Τώρα που τα πράγματα σκουραίνουν και το αναπόφευκτο μας πλησιάζει με φόρα και
παράλληλα τρέχουν στο ΠΑΣΟΚ τα «καλλιστεία» για την ανάδειξη νέου αρχηγού, άρχισαν οι φραστικές διαφοροποιήσεις ορισμένων κυβερνητικών από την πολιτική που εφαρμόζουν.
Μετά την «κριτική» Χρυσοχοΐδη (άνευ παραίτησης) στον «δεν ήθελα αλλά αναγκάστηκα» Παπανδρέου την περασμένη εβδομάδα ο Βενιζέλος μας φλόμωσε στον αντιμνημονιασμό:
Το «Το DNA του µνηµονίου µάς οδηγεί σε αδιέξοδο», τι «µένω εδώ από εθνικό καθήκον» [εθνικό καθήκον να μας οδηγήσει στο αδιέξοδο;]συµπλήρωσε, τι «συµπάσχω µε τον έλληνα πολίτη που εξουθενώνεται από τις θυσίες και το βάρος» όλα τα ξεστόμισε προκειμένου να σώσει το τομάρι του.
Την ώρα όμως που αυτοί δίνουν τα ρέστα τους στο πολιτικό θέατρο από κάτω γίνεται σφαγή. Σε μια εβδομάδα έχουμε Χριστούγεννα αλλά το πνεύμα τους έχει πιάσει ελάχιστους και ούτε τα ΜΜΕ μπορούν να προκαλέσουν μια ψεύτικη, εποχιακή ανάταση ηθικού έστω για την ολιγοήμερη «τόνωση» της αγοράς. Τα ρεπορτάζ για τους αστέγους και τα παιδιά που πεινάνε για τους ανέργους που πληθαίνουν και βρίσκονται σε απόγνωση είναι πια σε όποια εφημερίδα κι αν ανοίξεις, σε όποιο κανάλι κι αν γυρίσεις. Και δεν είναι ότι πρόκειται για κινδυνολογία, δεν πουλάνε «φόβο» όσο κι αν κάποια από αυτά είναι τραβγημένα στο σερβίρισμά τους. Ο καθένας μπορεί πλέον να διαπιστώσει ότι η δυστυχία των ρεπορταζιακών περιγραφών είναι δίπλα του τριγύρω, και λίαν συντόμως μπορεί να είναι και μέσα στο ίδιο του το σπίτι.
Ή μήπως είναι ήδη; Γιατί μπορεί να μην είναι όλοι άστεγοι, άνεργοι, ή πεινασμένοι αλλά ακόμη και για εκείνους που έχουν δουλειά και προς το παρόν τα φέρνουν βόλτα η συνειδητοποίηση ότι το μέλλον είναι άγριο και ότι οι ίδιοι είναι εγκλωβισμένοι μέσα σε αναπόδραστες εξελίξεις, κάνει τη ζωή τους αβίωτη.
Σύμφωνα με έρευνα της Metron Analysis για τις κοινωνικές συνέπειες της κρίσης που παρουσιάστηκε πρόσφατα σε εκδήλωση (και δημοσιεύεται στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία) οι πολίτες που περιμένουν τα χειρότερα για την επόμενη πενταετία αυξάνονται. Αυτό το πιστεύουν σε ποσοστό 65% οι ηλικίες 18 – 34 και σε ποσοστό 92% οι δημόσιοι υπάλληλοι.
Το βιοτικό επίπεδο πέφτει ταχύτατα και σύμφωνα με την έρευνα «το 2007 το ποσοστό αυτών που θεωρούσαν τη ζωή τους καλή, αποτυπωνόταν στο 44%. Το 2009 ο δείκτης υποχώρησε στο 31%, το 2010 στο 21%, το 2011 την άνοιξη στο 16% και τώρα είναι στο 12%. Ο δείκτης αυτών που δηλώνουν ότι υποφέρουν εκτοξεύθηκε από το 7%, το 2007, στο 11% το 2009, στο 21% το 2010 και σήμερα είναι στο 28%. Σε καμία άλλη ανεπτυγμένη χώρα δεν έχει διαπιστωθεί μια τέτοια αναστροφή».
Οι καθημερινές υποχρεώσεις και οι λογαριασμοί έχουν πλέον γίνει εφιάλτης για τους περισσότερους καθώς το 86% των ερωτηθέντων δηλώνει ότι έχει μειωθεί το εισόδημά του κατά 30% κι από αυτούς για το ένα τρίτο μειώθηκε ακόμη περισσότερο κατά 60%!
Προφανώς, όλη η κατάσταση έχει βαριές ψυχολογικές συνέπειες που σε ακραίες περιπτώσεις οδηγούν στην αυτοκτονία δεδομένου ότι το τελευταίο διάστημα καταγράφεται υψηλή αύξηση σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια.
Αφήνοντας κατά μέρος το ακραίο σενάριο η έρευνα διαπιστώνει ότι «σε σύγκριση με πέρυσι, το ποσοστό των ατόμων που δηλώνουν ότι είναι σε χειρότερη σωματική κατάσταση (πολύ χειρότερη και κάπως χειρότερη) είναι 23% και σε χειρότερη ψυχολογική κατάσταση 50%. Η ψυχολογική επιβάρυνση σχετίζεται ευθέως με τα οικονομικά προβλήματα των ερωτηθέντων. Δύο στους τρεις νιώθουν καθημερινά άγχος ή ανησυχία, ενώ απλή ευχαρίστηση και ξεκούραση νιώθει μόνον ένας στους δύο».
Την ίδια ώρα η «καραμέλα» του κάθε καρεκλοκένταυρου και του κάθε εργοδότη, η παραγωγικότητα πέφτει κατακόρυφα: «Η κατάσταση αυτή όμως φαίνεται πως έχει συνέπειες και στην απόδοση της εργασίας. Το 74% λέει ότι έκανε λιγότερα από όσα θα ήθελε να κάνει, το 58% παραδέχεται ότι έκανε τη δουλειά του λιγότερο προσεκτικά και το 55% λέει ότι έχει μειώσει και τον χρόνο που αφιερώνει στη δουλειά και σε άλλες δραστηριότητες».
Όταν λοιπόν η χώρα πουλιέται και οι άνθρωποί της έχουν τσακιστεί σε κάθε επίπεδο, προφανώς όχι μόνο δεν αρκούν οι φραστικές αποστασιοποιήσεις από ανθρώπους που συνεχίζουν να επιτελούν το ίδιο έργο αλλά τους αξίζει και το μεγαλύτερο γιαούρτωμα, το μεγαλύτερο κυνηγητό. Κανείς πια δεν θα απολογηθεί για το κουρέλιασμα τόσων ανθρώπων, κανείς δεν θα αναλάβει ευθύνες; Σχεδόν μας λένε ότι δεν φταίνε κιόλας.
Ε, νισάφι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου