Τέλος...

Του  Γιάννη Παντελάκη

Ολα κάποτε τελειώνουν, δεν πρωτοτυπώ. Και αυτό το τέλος αφορά τα πάντα. Ζωές, καταστάσεις, δουλειές· ακόμα και ένα ταπεινό
μονόστηλο έχει ημερομηνία λήξης. Το καλό με την περίπτωση αυτή είναι πως το τέλος το αποφασίζει ο υπογράφων και όχι κάποιος άλλος.

Είναι το τελευταίο μονόστηλο της σελίδας 10. Δεν ξέρω σε πόσους θα λείψει, αλλά δεν έχει και μεγάλη σημασία, όλα υποκειμενικά είναι. Το σίγουρο είναι πως προκαλούσε πολλές αντιδράσεις, άλλοτε θετικές και άλλοτε αρνητικές.

Οι τελευταίες ήταν μάλλον περισσότερες, ίσως επειδή ο υπογράφων δεν τα πήγαινε καλά με την εξουσία. Κάθε είδους. Και αυτό, παρ' ότι είχε μια θέση μικρής εξουσίας, την οποία ευελπιστεί πως δεν άσκησε με αρνητικό τρόπο. Οι συνάδελφοι έχουν καλύτερη άποψη γι' αυτό.

Στα περίπου 22,5 χρόνια παρουσίας μου στην εφημερίδα, σε όλες τις κρίσεις της, το μονόστηλο ήταν ψύχραιμο. Μπορεί ο κόσμος να καιγόταν εσωτερικά, αλλά με γερμανικού τύπου πειθαρχία απέφευγα τις αναφορές για τα εσωτερικά. Πίστευα πως ο κόσμος αγοράζει αυτή την εφημερίδα γιατί θέλει την άποψη των συντακτών της και τίποτα περισσότερο.

Είναι η πρώτη (και τελευταία) φορά που κάνω κατάχρηση της στήλης και αναφέρομαι σε μια προσωπική ιστορία και όχι στα τρέχοντα. Δεν έχω να γράψω περισσότερα, δεν βγαίνουν εύκολα οι λέξεις. Απλά, ευχαριστώ όσους επέμεναν να ρίχνουν μια ματιά στο μονόστηλο. Αλλά και τους συναδέλφους για τις καλές και κακές στιγμές όλων αυτών των χρόνων...