Στα βρόχια των αποχαιρετισμών πιάστηκαν τα πλήκτρα κι αρνούνται να
συνεχίσουν.
Σκέφτονται τις αδειανές καρέκλες, τα σιωπηλά γραφεία των συναδέλφων που φεύγουν, τις αυριανές καλημέρες της συνήθειας που θα πέφτουν στο κενό, καθώς οι αποδέκτες θα λείπουν -μα ήδη μας λείπουν πολλοί.
Κι ο κόσμος (μας) φυραίνει ολοένα...
Αλλά όπως λέει η Σαρλότ Ράμπλινγκ - τόσο θελκτική στα 65 χρόνια της, δέκα φορές η Μόνικα Μπελούτσι σου λέω- «το καλύτερο πράγμα με τον πόνο είναι να του επιτρέψεις να σ' αγγίξει»...
Τ' άκουσαν αυτό τα πλήκτρα, κλειδώθηκαν στον κόσμο τους και με το νου στους δακρυσμένους διαδρόμους άρχισαν να γράφουν για τη Μέρκελ και τον Σαρκοζί, για τα μεγαλεπήβολα σχέδια που έρχονται κι αποσύρονται καμένα σαν φιλμάκια που πήραν φως, κι όλο γυρόφερναν τα πλήκτρα τις δημοσκοπήσεις και τις ανατροπές και τον άηχο κόσμο των κομματικών γραφείων και των σκοπιμοτήτων, ώσπου σταμάτησαν για λίγο στο θυμωμένο πρόσωπο της Αλβιώνος και είδαν «τον πολυδαίδαλο, συμφεροντολόγο, γεμάτο φλέβες χρυσού εγκέφαλο της Λόντρας», το Σίτυ δηλαδή, όπως το είχε δει ο Καζαντζάκης, «μοντέρνο εφιάλτη, ολοζώντανο», έτσι ήταν κι έτσι παραμένει μέχρι σήμερα, εφιάλτης ίδιος κι απαράλλαχτος, επίφοβος και σκοτεινός, το Σίτυ, η Αλβιών, το Βερολίνο, η Γουώλ Στρητ και όλα όσα βλέπουμε και κυρίως αγνοούμε -τι να καταλάβουμε οι φτωχοί που λέει κι ο άλλος-, α, ναι, και τα Παρίσια, παρά λίγο να τα ξεχάσουμε αυτά, που είδαν κάποτε τον Μαγιακόφσκι να πιάνει κουβέντα με τον Πύργο του Αϊφελ κι αργότερα να κραυγάζει: «Εϊ, σεις που σουλατσέρνετε / βγάλτε τα χέρια από τις τσέπες / Πάρτε μαχαίρι, πέτρες, μπόμπα / κι αν είναι κανείς σας δίχως χέρια / να ρθεί να χτυπηθεί με κουτουλιές»... Ετσι ακούστηκε να λέει χθες το βράδυ ο Μαγιακόφσκι, την ώρα που ερήμωναν τα γραφεία και κάποιες δικές μας σημαίες έκαναν υποστολή. Οριστική.
«Το καλύτερο πράγμα με τον πόνο είναι να του επιτρέψεις να σε αγγίξει. Η αντίσταση (σ.σ. στον πόνο) είναι που κάνει επώδυνα τα πράγματα»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου