο οποίος ούτως ή άλλως λίγο εκ της ιδιοσυγκρασίας του, λίγο εκ της αποστολής του, λίγο εκ του «βεβαρημένου» παρελθόντος του δεν μπορεί να «σερβίρει» όραμα ούτε στους οπαδούς των τεχνοκρατικών λύσεων.
Κι έτσι οδεύουμε σε αργό θάνατο περιμένοντας να δούμε αν το Αργεντινάζο θα επαναληφθεί ή αν θα ξαναγραφετί με πολύ μελανότερα χρώματα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου