H νέα φάση του κινήματος ενάντια στα ληστρικά διόδια, ξεκίνησε. Οι συλλήψεις της περασμένης εβδομάδας, ήταν και τα πρώτα μηνύματα της νέας κατάστασης που διαμορφώνεται απέναντι σε όσους συμμετέχουν ή στηρίζουν. Ας σταθούμε πρώτα στα αίτια αυτού του νέου γύρου κινητοποιήσεων.
Η ψήφιση από τη Βουλή –από τους βουλευτές της συγκυβέρνησης- των «αναθεωρημένων» συμβάσεων
παραχώρησης των εθνικών δρόμων προκειμένου να «ξεκινήσουν» τα έργα των αυτοκινητοδρόμων, άναψε το πράσινο φως για τις νέες κατά 60% αυξήσεις στις τιμές των διοδίων ,αλλά και στην εξαγγελία για την κατασκευή και νέων σταθμών διοδίων.
Ιδιαίτερα για την Β.Α. Αττική και το Δήμο Ωρωπού ,που ήδη οι 8 σταθμοί διοδίων την έχουν κυριολεκτικά πνίξει,αυτό ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.
Ο αγώνας αυτός έχει κάποια άκρως επικίνδυνα χαρακτηριστικά για την κυβέρνηση και τους εργολάβους. Πρωτίστως, είναι ένας αγώνας καθόλα δίκαιος και νομιμοποιημένος. Ακόμα και η λογική "αν δεν πληρώνουμε διόδια, ποιος θα φτιάχνει δρόμους" κατέρρευσε μετά και τις νέες αυξήσεις. Το επιχείρημα του μονόδρομου, τελείωσε. Όλα για το κέρδος, χωρίς καμία αιδώ, χωρίς καμία μέριμνα για όσους χρησιμοποιούν τους εθνικούς δρόμους.
Επίσης, ο αγώνας αυτός παραμένει ισχυρός παρά τις διώξεις, την τρομοκρατία και τις απειλές γιατί πηγάζει από τις πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων. Ακόμα και αν το κράτος βαφτίσει υποκινητές 10-15 κατοίκους την κάθε φορά που το κίνημα δραστηριοποιείται, δεν θα βρει ποτέ τον πραγματικό υποκινητή. Αυτός βρίσκεται κάτω από τη μύτη του. Ο πραγματικός υποκινητής της αντίστασης, δεν έχει μονάχα ένα πρόσωπο. Είναι οι ίδιες οι ανάγκες. Η ανάγκη να μετακινείσαι ελεύθερα στον ίδιο σου τον τόπο. Η ανάγκη να ζεις σε αυτές τις μαύρες μέρες δίχως τον τσαμπουκά του εργολάβου πάνω από το κεφάλι σου. Η ανάγκη να διεκδικήσεις την αξιοπρέπεια όταν σου τη στερούν με τόσο εξόφθαλμο τρόπο.
Τα όσα εξελίσσονται με την εκμετάλλευση των εθνικών δρόμων, συνιστούν ένα νέο όριο στην επιβαλλόμενη εκμετάλλευση. Το πείραμα για την Ελλάδα, δεν έχει τελειώσει. Μια νέα πτυχή αυτού είναι και οι αυξήσεις στα διόδια. Μπορεί η ζημιά του κατασκευαστικού τομέα, να αντισταθμιστεί με απανωτούς άμεσα εισπρακτέους φόρους (αυτό ακριβώς είναι τα διόδια) στους πολίτες; Αν ναι, για πόσο θα το δέχονται χωρίς να αντιδρούν; Η απάντηση σε αυτό κρίνει και το επόμενο όριο. Αν η αντίδραση στα 3,5 ευρώ είναι μηδαμινή, τότε τι μας εμποδίζει το ποσό να φτάσει στα 5 ευρώ στο τέλος του χρόνου;
Ο αγώνας αυτός, είναι άλλος ένας κρίκος στην αλυσίδα των αντιστάσεων στα χρόνια της κρίσης. Κάθε αγώνας σαν αυτόν, περιλαμβάνει και το στοιχείο της ατομικής στοχοποίησης από το κράτος. Οι συναγωνιστές στην Κερατέα και τις Σκουριές το γνωρίζουν πολύ καλά. Το ίδιο και εμείς. Η συμμετοχή και η δημόσια στήριξη σε αγώνες σαν αυτόν, βαφτίζονται ηθική αυτουργία σε παράνομες πράξεις. Μια τέτοια κατάσταση απαιτεί το μέγιστο βαθμό αλληλεγγύης ανάμεσα στον κόσμο που αγωνίζεται και ενότητα πάνω στους σκοπούς. Κανείς και καμία δεν μπορεί να λυγίσει όσο το κίνημα εμπλέκει ακόμα περισσότερο κόσμο και δείχνει με αποφασιστικότητα να αγωνιστεί μέχρι τέλους για να νικήσει.
Οι τοπικοί αγώνες, δεν έχουν πάνω τους τα φώτα της δημοσιότητας. Αυτό αφορά όχι μόνο την κοινή γνώμη η οποία εύκολα μπορεί να χειραγωγηθεί από το φακό της κάμερας και τα λόγια ενός ρεπορτάζ, αλλά και την ίδια την Αριστερά. Ειδικά για τον ΣΥΡΙΖΑ, απαιτείται μια επιστροφή στα βασικά. Οι μεγάλες κεντρικές μάχες σχετικά με το μνημόνιο, το μισθό, την αντιμετώπιση της ανεργίας που θα δώσει μια κυβέρνηση της Αριστεράς προϋποθέτουν την νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Μια τέτοια νίκη θα χάσει πολλά από τη δυναμική της αν επιτευχθεί σε καμμένη γη. Αυτή η παραδοχή, μας επισημαίνει την πίεση χρόνου που υπάρχει.
Για την Αριστερά, οι εστίες αντίστασης σε κάθε γωνιά της Ελλάδας οφείλουν να είναι ζητούμενο και η ολόπλευρη στήριξη τους, αυτονόητη. Απαιτείται η κεντρική στήριξη του κινήματος με όλα τα μέσα που διαθέτει ο χώρος μας και η κεντρική αντιπαράθεση πάνω στο θέμα με την κυβέρνηση και τους εργολάβους που κρύβονται πίσω από ψέμματα και συκοφαντίες για να πλήξουν το κίνημα και τον κόσμο που αγωνίζεται για το δίκιο του.
Ο αγώνας αυτός που ξεκίνησε από τους κατοίκους της ΒΑ Αττικής, κρατάει κοντά 5 χρόνια. Θα κρατήσει μέχρι τη μέρα που οι κοινωνικές ανάγκες επιβληθούν έναντι της κερδοσκοπικής μανίας του κεφαλαίου. Και η μέρα εκείνη δε θ' αργήσει.
Η Ιωάννα Στεργίου είναι Δημοτική Σύμβουλος Ωρωπού και Μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής Κατοίκων ΒΑ Αττικής Ενάντια στα Διόδια
avgi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου