"Έχει νόημα ο αγώνας και οι απεργίες όταν η Ελλάδα βρίσκεται σε κατάσταση χρεοκοπίας; Τι μπορούμε, τι πρέπει και τι θέλουμε να σώσουμε από τη φούσκα των ΜΜΕ; Μήπως έχουμε μαζευτεί πάρα πολλοί στον χώρο και είναι αναγκαία τα λουκέτα, οι απολύσεις και οι μειώσεις μισθών; Κι αν όντως τα αφεντικά γράφουν συνέχεια ζημιές και δεν μπορούν να πάρουν δανεικά, τότε τι θα βγάλουμε να τους πάμε κόντρα; Τελικά, εάν συνεργαστούμε μαζί τους και δεν τους κηρύξουμε πόλεμο, δεν θα έρθουν όλα πιο ομαλά και με λιγότερες απώλειες;
Πολλοί συνάδελφοί μας θέτουν αυτά τα ερωτήματα – άλλοι καλόπιστα και άλλοι για να υπονομεύσουν εκ των προτέρων κάθε διάθεση αντίστασης και αγώνα. Όπως και να ’χει, πάντως, οφείλουμε να δώσουμε απαντήσεις, αν θέλουμε να φτάσουμε στην ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής και όσων την εφαρμόζουν. Ας εξηγηθούμε, λοιπόν.
Κανείς δεν θέλει τον πόλεμο και κυρίως οι εργαζόμενοι, γιατί ξέρουν την αξία όσων θα διακινδυνεύσουν. Ποιος, όμως, σάλπισε επίθεση και σήκωσε τα όπλα; Εμείς ή τα αφεντικά, η κυβέρνηση και η τρόικα, που σαρώνουν κάθε κατάκτηση και εργατικό δικαίωμα; Εμείς ή εκείνοι που επιχειρούν με τη βία να μας κουρέψουν το μισθό, να μας αναγκάσουν να δουλεύουμε απλήρωτοι και είλωτες ή, ακόμη χειρότερα, να μας πετάξουν στον Καιάδα της ανεργίας; Εμείς ή αυτοί που θέλουν πάση θυσία να κρατήσουν τα ΜΜΕ τους αλώβητα, συνεχίζοντας να πουλούν και να αγοράζουν την εξουσία της διαπλοκής τους.
Από την άλλη, ποιος πιστεύει τα παραμύθια ότι τα αφεντικά δεν έχουν λεφτά; Πού πήγαν, αλήθεια, τα δεκάδες ή και εκατοντάδες εκατομμύρια που έβγαλαν ο ΔΟΛ, ο Πήγασος, ο Σκάι και η Καθημερινή από το χρηματιστήριο – αναγκάζοντας, μάλιστα, τους εργαζόμενους να αγοράσουν μετοχές που στη συνέχεια απαξιώθηκαν; Πού βρίσκονται τα εκατομμύρια που πήρε η ιδιοκτησία της Ελευθεροτυπίας από την πώληση της Χρυσής Ευκαιρίας; Πού κρύβεται ο πακτωλός των κρατικών κονδυλίων που τάισαν τα ΜΜΕ όλα αυτά τα χρόνια; Πώς θα έκανε τόσες χρυσοφόρες μπίζνες ο Μπόμπολας και πώς θα έχτιζε τα παλάτια του ο μακαρίτης ο Λαμπράκης εάν δεν διέθεταν τη δύναμη των Μέσων τους;
Ίσως είναι γεγονός ότι οι εταιρίες είναι σήμερα ζημιογόνες. Όμως, τα πορτοφόλια των ιδιοκτητών και μεγαλομετόχων τους είναι γεμάτα, ενώ οι λογαριασμοί τους φυλάσσονται σε ασφαλείς κρυψώνες. Αυτά, όμως, τα θέλουν για πάρτη τους – έστω κι αν το κόστος είναι να βυθιστούν χιλιάδες άνθρωποι στην ανέχεια και τη φτώχεια.
Και ποιοι φταίνε, αλήθεια, για την κατάντια των περισσότερων Μέσων και για το γεγονός ότι ο κόσμος δεν θέλει να πληρώσει για να τα αγοράσει; Είναι μόνο η κρίση ή μήπως και το χρεοκοπημένο μοντέλο που εφάρμοσαν τόσα χρόνια τα αφεντικά και οι χρυσοπληρωμένοι σύμβουλοί τους; Το μοντέλο, δηλαδή, που μετέτρεψε τα ΜΜΕ σε φερέφωνα της κυβέρνησης και των κέντρων εξουσίας και υποβάθμισε το περιεχόμενό τους σε περιτύλιγμα των κάθε λογής προσφορών;
Ακόμη κι έτσι, όμως, έχει νόημα ο αγώνας; Έχει και παραέχει! Γιατί μας παίρνουν τις ζωές μας. Γιατί τα «θέλω» τους είναι εχθρικά προς τις ανάγκες μας. Γιατί μας έχουν αποδείξει ότι δεν δέχονται συμβιβασμούς και τα ζητούν όλα. Γιατί και τα ελάχιστα που έχουν κερδηθεί ή αποτραπεί ήταν αποτέλεσμα σκληρών αναμετρήσεων. Γιατί πρέπει να καταλάβουν ότι οι ίδιοι και τα Μέσα τους δεν έχουν μέλλον χωρίς εργαζόμενους και ότι δεν υπάρχουν εργαζόμενοι χωρίς αξιοπρέπεια.
Γιατί -σε τελική ανάλυση- έχουμε ξεχάσει πόση δύναμη διαθέτουμε και ότι, αν θελήσουμε, μπορούμε να παρασύρουμε τα αφεντικά και τους κολαούζους τους. Να ανατρέψουμε τη μαύρη συμμαχία κυβέρνησης-τρόικας-εργοδοτών.
Καμιά περικοπή στους ήδη ανεπαρκείς μισθούς. Η ΣΣΕ είναι αδιαπραγμάτευτη. STOP στις απολύσεις. Προστασία των ανέργων και των ασφαλιστικών Ταμείων. Αξιοπρέπεια και ελευθερία στην εργασία και στη ζωή. Προστασία του κοινωνικού αγαθού της ενημέρωσης, ποιοτική δημοσιογραφία για τον λαό, όχι για την τρόικα, την κυβέρνηση και το κεφάλαιο. Οι εργοδότες απαξιώνουν και κλείνουν τα Μέσα, εμείς τα θέλουμε ανοικτά και διαφορετικά, με τους εργαζόμενους στο τιμόνι.
Ας πάρουμε τώρα τη ζωή μας και τις δουλειές μας στα χέρια μας. Ας τινάξουμε την αρχαία σκουριά που μας πληγώνει και μας μολύνει. Ας δώσουμε πνοή στις απεργιακές και εργασιακές επιτροπές, που πρέπει να πάρουν το πάνω χέρι, με δημοκρατική λειτουργία, απευθείας συντονισμό και αποφασιστικές δράσεις.
ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΜΑΖΙΚΑ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΙΚΑ ΣΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ 24ης ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ!
Όσο για την ΕΣΗΕΑ και το Διασωματειακό, δεν έχουν πλέον άλλα περιθώρια για καθυστερήσεις, ούτε μπορούν να πετούν συνέχεια τη μπάλα στην εξέδρα. Άλλωστε, δεν είμαστε εμείς που… προηγούμαστε, αλλά οι απέναντι. Η κλιμάκωση των απεργιακών κινητοποιήσεων πρέπει να αποφασιστεί και να υλοποιηθεί άμεσα – ακόμη κι αν δεν το θέλουν τα «πολιτικά παιδιά» της διαπλοκής και εκείνων που ψηφίζουν στη βουλή τα αλλεπάλληλα Μνημόνια.
Οι ενώσεις οφείλουν, επίσης, να πάρουν συγκεκριμένα μέτρα για την επιτυχία των κινητοποιήσεων. Να ανοίξουν εδώ και τώρα τις πόρτες τους σε όλους τους εργαζόμενους, Ιντερνετικούς, μπλοκάκηδες, «μαύρους», εκ περιτροπής και άνεργους – «εκκαθαρίζοντας» παράλληλα τις γραμμές τους από τα διευθυντικά στελέχη και τους εργοδότες. Να ενισχύσουν αποφασιστικά το απεργιακό ταμείο από τα αποθεματικά τους, για τη στήριξη του αγώνα και ειδικά των ασθενέστερων οικονομικά συναδέλφων. Να παρουσιάσουν πρόγραμμα εναλλακτικής ενημέρωσης, με απεργιακά φύλλα και δελτία, με όλα τα διαθέσιμα μέσα."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου