Περί σημαντικότητας της ανθρώπινης ζωής

Αυτοκτόνησε ένας άνθρωπος μέσα στο σπίτι μας. Αυτό είναι το πιο σοκαριστικό απ’όλα. Ότι συνέβη δίπλα
μας. Ότι το είδαμε. Το μυρίσαμε. Η μόνη διαφορά από τους τόσους ανθρώπους που αυτοκτονούν, σχεδόν καθημερινά, για τους ίδιους (ανεξήγητους σχεδόν πάντα) λόγους.

Και πέφτουμε όλοι στην παγίδα να ψάχνουμε γιατί το έκανε και όχι στη σημαντικότητα του ότι μία ανθρώπινη ζωή έφυγε. Είναι λυτρωτικός ο λόγος – όποιος κι αν είναι – για όσους μένουμε πίσω. Λυτρωτικός στο να καλύψουμε τη δική μας ενοχή. Για τη μη-συμμετοχή ή τη συμβολή μας στο συγκεκριμένο “συμβάν”.

Πόσοι άνθρωποι “φεύγουν” καθημερινά γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς; Τόσο απλά. Γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Αυτό θεωρώ εγώ. Δεν είμαι ψυχολόγος για να το εξηγήσω ή να το κρίνω και δεν είναι αυτός ο στόχος μου.
Απλά αυτό που ξέρω είναι ότι όταν φτάσεις να ψάχνεις το γιατί κάποιος αυτοκτονεί δίπλα σου, είναι σα να μην καταλαβαίνεις ότι είσαι ένα από τα δάκτυλα του χεριού που κρατούσαν το όπλο.
Έχεις ήδη χάσει το νόημα του πόσο σημαντική είναι η ζωή από μόνη της. Χωρίς αιτιολόγηση.

tsouhtra.wordpress.com