«Προπαγάνδα και ανοησίες»

Tου Παντελη Μπουκαλα
kathimerini.gr

«Ανοησίες και προπαγάνδα». Στον Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ ανήκει αυτή η αυστηρή
διαπίστωση. «Ανοησίες και προπαγάνδα» το εμπόριο απειλών, φόβων και εκβιασμών, από Ελληνες, λοιπούς Ευρωπαίους και Αμερικανούς αξιωματούχους κάθε λογής και από αναλυτές που η αντικειμενικότητά τους κάθε άλλο παρά δεδομένη πρέπει να θεωρείται. «Δεν μπορώ ούτε για ένα δευτερόλεπτο να σκεφτώ την Ελλάδα εκτός Ευρωζώνης. 


Πρέπει να σεβαστούμε την Ελληνική Δημοκρατία», ολοκλήρωσε τη σκέψη του ο πρόεδρος του Γιουρογκρούπ, που, όσο γνωρίζω, δεν είναι αριστερών πεποιθήσεων. Οπότε; Οταν ένας κατεξοχήν γνώστης των πραγμάτων δηλώνει δημόσια, δηλαδή δεσμευτικά, ότι δεν υπάρχει σχέδιο ή κίνδυνος εκδίωξης της Ελλάδας από τη Ζώνη του Ευρώ, γιατί συνεχίζεται το εκφοβιστικό μπαράζ και από ποιους; Από κερδοσκόπους, τι άλλο. Από κερδοσκόπους οικονομικούς και πολιτικούς. Αλλοι ορέγονται χρήμα κι άλλοι ψήφους.


Για να μη νομιστεί όμως ότι μόνο ο κ. Γιουνκέρ έχει αυτή την καθησυχαστική άποψη, τα ίδια είπε και ο υπουργός Οικονομικών Φ. Σαχινίδης, επιστρέφοντας από τις Βρυξέλλες. Δεν είχε προλάβει να πάρει τη σωστή γραμμή από τον αρχηγό του, τον κ. Βενιζέλο, που ποντάρει στο καταστροφολογικό σενάριο; Πιθανόν. Σε συνέντευξή του πάντως στο Mega, βράδυ Τρίτης, τόνισε και ξανατόνισε ότι η εκδίωξη της Ελλάδας ούτε νομικά είναι δυνατή ούτε και πολιτικά. Θα μπορούσε μάλιστα να προσθέσει και τον οικονομικό παράγοντα που, αν δεν αποτρέπει την έξοδο της χώρας μας, πάντως την καθιστά ιδιαίτερα δύσκολη. Θα μπορούσε δηλαδή ο κ. Σαχινίδης να κάνει ορισμένες αναγωγές και προσθέσεις, βασιζόμενος στη δήλωση του απερχόμενου Γάλλου υπουργού Οικονομικών ότι ενδεχόμενη έξοδος της Ελλάδας θα κόστιζε στη Γαλλία πενήντα δισεκατομμύρια ευρώ.


Κι ύστερα είναι κι εκείνος ο φόβος του ντόμινο· αν αρχίσει η πτώση, η Ευρωζώνη ενδέχεται να απομείνει με τα μισά της μέλη και πια το ισχυρό ευρώ θα μοιάζει στην «ισχυρή Ελλάδα» τού όχι και τόσο μακρινού παρελθόντος μας.

Δύο-δυόμισι χρόνια τώρα μπαϊλντίσαμε να δεχόμαστε τελεσίγραφα, ν’ ακούμε τις πένθιμες καμπάνες, να διαβάζουμε ότι τα ψωμιά μας είναι μετρημένα, διότι υπήρξαμε άπληστοι και άσωτοι. Δύο-δυόμισι χρόνια, από εκβιασμό σε εκβιασμό και από βρόχο σε βρόχο φτιάχτηκε ολόκληρη πνιγηρή αλυσίδα, που δεν σπάει εύκολα. Δύο-δυόμισι χρόνια το «πεθαίνω σαν χώρα» ακούστηκε μυριάδες φορές και από ποικίλα στόματα. Φτάσαμε ν’ ακούσουμε τους ίδιους τους υποψήφιους σωτήρες μας να αποκαλούν Ελλαδίτσα την Ελλάδα στα προπαγανδιστικά τους σποτάκια, τάχα για να μας βγάλουν έτσι από την «εθνική κατάθλιψη»...

Προς το παρόν αντέχουμε. Στύβοντας την ψυχή και το μυαλό μας. Παίρνοντας κουράγιο από τους φίλους της Ελλάδας, που δεν έλειψαν ποτέ. Ανακαλύπτοντας ξανά την αξία της αλληλεγγύης. Και συνειδητοποιώντας, από τελεσίγραφο σε τελεσίγραφο, ότι πολλά απ’ όσα σκοτεινιάζουν τον ορίζοντά μας είναι «ανοησίες και προπαγάνδα».