Για προσκόλληση στην εξουσία κατηγόρησε τους πρυτάνεις η Διαμαντοπούλου επειδή δεν θέλουν να εφαρμόσουν το νόμο
και να προχωρήσουν στην εκλογή επιτροπών που θα ορίσουν στη συνέχεια τα Συμβούλια Διοίκησης .
Ακόμα κι αν αυτή η κατηγορία μπορεί να έχει βάσει για κάποιους, δεν αλλάζει το γεγονός ότι πατάει σε τεκμηρίωση για την αντισυνταγματικότητα του νόμου συνολικά και ειδικότερα όσον αφορά τη διοίκηση αφού καταργείται επί της ουσίας το αυτοδιοίκητο δίνοντας τα κλειδιά σε διορισμένους από το υπουργείο ανθρώπους, εντεταλμένους να εντάξουν την πανεπιστημιακή γνώση στην λογική της υποχρηματοδότησης και την ικανοποίηση συμφερόντων της Αγοράς.
Για την Διαμαντοπούλου δεν αρκούν οι μέχρι σήμερα αποφάνσεις διαφόρων συνταγματολόγων και του Επιστημονικού Συμβουλίου της Βουλής και ως μόνο αρμόδιο αναγνωρίζει το ΣτΕ (στο οποίο υπάρχουν προσφυγές) και την Βουλή. Αλλά αυτή το ψήφισε πανηγυρικά.
Το θέμα είναι ποιος κατηγορεί ποιον για εξουσιολαγνεία;
Εκείνη που παραμένει στη θέση της παρά το σκάνδαλο με τα βιβλία που θα φτάσουν στο σύνολό τους στις αίθουσες λίγο πριν την τελική ευθεία για το κλείσιμο της χρονιάς;
Εκείνη που στήνει δήθεν «διαλόγους» για κάθε δοτή «μεταρρύθμιση» που ήθελε να περάσει και όπου τελικά συνομιλεί μόνο με τους ημετέρους;
Εκείνη που ανοιχτά λειτουργεί στο πολιτικό σκηνικό με μόνο γνώμονα την εξασφάλιση του πολιτικού της αύριο, προσφέροντας τη διαθεσιμότητά της στους «δανειστές» όποιες κι αν είναι οι επιπτώσεις της πολιτικής που επιβάλλουν στον κόσμο, μεταξύ αλλων και σε αυτόν που την εξέλεξε;
Αν ο καθρέφτης της, της δίνει την απάντηση ότι είναι η καλύτερη για την εξουσία, μήπως να τον κοίταζε λίγο αραιότερα γιατί καταλήγει να προβάλλει τις επιθυμίες της στους άλλους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου