Στην αγκαλιά του δήμιου

 Από το  Μαρικάκι

Μήπως στην τρέχουσα προεκλογική περίοδο έχουμε
κάνει βηματάκια… πίσω;

Τι εννοώ;
Στις διαδηλώσεις των δύο προηγούμενων χρόνων, στις πλατείες και σε κάθε εκδήλωση κοινωνικής διαμαρτυρίας αν μη τι άλλο κυριαρχούσε η επιθυμία να μπει ένα τέλος σε αυτό τον εφιάλτη της «λιτότητας», να εκδιωχθεί η τρόικα, να μπουν στα ελικόπτερα τα μέλη της (συν)κυβέρνησης και να μας αδειάσουν τη γωνιά, να «μην πληρώσουμε εμείς την κρίση τους» και άλλα τέτοια.


Αναμφισβήτητα όλα τα παραπάνω δεν εξέφραζαν ολόκληρη την κοινωνία, αλλά ένα μεγάλο μέρος της το οποίο σταδιακά έπεφτε στις μυλόπετρες του μνημονίου, το οποίο μνημόνιο ως γνωστόν είναι η μέθοδος για να υλοποιηθούν όσα έχουν υπογραφεί στις δανειακές συμβάσεις. Ορίζει από πού θα βγουν τα σπασμένα, ποιος θα πληρώσει τα τοκοχρεολύσια και τον νέο δανεισμό: οι μικρομεσαίοι και οι χαμηλόμισθοι, η εργασία συνολικά, η δημόσια περιουσία, οι κοινωνικές δαπάνες.

Σήμερα, που δύο διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις, επί της ουσίας έχουν σφραγιστεί από το δίλημμα των διλημμάτων ευρώ ή δραχμή συμβαίνει το εξής:


η κοινωνία «μαλακώνει» απέναντι στο ενδεχόμενο της εξόδου από το ευρώ, βάζοντας όριο στις θυσίες για την παραμονή μας σε αυτό, αλλά παράλληλα όσο ο κίνδυνος αυτός παύει να είναι θεωρητικός, προκειμένου να αποτραπεί άμεσα «μαλακώνει» και απέναντι στην προοπτική της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές και της διαιώνισης της παρουσίας τους σε πιο χαλαρό όμως πλαίσιο, είτε αυτό αφορά την αλλαγή των όρων του μνημονίου, είτε την ακύρωσή τους και την αντικατάστασή του από μια άλλη συμφωνία, πιο «λελογισμένη».

Το πολιτικό σύστημα παρακολουθεί τις τάσεις του κοινωνικού σώματος οι οποίες αποτελούν την συνισταμένη της ασφυκτικής πίεσης που βιώνει στην καθημερινότητά του και των φόβων που του υποβάλλει η πολιτικο – οικονομική ελίτ για τις συνέπειες, αν τυχόν δεν συνετιστεί.


Και η κάθε πλευρά προσαρμόζεται αναλόγως: Σαμαράς και Βενιζέλος, τώρα αναγνωρίζουν ότι χωρούν διαπραγματεύσεις, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ από το «θα κάνουμε τα πάντα για να παραμείνουμε στο ευρώ» μετατοπίζεται στο «παραμονή στο ευρώ αλλά με αξιοπρέπεια και την κοινωνία όρθια», το οποίο σημαίνει «ναι» στις θυσίες αλλά με ένα όριο, κάτι το οποίο απέχει από το ίδιο του το σύνθημα «καμιά θυσία για το ευρώ», το οποίο προφανώς δεν πίστευε.

Στην πραγματικότητα «κόμμα της δραχμής» δεν υπάρχει – παρόλο που οι εξελίξεις με τη βοήθεια και του πανικού που έχει καταλάβει το σύστημα μπορεί να μας οδηγήσουν εκεί - με εξαίρεση μικρές τάσεις στην αριστερά οι οποίες είτε εξωθούνται στο περιθώριο ή για να το αποφύγουν έχουν αναγκαστεί να λειάνουν τις αιχμές τους.

Ωστόσο, επί της ουσίας οι κυρίαρχοι πολιτικοί παίκτες σήμερα έχουν αναγάγει την παραμονή στο ευρώ σε υπαρξιακό μας ζήτημα και σε αυτή τη βάση αποδέχονται την κηδεμονία της χώρας, ολοκληρωτικά, ή με «διευκολύνσεις».


Το μήνυμα είναι «ας τους πληρώνουμε τους μαλάκες, αρκεί να μπορούμε κι εμείς να ζήσουμε». Ωστόσο, πόσο μακριά μπορεί να μας πάει αυτή η λογική διεκδίκησης της συμπάθειας του «δήμιου» με τον οποίο δεχόμαστε να συμβιώσουμε, εφόσον μας αφήσει να ζήσουμε….

Μακάρι, όλα τα πάνω να είναι μια στιγμή αρθρογραφικής (!) μελαγχολίας...


topontiki.gr