Αυτά τα Χριστούγεννα θα μου λείψουν:
** Τα «ζουζούνια» του Alter που κάθε τόσο εμφανίζονταν ρηξικεύλευθα στις ρωγμές του
τηλεοπτικού χρόνου. Τα φτηνοσκηνοθετημένα βίντεο κλιπ των χριστουγεννιάτικων, χαριτωμένων παιδικών κιτς- χιτς διεκδικούσαν ισότιμη θέση ανάμεσα στις ερασιτεχνικές διαφημίσεις των best sellers της λαϊκής νεοελληνικής λογοτεχνίας, στις ταινίες της Barbie και στις εκπομπές του Κώστα Χαρδαβέλλα. Α! Μου λείπει και το μικρομέγαλο μελαχρινάκι με την κατανυκτική φωνή ήτοι ο Χρηστοπέτρος Γαϊτάνος- Σαντιγκάι…
**Τα μιουζικαλοειδή χριστουγεννιάτικα επεισόδια των σήριαλς, με τα οποία γινόταν απροκάλυπτη οικονομία σεναρίου. Και δωσ’ του χορό και δωσ’ του φάλτσες ερμηνείες τύπου «οι ηθοποιοί στις δραματικές σχολές κάνουνε και τραγούδι, οπότε θα τους επιτρέψτε να θυμηθούν τα φοιτητικά τους χρόνια». Στην Τουρκία όμως δε γιορτάζουνε X’mas καρδιά μου…
**Ο εικόνες πολιτικού πολιτισμού και επικοινωνιακής γαλαντομίας μιας άλλης εποχής. Τότε που ο ΓΑΠ έβγαινε με την τάβλα τα μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες, για να κεράσει. Τώρα πια είναι πιο εύκολο να κάνει στις 25 Δεκεμβρίου η μουσμουλιά κεράσι.
**Γενικότερα, μου λείπει η χριστουγεννιάτικη διάθεση «αφήστε τα παιδιά να έρθουν κοντά μου» του πρώην πρωθυπουργού μας. Μπορεί με τις πράξεις του να υπονόμευσε την ενδοοικογενειακή και εξωοικογενειακή ανεμελιά πολλών ανηλίκων, με την παρουσία όμως, την κινησιολογία και την έκφρασή του υπήρξε ένας άλλος Τζήζους Κράιστ σούπερ σταρ. Τι να μας πει κι ο Παπαδήμος; Θα πάνε να πουν το «καληνημέρα» τα πιτσιρίκια κι άθελά τους θα ψάλουνε τις εξελίξεις και τις προοπτικές του χρηματοπιστωτικού συστήματος και τις τιμές των μετοχών on- line…
** O Νικήτας. Ο Κακλαμάνης. Δεν έχω τίποτα καλό να του θυμηθώ αλλά, πώς να το κάνουμε, τόσα χρόνια που το επιστατούσε μακρόθεν το καρουζέλ, δέθηκα με την αδράνειά του. Κι αν υποθέσουμε ότι ο δήμαρχος με δήμαρχο ξεχνιέται, όπως και ο έρωτας με έρωτα, όσο κατοικοεδρεύει Καμίνης στην Κοτζιά, δε θα ξεχάσω ποτέ. Τουλάχιστον μέχρι να δεθώ με τη νυν κακιασμένη αδράνεια του διαδόχου.
**Οι αγορές «δε με μέλει»… Πάντα ήξερα μέσα μου ότι ο καταναλωτισμός ήτανε εκτροπή, αλλά μου λείπει το δικαίωμα στο λάθος. Τώρα με μέλει και με κόφτει, με πονεί και με σφάζει, με καίει και με σφίγγει ακόμα και η μικρότερη υπέρβαση ορίου. Βαλαντίου, όχι πιστωτικής…
** Η junk food σε πακέτο για τη λιγούρα μετά τη βόλτα στην Ερμού. Μπήκαμε στη φάση που η junk food σε πακέτο μετά τη βόλτα στην Ερμού λέγεται συσσίτιο σε καμιά ΜΚΟ, στην Αρχιεπισκοπή, στις στέγες απόρων.
** Η χαλαρότητα των ερμηνευτών και των ακροατών των καλάντων. Το να μπορεί δηλαδή κανείς να επιτρέψει στο παιδί του να πει στο γείτονα τα κάλαντα ή να ανοίξει την πόρτα στο παιδί του γείτονα χωρίς να κινδυνεύει να πυκνώσει κάποιος από τους δυο την ύλη του αστυνομικού δελτίου.
** Οι χρονιάρες μέρες με το ενοχλητικό φέικ φωτεινό άστρο πάνω από το κεφάλι, αλλά χωρίς τη σπάθη της πτώχευσης… Γκλιν γκλόνχεν γκλίνγκε γκλίνγκε γκλιν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου